Μία ιδιαίτερη συνάντηση ύστερα από πενήντα χρόνια αποφοίτων 1972-73
Του Βλαδίμηρου Λαλόπουλου*
Στις 7 Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη και ώρα 1μ.μ., στην ταβέρνα «Λόφος», στα Κωνσταντινοπολίτικα Θεσσαλονίκης, ύστερα από 50 χρόνια, συναντήθηκαν 40 απόφοιτοι του 1973 του Ζ΄Γυμνασίου Αρρένων Θεεσαλονίκης, με την παρουσία μόνο δύο καθηγητών: του φιλολόγου της τάξης Βλαδίμηρου Λαλόπουλου και της καθηγήτριας Γαλλικών κ. Σεβίλλης Τζίτζικα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι καθηγητές και καθηγήτριες, Γυμνασιάρχες και Λυκειάρχες απεβίωσαν. Ελάχιστοι ζουν αλλά με σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν.
Σήμερα είναι 68 χρονών. Τότε τα δύο τμήματα, κλασικό και πρακτικό, αριθμούσαν 73 μαθητές. 45 και 28 αντίστοιχα. Δυστυχώς, 19 απεβίωσαν. Έτσι από τους επιζώντες 54 κατόρθωσαν να παραβρεθούν 40.
Ήρθαν από την Αμερική, Γερμανία, Σουηδία αλλά και μερικοί από τα νησιά μας, μόνο και μόνο να συναντηθούν με τους συμμαθητές τους, με τους οποίους έξι χρόνια κάθισαν στα ίδια θρανία.
Δραστήρια η συντονιστική επιτροπή ενεργοποιήθηκε μ΄όλα τα μέσα που διέθετε και κατόρθωσε να φέρει στη συνάντηση 40 άτομα. Με καλαισθησία εξέδωσε έντυπο (άλμπουμ) με την ιστορία του διδακτηρίου στην Άνω Πόλη (Κρίσπου 7), με πλούσιο φωτογραφικό υλικό μαθητών και καθηγητών και ενημερωτικό πίνακα επαγγελμάτων για όλους τους αποφοίτους του 1973.
Λόγοι δικαιοσύνης επιβάλλουν να γραφούν τα ονόματά τους:
Κωνσταντίνος Ασλανίδης (δάσκαλος στη Λέρο και εξαίρετος ζωγράφος, είχε την κύρια επιμέλεια της καλαίσθητης έκδοσης του εντύπου, που μοιράστηκε σε όλους)Γρηγόριος Κασαπίδης, Βασίλειος Δελής, Γεώργιος, Βασίλειος Πεζιρτζόγλου (Λαδόπουλος) και Νικόλαος Κολκός. Κι αυτοί βοήθησαν τον πρώτο για ένα όμορφο αποτέλεσμα.
Την προηγούμενη μέρα, οι 68χρονοι πια παλιοί μαθητές, όσοι μπόρεσαν, επισκέφθηκαν το σχολείο να δουν και να θυμηθούν τον αγώνα που κατέβαλαν μέσα σ’ αυτήν τη ζεστή φωλιά για την πραγματοποίηση των ονείρων τους.
Το διδακτήριο, όμως, εδώ και μερικά χρόνια, αγοράστηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, διαμορφώθηκε εσωτερικά και έγινε μια καλαίσθητη βιβλιοθήκη.
Έτσι οι επισκέπτες ξεναγήθηκαν στους χώρους ευγενικά από την υπεύθυνη της βιβλιοθήκης και συγκινημένοι αποχώρησαν.
Την Τετάρτη, όμως, την καθορισμένη ώρα, οι 40 απόφοιτοι του 1973 ήταν όλοι παρόντες στο ωραίο κέντρο και περίμεναν την έλευση των δύο, έστω, καθηγητών τους.
Με την εμφάνισή μας στην είσοδο του κέντρου, ένας χείμαρρος ορμητικός ώριμων στην ηλικία ανθρώπων ξεχύθηκε να μας υποδεχτεί. Είναι αδύνατο να περιγραφεί η κατάσταση. Να μας αγκαλιάζουν, να μας φιλούν και εμείς να τους παρακαλούμε να μας λένε το επώνυμό τους, πενήντα χρόνια περάσανε, να μπορούμε να τους θυμηθούμε. Κι όταν, ένας-ένας πια, μας έλεγε το ονοματεπώνυμό του, τότε σχεδόν τους θυμηθήκαμε όλους, ακόμα και τις επιδόσεις και το ήθος τους.
Η συγκίνησή μου μεγάλη. Το ίδιο συνέβαινε και στην πάντα κομψή και περιποιημένη κ.Σεβίλλη Τζίτζικα, που εμφαντικά στη σύντομη ομιλία της το εξέφρασε. Είναι, βέβαια, και πολύ νεότερή μου.
Στο Ζ΄Γυμνάσιο-Λύκειο Αρρένων Θεσσαλονίκης, από το 1966-1980, που ως Γυμνασιάρχης πια έφυγα στο Βαρικό της Φλώρινας, σ΄αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια, και μάλιστα της επτάχρονης δικτατορίας, έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου, ώστε αυτοί οι μαθητές μου, παιδιά εργατών τα περισσότερα, να βρούν το εαυτό τους και με τη φιλομάθεια και το ήθος τους να βγούν στη ζωή και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της. Ως φιλόλογος καθηγητής της Στ΄τάξης είχα όλο το χρόνο να αγωνιστώ μ΄όλες μου τις πνευματικές δυνάμεις, ώστε να γίνουν ελεύθεροι, υπεύθυνοι και δημοκρατικοί πολίτες. Και με τη βοήθεια εξαίρετων συναδέλφων όλων των ειδικοτήτων το Ζ΄Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης απέκτησε όνομα και στις Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές οι μαθητές του να διαπρέπουν και άρχισε να αχνοφαίνεται ότι αλλάζει πια η μοίρα τους και σταδιακά να βελτιώνεται η ζωή τους.
Αλλά ας έλθουμε στο θέμα μας και τη συνάντησή μας. Κι αυτή άρχισε, όπως έπρεπε, με προσευχή. Όφειλα να πω λίγα λόγια. Βαθιά συγκινημένος, αφού τους ευχαρίστησα για τη θερμή υποδοχή και αγάπη τους, είπα:
«Η ευτυχία του ανθρώπου δεν πετυχαίνεται ούτε με χρήματα αλλά ούτε και με την επαγγελματική επιτυχία. Οι σχέσεις μας με τους άλλους δίνουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή. Αυτές είναι που καθορίζουν σε ποιό βαθμό είμαστε ευτυχισμένοι και σε μεγάλο βαθμό πόσο θα ζήσουμε. Κι αυτή η συνάντησή μας αυτόν τον σκοπό υπηρετεί. Ύστερα από πενήντα χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, συναντιόμαστε και νιώθουμε τη συγκίνησή μας να περισσεύει και να είμαστε ευτυχισμένοι».
Τους μίλησα για τα δύσκολα εκείνα χρόνια αλλά και τα τόσο δημιουργικά για τη μελλοντική τους επιτυχία και, ίσως ευτυχία.
Όλοι οι συνάδελφοι με ευσυνειδησία και υπευθυνότητα επιτέλεσαν το εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό τους έργο.
Τους ευχαρίστησαν και πάλι για την αγάπη τους για μένα και την κ.Τζίτζικα Σεβίλλη. Ακολούθησε το ευχάριστο γεύμα και κατά μόνας συζήτηση για τις όμορφες στιγμές μέσα στην τάξη το σχολικό έτος 1972-73. Σε λίγο τους αποχαιρέτησα όλους με αγάπη και αποχώρησα. Εκείνοι συνέχισαν να χαίρονται την πενηντάχρονη συνάντησή τους.-
*Φιλολόγου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού
