Στους ουρανίους τόπους ύστερα από… 101 έτη στους επιγείους η Ε.Χαριτίδου
Λίγοι είναι στα χρονικά της ζωής του Κιλκίς, από απελευθερώσεώς του το 1913 έως σήμερα, οι κάτοικοι και πολίτες του, οι οποίοι ευτύχησαν να γίνουν αιωνόβιοι ή υπεραιωνόβιοι.
Πριν μερικές ημέρες στην χορεία αυτών των συμπολιτών προστέθηκε η αγωνίστρια της ζωής και από τα πλέον ενεργά μέλη της κιλκισιώτικης κοινωνίας Ελένη Χαριτίδου, η οποία “αναχώρησε” γιά το “δίχως γυρισμό ταξίδι”, σε ηλικία 101 ετών.
Γόνος ευσεβούς προσφυγικής οικογενείας από τον Καύκασο, η οποία αφίχθηκε στο Κιλκίς το 1914, η εκλιπούσα γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1923.
Από πολύ μικρή ηλικία “μπήκε στα βάσανα”, σφυρηλατώντας ισχυρό χαρακτήρα και προσωπικότητα. Όπως όλοι οι άνθρωποι της γενιάς της, πορεύθηκε υπό ιδιαιτέρως αντίξοες συνθήκες τον “Γολγοθά” της φοβερής δεκαετίας του ’40, ενώ βίωσε με τον πλέον φρικτό τρόπο τα τραγικά γεγονότα του Νοεμβρίου του 1944, όταν πολλά συγγενικά πρόσωπά της υπήξαν αδίκως θύματα του ξεκινήμα του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Ήταν γι’ αυτήν ο προσωπικός “Γολγοθάς”, τον οποίο πορεύθηκε με απίστευτη καρτερικότητα αλλά και δυναμισμό, μη αφήνοντας ούτε στιγμή τον “τροχό” των δυσκολιών της ζωής να “την πάρει από κάτω”.
Μία γυναίκα μόνη, με ένα μωρό, και μία μάνα η οποία, βιώνοντας την φρίκη εκείνης της περιόδου, μπόρεσε και κρατήθηκε στην ζωή.
Κατ’ αρχάς εργάσθηκε στην Πρόνοια, όπου είχε αποστολή να επισκέπτεται τα χωριά και να καταγράφει όλους τους απόρους.
Μετά διετέλεσε γραμματέας στον παλαιό δήμο Κιλκίς.
Το 1955 προσελήφθη από τον Εθνικό Σύνδεσμο Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου και είχε την μέριμνα λειτουργίας του στο Κιλκίς γιά 60 χρόνια, έως το 2015, χαρακτηριζόμενη από απίστευτη διαύγεια πνεύματοςκαι ζωντάνια.
Εξ ου και το ότι το 2016 εξελέγη γενική γραμματέας στην Εθνική Συνομοσπονδία Συνδέσμων Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου, στην Αθήνα, κατά τις πανελλήνιες εκλογές αυτού, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε δύο χρόνια.
Στην συνέχεια αποσύρθηκε λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Η Ελένη Χαριτίδου προσέφερε πολλές υπηρεσίες και στον στρατό, κάτι γιά το οποίο τιμηθηκε και παρασημοφορήθηκε τόσο από την Βουλή των Ελλήνων όσο και από το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Δεν υπάρχει οχυρό ή φυλάκιο στην “ζώνη” ευθύνης της άλλοτε VI (έκτης) Μεραρχίας Πεζικού, που να μην το εξόπλισε με είδη υγιεινής, ψυγεία, συσκευές τηλεόρασης και κουζίνες γιά την καλή διαβίωση των στρατιωτικών μας.
Και όλα αυτά.. γιά την ψυχή των γονέων της και συγγενών της, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους γιά την Πατρίδα.
Παρ’ όλα δε τα φρικτά βιώματά της δεν “κυριεύθηκε” ποτέ από το μίσος, την μισαλλοδοξία ή το εκδικητικό πνεύμα, και είχε πάντα “ανοικτές” τις “πόρτες” της στην καταλαγή, την ανθρώπινη επικοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις, θέτοντας υπεράνω όλων τον τόπο μας.
Γι’ αυτό και προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση το θλιβερό άγγελμα της απώλειάς της, με την οποία “αραίωσαν” ακόμη περισσότερο οι “τάξεις και “γραμμές” της “παλιάς φρουράς” του Κιλκίς.
Είναι, όμως, και οι ίδιοι λόγοι, γιά τους οποίους η μορφή της θα παραμένει εσαεί “ζωντανή”.
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστη συμπολίτιδά μας Ελένη Χαριτίδου.
Οι οικογενειακές “ρίζες” της Ε. Χαριτίδου
Ο Λάζαρος Χαριτίδης ήταν αξιωματικός του ορεινού πυροβολικού απόφοιτος της στρατιωτικής σχολή του Καρς, όταν αυτό ανήκε ακόμη στην ρωσική επικράτεια.
Υπηρέτησε στην Μικρά Ασία. Μετά την καταστροφή επέστρεψε στην Πατρίδα και ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες με τα αδέλφια του.
Απέκτησε τρία τέκνα, την Ελένη, τον Γιώργο, αξιωματικό, ο οποίος σκοτώθηκε το 1947 στις πρώτες επιχειρήσεις του Γράμμου, και τον Κώστα, ο οποίος διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Κιλκίς, ενώ απεβίωσε το 2021.
Ο Λάζαρος Χαριτίδης διετέλεσε δήμαρχος Κιλκίς, μέχρι που ο Μεταξάς τον καθαίρεσε, επειδή μαζί με τον Κώστα Γαβριηλίδη υπήρξαν από τα ιδρυτικά στελέχη του Αγροτικού Κόμματος.
Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 ως αξιωματικός του ορεινού πυροβολικού.
Κατά την Κατοχή διετέλεσε φρούραρχος Κιλκίς, ενώ εκτελέσθηκε, μαζί με τον αδελφό του Γιάννη, κατά το αιματοκύλισμα της 4ης Νοεμβρίου του 1944 στην πόλη του Κιλκίς.
