Στους «κήπους» και τα «φυτώρια» του Παραδείσου η Συμέλα Σιταρίδου

Κάποιοι άνθρωποι μένουν στην ιστορία ενός τόπου και στην συλλογική μνήμη των πολιτών του χάρη στην δραστηριοποίησή τους σε ένα και μοναδικό αντικείμενο, με το οποίο ταυτίζεται το όνομά τους εφ’όρου ζωής, και γιά αυτό, όταν «αναχωρούν» γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι», αφήνουν αισθητό και δυσαναπλήρωτο κενό σε κάθε τοπική κοινωνία.

Σε αυτές τις προσωπικότητες της κοινωνίας του Κιλκίς συγκαταλέγεται η Σουμέλα Σιταρίδου το γένος Καραπαναγιωτίδου, που «έφυγε» την Τρίτη 1.9.20, σε ηλικία 78 ετών.

Η καταγόμενη από τον Άγιο Αντώνιο καλή συμπολίτιδα ήταν αυτή, που ίδρυσε και διηύθυνε επί πάνω από τρεις δεκαετίες το πρώτο στα χρονικά του Κιλκίς μεγάλο και οργανωμένο φυτώριο, που έμελε να αποτελέσει ένα απο τα «σήματα κατατεθέντα» της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην πόλη, το μοναδικό στο είδος του εκεί στα «ψηλά» της οδού Παπακυριαζή.

Στο «βήμα» αυτό η Συμέλα, όπως την ήξερε και την προσφωνούσε… όλος ο κόσμος, προχώρησε το 1988 με τον αείμνηστο σύντροφο της ζωής της Ανέστη Σιταρίδη, εξέχον στέλεχος του ΚΤΕΛ Κιλκίς, όταν έκρινε, ότι είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου να αναπτύξει οργανωμένη ανθοκομική δραστηριότητα, με «εφόδιο» την γενική γνώση από το περιβόλι της πατρικής οικίας στον Άγιο Αντώνιο.

Και όχι μόνον δικαιώθηκε για την επιλογή της αλλά και κατάφερε να περιβληθεί το πρώτο οργανωμένο φυτώριο του Κιλκίς από φήμη και «καλό όνομα» όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή αλλά και σε όλο τον νομό και πολύ πέραν των ορίων αυτού.

Μία εξέλιξη φυσιολογική, καθώς η Συμέλα, συνδυάζοντας την καλαισθησία με την ευαισθησία, την αίσθηση ποιότητας με την γνώση και το επιχειρηματικό πνεύμα με τον επαγγελματισμό και την εντιμότητα, κατάφερε να «κερδίσει»… τους πάντες εντός και εκτός Κιλκίς. Μάλιστα η ζήτηση υπήρξε από τον πρώτο καιρό ακόμη σε τέτοια επίπεδα, που το φυτώριο της Συμέλας έφτασε συντόμως στο σημείο να λειτουργεί καθημερινώς σε υψηλούς ρυθμούς, ώστε να καλύπτει κάθε ανάγκη είτε προσωπική είτε οικογενειακή είτε συλλογική είτε επαγγελματική.

Ιδίως σε ό,τι αφορά στο θέμα της ποιότητας, η Συμέλα ήταν ασυμβίβαστη και δεν έκανε την παραμικρή έκπτωση, λειτουργώντας επί τη βάσει του ότι «εχθρός του καλού είναι… το καλύτερο» και σεβόμενη τον πελάτη ανεξαρτήτως βαλαντίου και μεγέθους αγορών.

Ωστόσο, πέραν της επαγγελματικής ευσυνειδησίας, η Συμέλα κέρδισε την εκτίμηση της κοινωνίας και γιά το ότι ήταν κατ’ εξοχήν…κοινωνικό άτομο με ουκ ολίγους φίλους και γνωστούς και πάντα ενδιαφερόμενη γιά όλα τα θέματα του τόπου. Ήταν, με άλλα λόγια, της κοινωνίας, και όχι απλώς… της επικοινωνίας ,κάτι που στην περίπτωσή της εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως. Και δεν αρκέσθηκε στο να διακριθεί στην οργάνωση και λειτουργία του πρώτου μεγάλου φυτωρίου του Κιλκίς αλλά και φρόντισε γιά την περαιτέρω μακροημέρευσή του έχοντας μεταλαμπαδεύσει το γνωστικό αντικείμενο και τις επαγγελματικές και κοινωνικές αρχές της στα τέκνα της Γιάννη και Μαρία, που αναδεικνύονται άξιοι συνεχιστές της παράδοσης, την οποία αυτή δημιούργησε.

Ήταν, λοιπόν, εύλογο να αισθανθεί λύπη και «μούδιασμα» η κοινωνία του Κιλκίς στο θλιβερό άγγελμα της ολοκλήρωσης του επίγειου βιολογικού κύκλου της. Όμως, γιά όλους εκείνους, που την συναναστρέφονταν, την συναντούσαν και γενικώς την ήξεραν, δηλαδή γιά… όλη αυτήν την κοινωνία, τόσο με την στενή όσο και με την ευρεία έννοια, η Σουμέλα Σιταρίδου δεν «έφυγε» γενικώς και αορίστως. Απλώς «μετακόμισε» στους «κήπους» και… «έπιασε δουλειά» στα «φυτώρια» του Παραδείσου.

Η μορφή της έχει «χαραχθεί» γιά πάντα στην συλλογική μνήμη, γι’ αυτό και θα βρίσκεται για πάντα ανάμεσά μας.

Καλή αντάμωση στην «ζωή του μέλλοντος αιώνος» καλή μας και αξέχαστη Συμέλα.
Και καλή Ανάσταση.

Ευχαριστήριο πένθους
Θεωρούμε ως ελάχιστη ηθική υποχρέωσή μας να προβάλουμε και δημοσίως την απίστευτη συμπαράσταση των συμπολιτών μας και όλης της κιλκισιώτικης κοινωνίας στο βαρύτατο πένθος μας γιά την απώλεια της λατρευτής μας
ΣΟΥΜΕΛΑΣ (ΣΥΜΕΛΑΣ) ΣΙΤΑΡΙΔΟΥ
ιδρύτριας και ιδιοκτήτριας του πρώτου στο Κιλκίς οργανωμένου φυτωρίου.

Η καθολική αυτή συμπαράσταση, παρά τα αντικειμενικά προβλήματα που ανέκυψαν και στην κοινωνική ενημέρωση τούτη την δυσμενέστατη συγκυρία του νέου κορωνοϊού, όχι απλώς μας συγκίνησε βαθύτατα, αλλά μας προκάλεσε αισθήματα, τα οποία συνοψίζονται σε μία λέξη:Ευγνωμοσύνη.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, λοιπόν, από βάθους καρδιάς.
Η οικογένειά της