Σ.Παραστατίδης: “Μαζικά τεστ για ασφαλή ανοίγματα”

Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ του 1ου και του 2ου κύματος στη χώρα μας το 2ο είναι βιωματικό, κινδυνεύουν ή χάνονται γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς -δεν είναι ξένοι, δεν είναι μακριά μας.

Η ενσυναίσθηση, δηλαδή η δυνατότητα να βιώνουμε τι περνούν άλλοι άνθρωποι σε άλλες χώρες, πέρα από την ανθρώπινή της διάσταση, δύναται να γίνει μία ασπίδα προστασίας -μην τυχόν πάθουμε τα ίδια.

Όμως, η Ελλάδα μετά το τέλος του 1ου κύματος έβαλε το κεφάλι στην άμμο. Διακόψαμε την καθημερινή ενημέρωση, λες και γύρω από τη χώρα μας δεν πέθαινε κόσμος, κοιτάξαμε την πάρτη μας και εφησυχάσαμε αναπαυμένοι στις δάφνες μας.

Κάπως έτσι πορεύεται και ο δυτικός κόσμος, ο οποίος αιφνιδιάστηκε καθότι πρωτίστως είχε διασφαλίσει τα τελευταία 70 χρόνια να ζει δίχως επιδημίες. Μόλις το 2019, στην λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό είχαμε 5.000 θανάτους από ιλαρά, εκ των οποίων το 90% αφορούσε σε παιδιά κάτω των 5 ετών.

Όμως, αυτό αχνοφαινόταν μέχρι πρότινος – βλέπεις, το θολό της απόστασης.

Ο θυμόσοφος λαός μας μιλάει για το πάθημα που γίνεται μάθημα. Πριν όμως το πάθημα, υπάρχει η πρόληψη, αυτή που μπορεί να κάνει το πάθημα περιττό και το μάθημα αναίμακτο.

Σήμερα, ένα πολύ υψηλό ποσοστό των θανάτων προέρχεται από την Βόρεια Ελλάδα. Να δώσουμε τη μάχη να λήξει αυτό όσο πιο νωρίς γίνεται και βεβαίως να μην αφήσουμε να συμβεί οπουδήποτε αλλού στη χώρα.

Να προχωρήσουμε χωρίς άλλη αποσπασματικότητα, με συνολικό σχέδιο για ασφαλή ανοίγματα που θα διατηρήσουμε με τα μαζικά τεστ στον πληθυσμό και μέχρι την πολυπόθητη ανοσία που θα προκύψει από τον εμβολιασμό.

Και βεβαίως, όχι άλλα παθήματα – μαθήματα.

Λάθη θα γίνονται, αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η μη αναγνώριση και η επανάληψή τους.