Η ενορία Σταυροχωρίου τίμησε τον… αειθαλή δάσκαλο Ανδρέα Αγτζίδη

Μέσα σε κλίμα εορταστικό, ανάλογο των ημερών των Χριστουγέννων, η ενορία του Σταυροχωρίου τίμησε τον συνταξιούχο δάσκαλο Ανδρέα Αγτζίδη γιά τις ανεκτίμητες πρωτοβουλίες και προσπάθειές του κατά την δεκαετία του 1960 γιά την ανέγερση του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου.
Στην σεμνή τελετή παρέστησαν «επώνυμοι» της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου και σύμπας ο λαός του Σταυροχωρίου γιά να πουν ένα «ευχαριστώ» από καρδιάς στον δάσκαλο, που προσπάθησε μέσα από τη μόρφωση να τους μεταμορφώσει με τις γνώσεις του.
Την εκδήλωση πλαισίωσε η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου Ελευθεροχωρίου, που με άψογη απόδοση ανέβασε γιά άλλη μία φορά το έργο «Όλα για την Παναϊλαν» του Δημήτρη Νικοπολιτίδη. Ο εφημέριος του χωριού π. Γεώργιος Παντελίδης εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τους κατοίκους γιά την διοργάνωση αυτής της όμορφης, λιτής και απέριττης εκδήλωσης τιμής, αλλά και προς την θεατρική ομάδα, που πάντοτε είναι αρρωγός σε ό,τι της ζητηθεί.
Ειδικότερα, αναφερόμενος στο ιστορικός της ανέγερσης του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου και στο σκεπτικό της απόφασης να τιμηθεί ο σπουδαίος δάσκαλος Ανδρέας Αγτζίδης, ο εφημέριος Σταυροχωρίου αιδεσιμώτατος π. Γεώργιος Παντελίδης είπε τα εξής:
«Στις ανθρώπινες ιστορίες όλοι μας μπορούμε να μοιραστούμε εμπειρίες που προέρχονται από όνειρα, σχέδια, ακατόρθωτες θεωρητικά καταστάσεις, οι οποίες στη συνέχεια-παρ’ ελπίδα- έγιναν πραγματικότητα. Η ρεαλιστική αυτή διαπίστωση, που προκύπτει μέσα από την ίδια τη ζωή, λαμβάνει μία ιδιαίτερη φωταγωγία στην αποψινή μας εκδήλωση, με τιμώμενο πρόσωπο έναν δικό μας άνθρωπο, έναν δικό μας δάσκαλο, έναν από εμάς. Πρόκειται γιά τον κ. Ανδρέα Αγτζίδη, ο οποίος «εκ νεότητός του πολλά καλά εποίησεν». Και στο πρόσωπο του κ. Ανδρέα όλους…. Ο κ. Ανδρέας Αγτζίδης γεννήθηκε στο Σταυροχώρι Κιλκίς στις τριάντα (30) Νοεμβρίου 1926, από γονείς αγρότες, τον Βλάση και την Αφροδίτη. Μετά την συμπλήρωση των επτά χρόνων, γράφτηκε στην α’ τάξη του δημοτικού σχολείου. Μετά την ευδόκιμη φοίτησή του, το 1939 δίδει εισαγωγικές εξετάσεις στο νέου τύπου γυμνάσιο Κιλκίς όπου και εισάγεται. Αποφοιτά κανονικά από το γυμνάσιο το έτος 1947 και προετοιμάζεται για εξετάσεις στην παιδαγωγική ακαδημία Θεσσαλονίκης όπου και επιτυγχάνει με πολύ καλή σειρά.
Γιά να γίνει όμως η εγγραφή του στην παιδαγωγική, απαιτείτο όπως γιά κάθε άλλη σχολή το περιβόητο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Ευτυχώς όμως, «καλοί Σαμαρείτες» θα υπάρχουν σε όλες τις εποχές ανεξαρτήτως γεγονότων και καταστάσεων. Η συμπαράσταση του τότε βουλευτή των Φιλελευθέρων αειμνήστου Επαμεινώνδα Σωτηριάδη και την ανθρώπινη κατανόηση του διοικητού χωροφυλακής Κιλκίς, του εχορηγήθη αυτό το τόσο πολύτιμο «χαρτί» και έτσι έγινε η εγγραφή στο α’ έτος της παιδαγωγικής ακαδημίας. Καθ’ όλη την διάρκεια της φοιτητικής του πορείας αναπτύσσει σπουδαίο συνδικαλιστικό, αλλά και παιδαγωγικό έργο που τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους καθηγητές του.
Το 1950 υποβάλλει τα σχετικά δικαιολογητικά στο υπουργείο παιδείας γιά τον διορισμό του. Τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους κατατάσσεται στον στρατό γιά να υπηρετήσει την υποχρεωτική του θητεία. Απολύεται στις 24 Μαρτίου 1952 και επιστρέφει στο χωριό του. Κατά την διάρκεια της θητείας του διορίζεται ως δάσκαλος στην εκπαιδευτική περιφέρεια Κιλκίς, εκεί που ζητούσε. Το δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του, όπου οργανικά τοποθετήθηκε, τότε δεν υπήρχε κενή θέση, γι’ αυτό και τοποθετήθηκε προσωρινά μέχρι της λήξεως του σχολικού έτους 1951-52, στο Ηλιόλουστο. Αξίζει να σημειωθεί όταν εζήτησε οργανικά να τοποθετηθεί στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, πολλοί φίλοι και παλαιότεροι συνάδελφοί του συνιστούσαν επίμονα να μην επιμένει στο διορισμό του χωριού του γιατί «ουδείς προφήτης εν τη πατρίδι αυτώς». Παρ’ όλα αυτά όμως ο κ. Ανδρέας, ζήτησε τον διορισμό στο χωριό του. Ήθελε, τις γνώσεις του, τη θέλησή του, την αγάπη, την δραστηριότητα, την ενέργειά του, όλα αυτά να τα διαθέσει γιά τα παιδιά του χωριού του. Δεν ήθελε να δώσει στα παιδιά μία επιφανειακή γνώση των πραγμάτων, αλλά προσπαθεί να τους δώσει το ερέθισμα να διεισδήσουν βαθιά για να γνωρίσουν την πραγματική ουσία της μάθησης και να προσεγγίσουν την αλήθεια. Θέλει στα παιδιά να περάσει η αντίληψη ότι από «τη μόρφωση, έρχεται η μεταμόρφωση».

«Ο καλός ο δάσκαλος»
Και πράγματι, ο κ. Ανδρέας εργάστηκε με αυταπάρνηση διαθέτοντας όλες του τις δυνάμεις γιά την σωστή διαπαιδαγώγηση των μαθητών χωρίς δακρίσεις και εξαιρέσεις. Και αυτό ειλικρινά είχε εκτιμηθεί από τους γονείς καθ’ όλη την δεκαετή υπηρεσία στο χωριό του. Το 1956 νυμφεύθηκε την δασκάλα Εύχαρι Ζαχαριάδου με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: Τον Βλάση και τον Λάζαρο. Και οι δύο προσφέρουν «ταμάλα» στην πολιτεία με τις γνώσεις τους ο καθένας από τον τομέα του. Ο μεν Βλάσιος σπούδασε μαθηματικός και ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα του ποντιακού Ελληνισμού. Αναδείχθηκε διδάκτωρ της σύγχρονης Ιστορίας και βραβεύτηκε γιά το έργο του από την ακαδημία Αθηνών.
Ο δε Λάζαρος σπούδασε βιολογία στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι εξειδικευμένος στη βιοχημεία. Το 1960 και συγκεκριμένα στις 1 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ο αείμνηστος ιερέας π. Χριστόφορος Κατσαούνης στέλνει προς τον τότε σεβασμιώτατο μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου και μακαριστό κ.κ. Ιωακείμ επιστολή ευχαριστίας γιά την θεμελίωση και ανέγερση του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου προς το πρόσωπο του κ. Ανδρέα Αγτζίδη.
Κλείνοντας την επιστολή του αναφέρει χαρακτηριστικά: «…διά πάντα τα ανωτέρω προτείνω ευσεβάστως προς υμάς, όπως εις ένδειξη ελαχίστης αναγνωρίσεως των υπέρ της εκκλησίας προσπαθειών και αγώνων του εν λόγω διδασκάλου, εκφράσητε την πλήρη ευαρέσκειά σας προς αυτόν. Διότι τοιούτοι συνεργάται της εκκλησίας τιμούν τον εκπαιδευτικό κλάδο και γενικότερα την εκκλησίαν». Το 1962 από τον ίδιο ιερέα π. Χριστόφορο ως πρόεδρο της ερανικής επιτροπής και με την αμέριστη βοήθεια του γραμματέα τη εκκλησιαστικής επιτροπής κ. Ανδρέα στέλνοντας επιστολές για οικονομική ενίσχυση σε όλους όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να βοηθήσουν γιά την αποπεράτωση της εκκλησίας. Χαρακτηριστικά αναφέρω κάποια παράγραφο από την επιστολή: «…Έχομε οκτώ χρόνια που αρχίσαμε το χτίσιμό της δηλαδή το 1954. Εκκλησιαζόμεθα μέχρι πέρυσι (δηλαδή το 1961) σε ένα τούρκικο τζαμί, που κρίθηκε ακατάλλλο ως ετοιμόρροπο, από μηχανικό της νομαρχίας Κιλκίς. Από έτους εκκλησιαζόμεθα διαδοχικώς πότε στο σχολείο και πότε στην αποθήκη του γεωργικού πιστοτικού συναιτερισμού, όπου και θα μείνουμε μέχρις αποπερατώσεως, του ναού μας… οποιαδήποτε προσφορά σας θα είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη. Ο οβολός σας γιά το χτίσιμο της εκκλησίας μας, θα είναι ένα πολύτιμο πετράδι, τοποθετημένο με τέχνη στο οικοδόμημα της ζωής σας, απ’ όπου η λάμψη και η χάρη του, σε σας μεν θα χαρίζει χαρά και αγαλίαση, σε μας δε θα χαρίσει τον οίκο του Θεού, όπου προσευχόμενοι θα παρακαλούμε τον Θεό να σας δίνει υγεία, χαρά και ευτυχία και «παν αγαθόν άνωθεν καταβαίνον».
Στις 24 Ιουνίου του 1964, «επί τη αίσια αποπερατώσει του ιερού ναού, με επιστολή του αειμνήστου και μακαριστού Ποιμενάρχου κ.κ. Ιωακείμ εκφράζεται η ευαρέσκεια και η ευγνωμοσύνη για την συμπαράστασιν και τας φροντίδας διά την ολοκλήρωσιν του θεαρέστου έργου». Προς το πρόσωπο του κ. Α.Αγτζίδη: Κοινοποιείται στο υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων, στον γενικό επιθεωρητή της Δ’ περιφέρειας Θεσσαλονίκης και στον επιθεωρητή της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως του Κιλκίς.
Στις 12.8.1965, άλλη μία επιστολή από τον τότε πρόεδρο της κοινότητος Σταυροχωρίου κ. Διαμαντή Φλωρίδη, εκφράζει δια στόματός του την ευαρέσκεια όλων των κατοίκων, «δια τας αόκνους και φιλοτίμους προσπαθείας διά την ανέγερσιν του περικαλούς ναού Αγ. Αθανασίου». Η κατακλείδα της επιστολής αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εδώσατε τον εαυτό σας, χωρίς υπολογισμούς με μοναδικό σκοπό να ωφελήσεται το χωριό μας. Επιτελέσατε έργον αληθώς εξαιρετικόν, όπερ τιμά και υμάς και την εκπαίδευσιν. Υπήρξατε δι’ ημάς ο άριστος διδάσκαλο, ο φωτεινός οδηγός, ο εξαίρετος φίλος, ο ενθουσιώδης κήρυξ της αληθείας, το λαμπρόν υπόδειγμα ηθικής και οικογενειακής ζωής. Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, σήμερα δηλαδή το 2013, μέρες Χριστουγέννων, είναι η σειρά μας να πούμε ένα μεγάλο ευχαριτώ από καρδιάς-όσο κοινό κι αν ακούγεται, και ίσως θα έλεγα επιτακτικό αίτημα όλων μας να καταθέσουμε λόγια ευγνωμοσύνης όσο ο κ. Ανδρέας βρίσκεται ανάμεσά μας. Λόγια ευγνωμοσύνης από κυρίους και κυρίες που υπήρξαν μαθητές τους, αλλά και από όλους τους άλλους μικρούς και μεγάλους γιατί τώρα πλέον υπάρχει λατρευτικός χώρος που μπορούμε να λέμε «Δόξα σοι ο Θεός χωρίς μετακινήσεις». Όλοι μας αγαπητοί μου γνωρίζουμε πως ο κάθε άνθρωπος διαγράφει καμπύλη ατομικής δημιουργίας και προόδου, της οποίας το ύψος προσμετρείται και καθορίζεται από τα ιδανικά στα οποία αφοσιώνεται, και των όποιων την πραγμάτωση αφιερώνει τη ζωή του. Το ιδανικό είναι άθλημα ηθικό και πολύ λίγοι μπορούν ν’ αγωνιστούν γι’ αυτό. Ο κ. Ανδρέας είχε την συναίσθηση της ευθύνης και υπήρξε και υπάρχει ως ένας συνειδητός κοινωνικός λειτουργός. Ύστερα από 35 χρόνια διδασκαλίας το Σεπτέμβριο του 1985 συνταξιοδοτείται και αποχωρεί από την ενεργό υπηρεσία την οποίαν πολλαπλώς αγάπησε. Το 1997 επιστρέφει στη γενέθλια γη, στο Κιλκίς όπου και έκτοτε διαμένει. Στο διάστημα αυτό δεν αφήνει τον χρόνο ανεκμετάλλευτο. Συνεργάζεται με τοπικές εφημερίδες «Μαχητής του Κιλκίς» και «Ημερησία» όπου τακτικά δημοσιεύει αξιόλογα άρθρα τα οποία διαβάζοντάς τα αναγνωρίζεις την αληθινή χρησιμότητα των γνώσεών του. Όταν οι γνώσεις δεν γίνονται υπηρέτες του ευτελούς ιδεώδους του ωφελισμού-το διακρίνει στα άρθρα του- αλλά προάγουν ηθικά τον άνθρωπο και τον κάνουν άξιο της έννοιας, που περιέχει τ’ όνομά του, δηλαδή τον κάνουν άξιο να «θρώσκει άνω» τότε ασφαλώς μπορεί να θεωρηθούν γνώσεις χρήσιμες και να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην πραγματική σοφία. Αυτές οι γνώσεις μεταβάλλονται σε γνώση δηλαδή σε μία άρτια πνευματική και ηθική συγκρότηση. Αυτά τα ήθη κοσμούν τον κ. Ανδρέα.
«Ώρα να πούμε ευχαριστώ»
Αυτές οι αρετές σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα του, αυτή η υγιής διαμόρφωση έδωσε πνευματική προαγωγή σε όλους όσους σήμερα μπορούν και του λένε ευχαριστώ. Μέσα από όλα αυτά που σκιαγραφήσαμε σε λίγες γραμμές τις αξίες του κ. Ανδρέα μου έρχεται στο νου αυτό που είπε ο Αϊνστάιν: «Γίνε άνθρωπος της αξίας και όχι της επιτυχίας. Ο άνθρωπος της αξίας προσφέρει περισσότερα και παίρνει λιγότερα. Ο άνθρωπος της επιτυχίας προσφέρει λιγότερα και παίρνει περισσότερα». Θα έπρεπε να διαβάσουμε αυτά που λέει ο Αϊνστάιν ή θα έπρεπε να γνωρίσουμε τον κ. Ανδρέα Αγτζίδη; Υπερβολή; Γραφικότητα; Σεβασμός; Αγάπη; Πέστε το όπως θέλετε. Αλλά ήρθε η ώρα που πρέπει να πούμε ευχαριστώ και όπως ο καιρός το θέλει (Ιω.Γρυπάρης).
Ο Θεός να σας έχει καλά και ο Αγ. Αθανάσιος διά τον οποίο μοχθήσατε να είναι προστάτης σας σε κάθε δύσκολη στιγμή.
π. Γεώργιος Παντελίδης