Το πραγματικό ζητούμενο
Γράφει ο Σταύρος Φάσσος
Κατηγορίες δυο, ομάδες τριανταπέντε.
Με αυτές τις δυο αρνητικές επιδόσεις από την εποχή εκεί στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’70, που η ένωση είχε προσλάβει την οριστική διαρθρωτική, οργανωτική και λειτουργική μορφή της ξεκίνησε η αγωνιστική περίοδος 2020-21 στην ΕΠΣ Κιλκίς.
Δυο επιδόσεις, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την συγκυρία της πανδημίας του νέου κορωνοϊού και των συνεπειών της, καθώς αυτή αφορά σε όλους τους τομείς της ζωής…όλου του κόσμου, αλλά και καταδεικνύουν την συντελουμένη την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης συνεχή ποσοτική υποβάθμιση του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.
Μιάν υποβάθμιση, η οποία δεν απορρέει μόνον από τις επιπτώσεις και συνέπειες της κρίσης αλλά και από εγγενείς αδυναμίες του χώρου, ο οποίος συνεχίζει να αδυνατεί να απαλλαγεί από αυτές. Και αφ’ ης στιγμής το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο παραμένει «δέσμιο» τέτοιων αδυναμιών (ελλιπείς γηπεδικές υποδομές, περιορισμένο εύρος λειτουργίας «φυτωρίων», οικονομική δυσπραγία, μη ορθολογική διαχείριση των όποιων οικονομικών «πηγών», περιπτώσεις «συγκρουσιακού» κλίματος ανάμεσα σε συλλόγους, διαμάχες ανάμεσα στους χώρους της κεντρικής διοίκησης, των παραγόντων συλλόγων και της διαιτησίας κλπ), τότε ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί, ότι τα κακώς κείμενα οφείλονται αποκλειστικώς στην δεκαετή οικονομική κρίση.
Αντιθέτως, δεν έχουν λείψει γεγονότα και καταστάσεις, που καταδεικνύουν το ότι ενίοτε συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή είναι κακώς κείμενα στο χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου που «χύνουν λάδι» στην «φωτιά» της κρίσης. Έτσι η φετινή εμφάνιση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού δεν ήταν, παρά το «κερασάκι» το οποίο έλειπε από την «τούρτα» της γενικότερης κρίσης, που μαστίζει τον τόπο μας, μη αφήνοντας «στο απυρόβλητο» το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο.
Επομένως, το ζητούμενο γιά αυτό από την νέα αγωνιστική περίοδο δεν είναι μόνο το «να βγει» αυτή σύμφωνα με τις επιταγές των υγειονομικών πρωτοκόλλων με περιοριστικά μέτρα, που ειδικώς γιά τον χώρο του λαοφιλεστέρου… όλης της Οικουμένης αθλήματος παραπέμπουν είτε σε…πίνακα σουρρεαλιστή ζωγράφου είτε… σε θέατρο του παραλόγου!
Το θέμα είναι η οδυνηρή αυτή εμπειρία να… «αφυπνίσει» τους πάντες, ώστε, μέσα από την αγωνιστική διαδικασία και την διασυλλογική επικοινωνία, να σφυρηλατηθούν και να αναπτυχθούν σχέσεις ανάμεσα σε όλες τις πλευρές τέτοιες, που να καταστήσουν δυνατή μιάν εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας σε όλους τους τομείς, προκειμένου να καταστεί εφικτή μία πραγματική ανασυγκρότηση του χώρου.
Ανασυγκρότηση, που να ξεκινά από την βελτίωση και αναβάθμιση των γηπεδικών εγκαταστάσεων και να συνεχισθεί με συγκρότηση τμημάτων υποδομής ή «ακαδημιών» τόσο από συλλόγους περιοχών με πληθυσμιακές δυνατότητες γιά αυτό όσο και στο πλαίσιο συνένωσης συλλόγων πληθυσμιακώς μικρών περιοχών, με λειτουργία των συλλόγων στο πλαίσιο των οικονομικών δυνατοτήτων του καθενός, με εξασφάλιση την «χάραξη» οποιασδήποτε «πορείας» και καθορισμό αντικειμενικών σκοπών, με ανάπτυξη στερεών και υγιών σχέσεων με όλους τους φορείς του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου και, εν κατακλείδι, λειτουργία εντός των ορίων του εφικτού για κάθε σύλλογο.
Ανασυγκρότηση, για την όποια η ιδιόμορφή στο τέλος της προηγούμενη αγωνιστική περίοδος και η εξαρχής ιδιαίτερη νέα προσφέρουν «χρυσή» ευκαιρία στα σωματεία και τους φορείς του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, να την επιχειρήσουν.
Η συντελεσθείσα αναδιάρθρωση των κατηγοριών βάσει των δεδομένων της συγκυρίας της πανδημίας δεν ήταν παρά ένα πρώτο «βήμα», το οποίο, όμως, πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα πολλά προς την προαναφερθείσα κατεύθυνση.
Μία κατεύθυνση, που οδηγεί στην επανασύνδεση των συλλόγων με τις ποδοσφαιρικές «ρίζες» τους, δηλαδή στην λειτουργία τους κυρίως ως «κυψελών» ποδοσφαιριστών των περιοχών τους και όχι ως…μονάδων «λεγεωναρίων».
Μία κατεύθυνση, που οδηγεί τον κάθε σύλλογο στο να προγραμματίζει για την κάθε νέα περίοδο βάσει των όσων έχει και μπορεί, και όχι όσων θα … ήθελε να έχει και να μπορούσε.
Μια κατεύθυνση, που οδηγεί τους συλλόγους στο… οικουμενικώς αποδεκτό θεώρημα, ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και μέσον αθλήσεως και επικοινωνίας ανθρώπων και όχι… «πόλεμος».
Μία κατεύθυνση, που οδηγεί όλους τους συντελεστές του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου στην υποχρέωση να δημιουργήσουν προϋποθέσεις εξάλειψης του χρόνια τώρα… «μπαστακωμένου» στον «ορίζοντά» του «νέφους» της προκατάληψης και καχυποψίας, τις οποίες δημιουργεί η εδώ και δεκαετίες στην κοινή συνείδηση ή «υποσυνείδητο» αίσθηση, ότι «τα πάντα κρίνονται… «πίσω από το παραβάν», και όχι στους αγωνιστικούς χώρους!
Επομένως, η ελπίδα γιά επί τα βελτίω αλλαγή των πραγμάτων στο κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο δεν βασίζεται στον βαθμό ακριβείας και επιτυχίας της εφαρμογής των υγειονομικών πρωτοκόλλων κατά της διασποράς του νέου κορωνοϊού, αλλά στον βαθμό αξιοποίησης αυτής της φετινής ιδιαιτερότητας γιά συστηματική καταπολέμηση του… ποδοσφαιρικού «κορωνοϊού», ο οποίος επί μακρόν ταλανίζει και τον χώρο το κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.
Είναι θέμα ακόμη και επιβίωσης αυτού, καθώς, αν συνεχίσει να «πατεί» στο «έδαφος» των αδυναμιών και των κακώς κειμένων του, δεν αποκλείεται ακόμη μεγαλύτερη ποσοτική συρρίκνωσή του, ακόμη και βραχυπροθέσμως. Τόσο που ο σημερινός αριθμός του τριανταπέντε σωματείων του να φαντάζει… «μεγάλος» σε σχέση ακόμη και με το… αμέσως προσεχές μέλλον!
Ας φροντίσουν, λοιπόν, όλοι οι συντελεστές του να αποφευχθεί αυτή η προοπτική και να τεθεί ο χώρος σε «τροχιά» ανάκαμψης, ώστε το «καλή χρονιά» γιά την νέα αγωνιστική περίοδο να μην μείνει μόνον… ως ευχή γιά την έναρξή της.
