Λάθος δεν «διορθώνεται» με… δεύτερο λάθος!

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Από καταβολής του οργανωμένου και θεσμικού φορέα της, η κιλκισιώτικη διαιτησία ποδοσφαίρου «καθρεπτίζει» τα συν και τα πλήν του χώρου της ελληνικής, σε όλους τους τομείς.

Ειδικότερα, όσον αφορά στον αγωνιστικό τομέα στα γήπεδα ποδοσφαίρου του νομού, όπως ακριβώς κάθε σημείου της χώρας, αναδεικνύοντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά στοιχεία, που συνθέτουν την «εικόνα» της διαιτησίας σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο. Αναδεικνύονται, δηλαδή, και οι αξίες της και οι παθογένειές της.

Η στήλη έχει κατ΄επανάληψιν αναφερθεί στον χώρο της κιλκισιώτικης διαιτησίας ποδοσφαίρου εξ αφορμής και αξιών και παθογενειών της.

Μία από τις τελευταίες έχει να κάνει με το ότι επί πολλές δεκαετίες, και παρά την αισθητή πρόοδο κατά τις τελευταίες, δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από νοοτροπίες και πρακτικές, που συμβάλλουν στην μόνιμη καχυποψία περί την αντικειμενικότητά της και προσφέρουν «έδαφος σε «θεωρίες συνωμοσίες» και στην «καλλιέργεια» ενστάσεων, ακόμη και μέχρι… «πολεμικού κλίματος» ανάμεσα σε όλους τους συγκροτούντες το «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Στο πλαίσιο αυτής της παθογένειας εντάσσεται και η νοοτροπία και πρακτική των λεγομένων συμβιβαστικών διαιτησιών, με τις οποιες οι «άρχοντες των αγώνων» προσπαθούν να «κρατούν ισορροπίες» μεταξύ αγωνιζομένων ομάδων, αντί να εστιάζουν στην κατά γράμμα και πνεύμα εφαρμογή του κανονισμού αγώνων ποδοσφαίρου (ΚΑΠ) πριν την έναρξη ενός αγώνα, κατά την διάρκειά του και μετά τη λήξη του. Στην «φιλοσοφία» τέτοιου είδους διαιτησιών εντάσσεται η τόσο επιζήμια για το ποδόσφαιρο, του κάθε αγώνα του και του «οικοδομήματός» του διόρθωση λάθους με… άλλο λάθος! Μία πρακτική υποκινούμενη από το πνεύμα «τήρησης ισορροπιών», η οποία, όμως, κατά κανόνα οδηγεί σε εντάσεις και καταστάσεις, που εξυπηρετούν ο,τιδήποτε εκτός… από ισορροπίες και ομαλότητα στην διεξαγωγή αγώνων αλλά και στις σχέσεις όλων των συντελεστών του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου την επαύριο των αγώνων.

Διότι, ακόμη και αν θεωρητικώς ισχύουν κάποια «συνωμοσιολογικά σενάρια», δεν θα είχαν τόσο εύκολη εφαρμογή, εφ΄όσον στον αγωνιστικό χώρο οι διαιτητές σφύριζαν ή δεν σφύριζαν και οι βοηθοί υψώνουν το σημαιάκι ή δεν το υψώνουν αναλόγως, αποκλειστικώς και μόνο, με το τι έβλεπαν ή δεν έβλεπαν, περιοριζόμενοι στην πιστή εφαρμογή του ΚΑΠ, πάντα κατά γράμμα και κατά πνεύμα όωπς αναφέρθηκε.

Αντιθέτως, «παίζοντας τις ισορροπίες», και επειδή για κάθε ομάδα υπάρχει μόνο το τι συμφέρει ή δεν συφέρει αυτήν, δίνουν λαβή για ποικίλες «εν θερμώ αντιδράσεις» και για δημιουργία κλίματος, που ευνοεί κατά πρώτο λόγο ομάδες, που είτε θέλουν να στρέψουν αλλού την προσοχή, για να δικαιολογήσουν μη επίτευξη αντικειμενικού σκοπού, είτε επιδιώκουν να «κερδίσουν πόντους» από… την «βαβούρα».

Δυστυχώς, την αφορμή για σύνταξη του παρόντος έδωσε διαιτησία αγώνα κορυφής της ανώτερης κατηγορίας του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, με αποφάσεις ή παραλείψεις για την μια ομάδα, από τις οποίες άλλες ήταν επιζήμιες γι΄αυτήν ενώ άλλες, εξ ίσου «σκληρές»… την «έριξαν στα μαλακά».

Ο κανόνας, η διαχρονική πρακτική, η παράδοση και γενικώς η ιστορία καταγράφουν, ιδίως σε αγώνες «υψηλού κινδύνου» σαν τον προαναφερθέντα, ως επιτυχή διαιτησία κατά πρώτο λόγο την αλάνθαστη και κατά δεύτερο εκείνη με λίγα, συνήθως δύο-τρία, λάθη, χωρίς όμωως ισοσκελισμού τους με ισάριθμες αποφάσεις «αποκατάστασης». Στον αντίποδα, διαιτησίες που επιχειρούν να «επανορθώσουν» για λάθη… με λάθη, καταγράφοντας ως ανεπιτυχείς ή ακόμη και… επικίνδυνες για την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων, ιδίως όταν πρόκειται για «πρωτοκλασάτα» στελέχη της διαιτησίας.

Στον συγκεκριμένο αγώνα η συγκεκριμένη διαιτησία καλώς ή κακώς έλαβε τρεις αποφάσεις, για τις οποίες οι παράγοντες της μίας ομάδας αμφισβήτησαν εντονότατα, ισχυριζόμενοι ότι την αδικούν. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν και άλλες φάσεις, στις οποίες η διαιτησία εφάρμοσε κατ΄αρχάς και πάλι τον κανονισμό, αποβάλοντας παίκτες της ίδιας ομάδας. Μόνο που στο φύλλο αγώνα αναγράφηκαν ως αιτιολογίες των αποβολών… διαφορετικές, σε σχέση με αυτές που είδε και άκουσε… όλο το γήπεδο. Η «λεπτομέρεια» ήταν, ότι οι αιτιολογίες που ανεγράφησαν στο φύλλο αγώνος, επισύρουν ποινές για τους παίκτες… πολύ ελαφρότερες από αυτές των πραγματικών αιτιολογιών!

Μία, αν μη τι άλλο,… «χοντροκομμένη» απόπειρα «τήρησης ισορροπιών» στο πλαίσιο του «μην ρίξουμε λάδι στη φωτιά».

Εν προκειμένω, όπως και σε κάθε τέτοια περίπτωση με το δεύτερο λάθος δεν «διορθώνεται» το πρώτο, αλλά, αντιθέτως διαπράττεται… νέο λάθος, κατά την στήλη σοβαρότερο, καθώς, ακριβώς, αντί «κατευνασμού» προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ένταση και εκτείνει τις αμφισβητήσεις, τα «σκάγια» των οποίων δεν «πιάνουν» μόνο την διαιτησία, αλλά όλους τους συντελεστές του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Διότι προκαλεί στείρες αντιπαραθέσεις, απώλεια της εμπιστοσύνης στα όργανα της διαιτησίας, καχυποψίες ανάμεσα σε σωματεία, συγκρούσεις διαφόρων παραγόντων και, ως επακόλουθο όλων αυτών, πρόβλημα αξιοπιστίας και υπόληψης του χώρου, με συνέπεια και αυτήν ακόμη την απαξίωσή του, ιδίως από πλευράς νέων ανθρώπων, που έφτασαν πλέον στο σημείο να εκφράζουν και εμπράκτως την αποστροφή τους σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Μία αποστροφή, η οποία επεκτείνεται πλέον και σε οικονομικούς παράγοντες και φορείς, κάτι που συνιστά συνολική υπονόμευση του «οικοδομήματος».

«Ενός κακού μύρια έπονται, λοιπόν, κάτι που είναι αναγκαίο να σημαίνει «συναγερμό» στα όργανα του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, ώστε, σε συνεργασία με τα σωματεία, να ανασυγκροτηθεί το πλαίσιο λειτουργίας της διαιτησίας. Τουλάχιστον τόσο, που να μην αφήνει περιθώρια απόδοσης ευθυνών σ΄αυτήν, ως υπαίτια πρόκλησης εντάσεων, αμφισβητήσεων και γενικώς αρνητικών για το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο καταστάσεων.

Διαφορετικά ας μην απορούν ή ας μην «διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους» διάφοροι στον χώρο του σχετικώς με την φθίνουσα πορεία του οι μεν και τα αίτια και τους υπαίτιους οι δε.