Πρωταθλήματα “μικρών”

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Η στήλη έχει κατ’ επανάληψιν αναφερθεί στις επιπτώσεις της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης και στον χώρο του κιλκισιώτικου αθλητισμού, συν την επί τριετία υγειονομική και την επι διετία ενεργειακή.

Μία από αυτές τις επιπτώσεις έχει να κάνει με τα κατά το προαναφερθέν διάστημα προβλήματα, που αντιμετώπισαν οι φορείς του στην λειτουργία των τμημάτων ηλικιακών κατηγοριών ή “φυτωρίου” διαφόρων αθλημάτων, του ποδοσφαίρου, με την ευρύτερη εξάπλωση και σε τοπικό επίπεδο, μη εξαιρουμένου.

Λόγω των συνθηκών, που προέκυψαν από την συνδυασμένη κρίση, η δραστηριότητα των προαναφερθέντων τμημάτων περιορίσθηκε από εμφανώς μέχρι αισθητά, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις ανεστάλη, καθώς συνδυάσθηκε και με τα προβλήματα από τον αναγκαστικό περιορισμό και στην μέριμνα γιά την απρόσκοπτη λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων συν τις ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή.

Ευτυχώς, που κατά το εν λόγω “δύσκολο” διάστημα κάποιοι σύλλογοι άντεξαν και διατήρησαν την λειτουργία τμημάτων υποδομής, ενώ σε άλλους αυτή συνεχίσθηκε έστω και “μετ’ εμποδίων” Αυτοί της πρώτης περίπτωσης μπορούν σήμερα να κάνουν λόγο περί δικαιώσεως της επιλογής και της προσπάθειάς τους, ενώ της δεύτερης να υποστηρίζουν, ότι οι κόποι και θυσίες τους δεν “πήγαν χαμένες”. Τούτο, φυσικά, δεν συνιστά αιτία “παράκαμψης” των συλλόγων, που δεν άντεξαν στην κρίση και δεν κατάφεραν να διατηρήσουν σε λειτουργία τα τμήματα υποδομής ή “φυτωρίου”.

Τώρα, τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν, με τους συλλόγους της πρώτης περίπτωσης να ενισχύουν την δραστηριότητά τους στις “μικρές” κατηγορίες, της δεύτερης να λειτουργούν με σαφώς λιγότερα προβλήματα και της τρίτης να ενεργοποιούν εκ νέου τέτοια τμήματα Βεβαίως, όλα αυτά δεν συμβαίνουν υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, καθώς οι συνέπειες της κρίσης έχουν μεν αμβλυνθεί, πλην όμως δεν βρίσκονται και σε αποδρομή. Ωστόσο, και μόνον το ότι υπάρχουν τμήματα υποδομής, που δεν διέκοψαν την δραστηριότητά τους και άλλα που επανενεργοποιούνται, αρκεί γιά να γίνει λόγος περί πορείας στην “οδό” της εξομάλυνσης.

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά στον κιλκισιώτικο αθλητισμό, σ’ αυτήν την “οδό” πορεύονται από τα ομαδικά αθλήματα το ποδόσφαιρο, έστω και με λιγότερους φορείς από την προ κρίσεως εποχή, το καλαθόσφαιρο, το πετόσφαιρο και το χειρόσφαιρο και από τα ατομικά ο κλασικός αθλητισμὀς ή στίβος, η πάλη και τα αθλήματα τα προερχόμενα από πολεμικές τέχνες. Σίγουρα η δραστηριότητα των φορέων τους δεν έχει φτάσει ακόμη στα καλύτερα δυνατά επίπεδα, συγκρινόμενη με αυτήν των χρόνων πριν την κρίση, σίγουρα, όμως, δεν έχει καμμία σχέση με ό, τι ίσχυε κατά την κορύφωση της κρίσης. Και αυτό απλο μόνο του συνιστά ενθαρρυντική ένδειξη γιά την συνέχεια και το αύριο του κιλκισιώτικου αθλητισμού, αφήνοντας περιθώρια συγκρατημένης αισιοδοξίας στην σχετική θεώρηση, εκεί που τα αμέσως προηγούμενα χρόνια αυτή χαρακτηριζόταν τουλάχιστον από έντονο προβληματισμό, στα “πρόθυρα” της απαισιοδοξίας.

Με δεδομένη, λοιπόν, την προϊούσα αποκατάσταση των δυνατοτήτων και συνθηκών λειτουργίας τμημάτων υποδομής ή “φυτωρίου” στα μνημονευθέντα αθλήματα, που “καλλιεργούνται”στον χώρο του κιλκισιώτικου αθλητισμού, συν το ότι τα τμήματα αυτά συνιστούν τον πλέον καθοριστικό παράγοντα στην αθλητική ανάπτυξη κάθε περιοχής, η στήλη (επανα)διατυπώνει μία θέση της γιά την αγωνιστική δραστηριότητα των τμημάτων υποδομής όλων των αθλημάτων σε καθαρώςτοπικό επίπεδο

Όπως ακριβώς, δηλαδή, έχει γίνει προ πολλού πραγματικότητα στον επί μέρους χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, με την θέσπιση των πρωταθλημάτων ηλικιακών κατηγοριών ανάμεσα σε ομάδες σωματείων του νομού, κάτι ανάλογο να γίνει και με τις αθλοπαιδειές και με τα ατομικά αθλήματα.

Συμφώνως προς τα μέχρι στιγμής ισχύοντα σε πανελλήνια κλίμακα, ενώ στο ποδόσφαιρο διεξάγονται τοπικά πρωταθλήματα ηλικιακών κατηγοριών ανά νομό ή περιφερειακή ενότητα, στις αθλοπαιδειές και στα ατομικά αθλήματα τα τοπικά πρωταθλήματα των ανωτέρω κατηγοριών διεξάγονται σε περιφερειακό επίπεδο, συνήθως ανά τέσσερις ή έξι νομούς.

Βεβαίως, το βασικό στοιχείο στην περίπτωση είναι, ότι σε κάθε νομό ή περιφερειακή ενότητα οι αριθμοί των ενεργών ποδοσφαιρικών σωματείων επιτρέπουν την διοργάνωση καθαρώς τοπικών πρωταθλημάτων ηλικιακών κατηγοριών, σε αντίθεση με τις αθλοπαιδειές και τα ατομικά αθλήματα με τους μικρούς ή και πολύ μικρούς αριθμούς σωματείων που τα “καλλιεργούν”.

Όμως, είναι επίσης γνωστό, το ότι η αγωνιστική δραστηριότητα στις ηλικιακές κατηγορίες είναι εξ ίσου, άν όχι περισσότερο, επωφελής γιά τους αθλητές, συγκρινόμενη με μία “καλή” προπόνηση, άρα κάθε διοργάνωση, ακόμη και με την συμμετοχή μικρού ή πολύ μικρού αριθμού ομάδων, μπορεί να συμβάλλει στην πρόοδο αυτών των παιδιών εξ ίσου, αν όχι περισσότερο από ένα αναλόγου εντάσεως πρόγραμμα προπόνησης.

Ειδικότερα δε, όσον αφορά στις αθλοπαιδειές, σε κάθε διοργάνωση πρωταθληματος ηλικιακών κατηγοριών τον μικρό μέχρι πολύ μικρό αριθμό ομάδων μπορεί να αντισταθμίσει ένας μεγαλύτερος των δύο αριθμός γύρων. Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι, να υπάρχουν σε κάθε τόπο και αθλητικό δυναμικό και φορείς, που να το αξιοποιούν. Και η διοργάνωση καθαρώς τοπικών πρωταθλημάτων, ανεξαρτήτως αριθμού σωματείων, εντάσσεται ακριβώς στο πλαίσιο της αξιοποίησης του δυναμικού της κάθε αθλοπαιδειάς διά της εξασκήσεώς του σε πραγματικές συνθήκες αγώνα.

Από εκεί και πέρα θέμα κατηγοριακού ανταγωνισμού δεν υφίσταται από την στιγμή, που, λόγω ακριβώς του από μικρού μέχρι πολύ μικρού αριθμού ομάδων, δεν υφίσταται ούτε θέμα προαγωγής ή υποβιβασμού, παρά μόνον θἐσης κατάταξης.

Εννοείται, ότι αυτή η ιδέα και υποκειμενική θέση δεν αποτελεί ούτε θέσφατο ούτε πανάκεια ούτε “μονόδρομο”, άρα εκτίθεται σε οποιονδήποτε αντίλογο ή ακόμη και εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Και μοναδικό κίνητρο γιά την (επανα)διατύπωση αποτελεί η ανάδειξη στοιχείων, που είναι δυνατόν να χρησιμεύσουν στο “οικοδόμημα”του κιλκισιώτικου αθλητισμού, ιδίως δε των “στυλοβατών” του, που είναι τα τμήματα ηλικιακών κατηγοριών ή “φυτωρίου”.