«Πνοή» δια του ποδοσφαίρου

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Η αποκαρδιωτική «εικόνα», την οποία παρουσιάζει το άλλοτε καμάρι του Ελληνικού Στρατού στρατόπεδο Παπαδάκη, στο Δροσάτο, δεν «αποτυπώνει» μόνο τις συνέπειες της εγκατάλειψης του συγκεκριμένου στρατοπέδου.

Όπως επεσήμανε ο «Μαχητής» σε πολύ πρόσφατο δημοσίευμά του, είναι η «εικόνα», η οποία, όπως συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια με μικρότερα στρατόπεδα της μεθορίου στον νομό Κιλκίς, «αποτυπώνει» την γενικότερη εγκατάλειψη ακριτικών περιοχών εξ αιτίας αρχικώς της αστυφιλίας και κατόπιν της παρατεταμένης (ήδη κοντεύει την δεκαπενταετία) οικονομικής κρίσης.

«Σκέτη» η αστυφιλία αποτελεί μεν πρόβλημα, πλην όμως το κακό από αυτήν είναι «διαχειρίσιμο», σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει με τις εποχές «ισχνών αγελάδων», δηλαδή οικονομικής δυσπραγίας.

Διότι, η απλή μετακόμιση σε αστικά κέντρα ή μεγαλύτερους οικισμούς δεν εμποδίζει τους πολίτες είτε να επισκέπτονται συχνά τα μικρά χωριά τους είτε ακόμη και να αφιερώνουν κάποιο χρόνο γιά συντήρηση των εκεί ακινήτων περιουσιών τους, ενώ όταν προκύπτει παρατεταμένη οικονομική κρίση δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι, καθίσταται νομοτέλεια η εγκατάλειψη των μικρών χωριών, ακόμη και μέχρι σημείου ερήμωσης.

Η προαναφερθείσα περίπτωση του Δροσάτου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς έχει να κάνει όχι με «απλό χωριουδάκι» αλλά με ένα από τα κάποτε πιό «ζωντανά» ακριτικά κεφαλοχώρια, με ένα από τα λόγω γεωγραφικής θέσεως πλέον σημαντικά στρατόπεδα, που του έδιναν πρόσθετη «πνοή και ζωή».

Σήμερα η όλη «εικόνα», η ίδια και σε άλλους ακριτικούς οικισμούς, με ή χωρίς στρατόπεδα, από το Δροσάτο μέχρι τους Ευζώνους, παραπέμπει στον στίχο «και διηγώντας τα να κλαίς».

Χωριά, που έσφυζαν από ζωή ή, έστω, πριν την οικονομική κρίση δέχονταν τακτικές επισκέψεις των παιδιών τους, που μετακόμισαν στα αστικά κέντρα ή σε κεφαλοχώρια ή και στο εξωτερικό, ενώ κατά διάστημα φιλοξενούσαν κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, που τα καθιστούσαν σημεία αναφοράς αλλά και συνάντησης, και σήμερα, ύστερα και από την υπερδεκαετή οικονομική κρίση, υφίστανται τις δραματικές συνέπειες της εγκατάλειψης και «παραίτησης».

«Καθρέφτης» αυτού του τελευταίου και η κατάσταση στο τοπικό ποδόσφαιρο, στο οποίο η εν λόγω συνέπειες είναι πλέον περισσότερο από έκδηλες.

Έως και πριν λίγα χρόνια σχεδόν όλοι οι ακριτικοί οικισμοί διέθεταν ποδοσφαιρικές ομάδες, στελεχούμενες και από το ντόπιο έμψυχο δυναμικό και μετεγγραφομένους από άλλες περιοχές παίκτες, προσφέροντας αθλητική διέξοδο και στους μεν και στους δε.

Σήμερα, Μακεδονικός Δροσάτου, Προμηθέας Αμαράντων, Ποντιακός Α.Χαραλάμπους, Άρης Μυριοφύτου, Θρίαμβος Μουριών, Ακρίτας Ακρίτα, Ακρίτες Μεταμόρφωσης, Δόξα Πλατανιάς, Μ.Αλέξανδρος Μικρού Δάσους και Εύζωνοι Ευζώνων κατέχουν θέση στον… κατάλογο ανενεργών ποδοσφαιρικών σωματείων του νομού, όπως και ουκ ολίγα άλλα της κιλκισιώτικης «ενδοχώρας».

Μία γενική «εικόνα», η οποία παραπέμπει στην θέση, που έχει κατά καιρούς διατυπώσει η στήλη, διαρκούσης της οικονομικής κρίσεως.

Ναι μεν, σε σχέση με τα οικονομικά δεδομένα είναι λογικό κάθε κάτοικος μικρού χωριού ιδίως ο νέος, να επιδιώκει την καλύτερη ποιότητα ζωής, την οποία προσφέρει ένας μεγαλύτερος οικισμός ή, κατά μείζονα λόγο, ένα αστικό κέντρο, με επακόλουθο το μικρό χωριό να φθίνει.

Πλην όμως, σε σχέση με την κοινωνική, την πολιτιστική και την γεωγραφική παράμετρο, είναι αναγκαία η μέριμνα κεντρικής και τοπικής διοίκησης καθώς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας γιά την διατήρηση της «ζωντάνιας» στους ακριτικούς οικισμούς, τόσο με συντήρηση και βελτίωση υποδομών όσο και με επενδύσεις από εκείνες που προσφέρουν θέσεις εργασίας, αλλά και την υποστήριξη και ενίσχυση θεσμών, δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων, έστω και περιοδικώς, από εκείνες που διατηρούν τις «γέφυρες» επικοινωνίας μικρού χωριού-αστικού κέντρου.

Το ποδόσφαιρο, παρ’ όλο που έχει και αυτό υποστεί τις συνέπειες της κρίσης, μπορεί, σε συνάρτηση με τον παράγοντα ιδιωτική πρωτοβουλία, να συνδράμει στην επίτευξη αυτού του αντικειμενικού σκοπού.

Γιά παράδειγμα, σωματεία κεφαλοχωρίων ή αστικών κέντρων να δηλώνουν ως έδρα γιά κάποιους αγώνες ή της δεύτερης ομάδας τους, όσα διαθέτουν τέτοια, έστω και γιά κάποιο διάστημα, το γήπεδο ενός μικρού ακριτικού οικισμού, που τώρα… είναι χορταριασμένο και οι υποδομές του σκουριάζουν και «μαραζώνουν».

Επίσης, σωματεία μικρών ακριτικών οικισμών, τα οποία τώρα είναι ανενεργά, να έλθουν σε επικοινωνία και συνεννόηση, προκειμένου ακόμη και να συμπράξουν στην ενεργοποίηση έστω και ενός-δύο εξ αυτών, τα οποία στην συνέχεια να αγωνίζονται εκ περιτροπής σε όλες τις γειτονικές έδρες, δίνοντας έστω και… δείγμα «ζωντάνιας» σ’ αυτούς τους οικισμούς κάθε αγωνιστική ή κάθε δεύτερη αγωνιστική ημέρα.

Ακόμη, να επιλέγονται κατά καιρούς αυτές οι έδρες γιά την τέλεση ειδικών ποδοσφαιρικών οργανώσεων, με την συμμετοχή και ομάδων, που για τους προαναφερθέντες λόγους δεν δύνανται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις πλήρους αγωνιστικού θεσμού, όπως ένα πρωτάθλημα.

Φυσικά, αν κάτι από όλα αυτά καταστεί εφικτό, συμβάλλει και στην διατήρηση άσβεστης της «φλόγας» της προβολής αυτών των ακριτικών οικισμών, μιάς «φλόγας» που γιά πολλούς λόγους, επιβάλλεται να «καίει» αδιαλείπτως με οποιονδήποτε τρόπο.

Γιά όλα αυτά δεν μπορεί, παρά να χαρακτηρισθεί ως θετικό το παράδειγμα της Θύελλας Δοϊράνης, που, παρά τα «ζόρια», είναι το «παρούσα» που «φωνάζει» διά του ποδοσφαίρου όλη η περιοχή.

Είθε δε, το παράδειγμα να βρει μιμητές και σε άλλες ακριτικές περιοχές του νομού.