Περί σχολικού αθλητισμού

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Το τελευταίο διάστημα οι φίλοι του κιλκισιώτικου αθλητισμού, στο σύνολό του, είχαν την χαρά και ικανοποίηση να χειροκροτήσουν διακρίσεις και επιτυχίες στελεχών του στα πανελλήνια σχολικά πρωταθλήματα, κατά την τρίτη και τελική φάση τους.

Μία χαρά και ικανοποίηση εύλογη όσον αφορά στους συντελεστές των εν λόγω διακρίσεων και επιτυχιών, δηλαδή στην έντονη κιλκισιώτικη παρουσία σε ατομικό επίπεδο.

Διότι, σε θεσμικό επίπεδο, δηλαδή σε ό, τι αφορά στα προαναφερθέντα πρωταθλήματα, τα συναισθήματα βρίσκονται στο διαμετρικώς αντίθετο σημείο: Σκεπτικισμός και προβληματισμός.

Σκεπτικισμός και προβληματισμός γύρω από την έννοια του σχολικού αθλητισμού, όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζουν σήμερα μία απλή διεκπεραίωση μιάς τυποποιημένης υπηρεσιακής διαδικασίας στον χώρο της εκπαίδευσης, σαν… όλες τις άλλες, μη έχουσα σχέση με την ουσιαστική λειτουργία του σχολείου ως φορέα του αθλητισμού.

Αντί, δηλαδή, ο σχολικός αθλητισμός να αποτελεί οργανωμένο φορέα μύησης και εκπαίδευσης των νέων του αθλητισμού γενικώς και λειτουργικό τροφοδότη του συλλογικού αθλητισμού, σήμερα αποτελεί υπόθεση λίγων νέων σχολικής ηλικίας, που προέρχονται από τον συλλογικό αθλητισμό, χωρίς ευρύτερη απήχηση σε όλη την σχολική κοινότητα και χωρίς να λαμβάνουν καμμιάν αθλητική εκπαίδευση και παιδεία από… τον ίδιο τον χώρο της εκπαίδευσης.

Στηρίζεται, με άλλα λόγια, ο λεγόμενος σήμερα, αλλά στην πραγματικότητα στερούμενος ουσιαστικού περιεχομένου, σχολικός αθλητισμός από τον συλλογικό, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να λειτουργεί, δηλαδή, το σχολείο και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης ως φορέας «καλλιέργειας» του αθλητισμού όλων με κατάρτιση και προετοιμασία των αθλητών, εν συνεχεία δε ως «εφαλτήριο» εκείνων που με το ταλέντο και τα προσόντα, που ξεχωρίζουν, εντάσσονται στον οργανωμένο και συστηματικό συλλογικό αθλητισμό.

Τον «δρόμο» προς αυτήν την κατεύθυνση δείχνουν «ηχηρά» παραδείγματα χωρών με… κανονικό σχολικό αθλητισμό. Αποκορύφωμα το παράδειγμα των ΗΠΑ, με την «καλλιέργεια» του αθλητισμού και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ιδίως δε στην δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια, που κατ’ αυτόν τον τρόπο αποτελούν «φυτώριο» του συλλογικού επαγγελματικού αθλητισμού.

Αν, μάλιστα, αξίζει κάτι προς υπενθύμιση και υπογράμμιση, αυτό είναι η συνάρτηση της επίδοσης στον σχολικό αθλητισμό με αυτήν… στο σύνολο των σπουδών, δηλαδή των άλλων τομέων της εκπαίδευσης: Είχες υψηλές επιδόσεις, αλλά δεν «τα πήγες καλά» στα άλλα μαθήματά σου, «κομμένη» κάθε αθλητική υποτροφία, κάθε προνόμιο εκ του αθλητισμού προερχόμενο, για τον απλούστατο λόγο, ότι εκεί ο αθλητισμός στο σχολείο είναι… κανονικό μάθημα, όπως… όλα τα άλλα. Οι μαρτυρίες γι’ αυτό το σύστημα… πάμπολλες, αλλά η στήλη «στέκεται» ιδιαιτέρως στα αρκετά τα τελευταία χρόνια λαμπρά παραδείγματα Κιλκισιωτών αθλητών, που σπούδασαν και σπουδάζουν με αθλητικές υποτροφίες σε αμερικανικά πανεπιστήμια, έχοντας ως βίωμά τους τον υποχρεωτικό συνδυασμό αθλητικής και εκπαιδευτικής επίδοσης.

Όλα αυτά τα παιδιά από τον τόπο μας χρειάσθηκε να βιώσουν αυτήν την πραγματικότητα στην ξενιτιά, κάτι που δεν θα χρειαζόταν, αν ανάλογο σύστημα λειτουργούσε και στην χώρα μας, αναθέτοντας στον σχολικό αθλητισμό τον πραγματικό ρόλο της βάσης των πάντων στον αθλητισμό, δηλαδή:

-Να διδασκόταν το μάθημα του αθλητισμού, και όχι απλώς «γυμναστικής» ή «φυσικής αγωγής» στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

-Να γινόταν συγκρότηση ομάδων, τόσο στα ομαδικά όσο και στα ατομικά αθλήματα, επίσης και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με ταυτόχρονη καθιέρωση αγωνιστικών διοργανώσεων που να λειτουργούν ως αθλητικοί θεσμοί όχι μόνο γιά το σύνολο των μαθητικών κοινοτήτων αλλά γιά την φίλαθλο κοινή γνώμη γενικότερα.

-Να αποτελούσε το όλο πλαίσιο «πηγή άντλησης» έμψυχου δυναμικού γιά τους φορείς όλων των χώρων του οργανωμένου συλλογικού και επαγγελματικού αθλητισμού.

Όπως, όμως, αναφέρθηκε, με σχολική αθλητική δραστηριότητα που εξαρτάται απολύτως από την συλλογική, με σχολικές διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχουν και τις οποίες παρακολουθούν… «τρεις κι ο κούκος», με ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης και κινήτρων, με φορέα σχολικής αθλητικής εκπαίδευσης που έχει υποστεί πολλαπλές… υποβαθμίσεις και, τέλος, χωρίς σχολικά αθλητικά «κύτταρα», όπως ήταν έως και πριν μερικά χρόνια οι αθλητικές τάξεις, σχολικός αθλητισμός… δεν υπάρχει, δεν γίνεται.

Όσοι, λοιπόν, περί αυτού τυρβάζουν, δεν έχουν παρά να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους προς αυτές τις κατευθύνσεις:
-Οργάνωση του αγωνιστικού αθλητισμού στο σχολείο, διά της μετατροπής του σε ουσιαστικό πρωτοβάθμιο «φυτώριο» του συλλογικού, με διατήρηση της αυτονομίας του.

-Καθιέρωση της υποχρεωτικής συνάρτησης της αθλητικής επίδοσης με την αντίστοιχη σε όλες τις άλλες σπουδές.

-Αναδιάρθρωση όλων των αγωνιστικών διοργανώσεων, τοπικής, περιφερειακής και πανελλήνιας εμβέλειας με διεύρυνση της προβολής τους μέχρι του σημείου πρόκλησης του ενδιαφέροντος της φιλάθλου κοινής γνώμης στο σύνολό της.

-Ανασυγκρότηση του τοπικού υπηρεσιακού οργάνου γιά τον αθλητισμό και αναβάθμισή του σε επίπεδο διεύθυνσης.

-Κινήσεις πρόκλησης ενδιαφέροντος οικονομικών παραγόντων και φορέων γιά κάλυψη αναγκών, σε περιπτώσεις που αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν από το Δημόσιο, και πάντα στο πλαίσιο της νέας στενής σχέσης μεταξύ σχολικού και συλλογικού αθλητισμού, που θα προκύψει από αυτήν την συνολική αναδιοργάνωση.

Οι πρόσφατες διακρίσεις και επιτυχίες Κιλκισιωτών, τόσο σπουδαστών στις ΗΠΑ με το προηγμένο επίπεδο αθλητικής οργάνωσης όσο και στελεχών του κιλκισιώτικου αθλητισμού στα σχολικά πρωταθλήματα ουσιαστικώς δείχνουν τον «δρόμο» στους αρμοδίους γιά τις ανωτέρω κινήσεις, δοθέντος ότι πρόκειται γιά διακρίσεις και επιτυχίες, που σημειώθηκαν παρά τα κάθε άλλο παρά ευνοϊκά σημερινά δεδομένα στον σχολικό αθλητισμό στον τόπο μας.

Και δεν είναι μόνον αυτοί, καθώς ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50, και κυρίως από τις αρχές του ΄80 και μετά, ο νομός έχει να επιδείξει σημαντικά αγωνιστικά επιτεύγματα. Μόνο που τότε, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά στην συμμετοχή αθλητών και στην απήχηση των σχολικών διοργανώσεων τα δεδομένα ήταν από κάπως μέχρι αρκετά… καλύτερα, έστω και αφιστάμενα και τότε από τα επιθυμητά.

Γι’αυτό και αποτελεί… διαχρονικό ζητούμενο, ιδίως σήμερα, η δημιουργία ενός πλαισίου λειτουργίας του σχολικού αθλητισμού, έτσι που να αποτελεί αφ’ενός μεν αναπόσπαστο στοιχείο της εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες, αφ’ ετέρου δε το ισχυρό «προγεφύρωμα» των αθλουμένων για τον συλλογικό και επαγγελματικό.

Και κάποια στιγμή αυτό το ζητούμενο είναι αναγκαίο… να παύσει να είναι ζητούμενο.