Οι λύσεις θέλουν κοινή προσπάθεια

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Με τους θανάτους να υπερτερούν των γεννήσεων, με την εσωτερική μετανάστευση, με την απογραφή Κιλκισιωτών σε άλλους τόπους κατά την διενέργεια των δύο τελευταίων απογραφών αλλά και με το φαινόμενο των αρνητών… της απογραφής, εκείνων, δηλαδή, που δεν θέλουν να απογραφούν… γενικώς, ήταν επόμενο, τα προσωρινά στοιχεία της απογραφής του 2021 να είναι απογοητευτικά γιά τον νομό Κιλκίς.

Οι συνέπειες της πληθυσμιακής συρρίκνωσης του νομού κατά τα τελευταία χρόνια “αποτυπώνονται” και στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, με τα μόλις τριάντα πέντε (35) ενεργά σωματεία έναντι των… εκατόν δύο (102) στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές του ’90, αλλά και με τα προβλήματα επαρκούς στελέχωσης των ομάδων με ποδοσφαιριστές προερχόμενους από το ντόπιο “φυτώριο”.

Και τούτο, διότι και αυτό έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν αρκεί πλέον είτε γιά να ενεργοποιήσει εκ νέου τα ανενεργά σωματεία είτε να τροφοδοτήσει στον επιθυμητό βαθμό τα ενεργά. Έτσι, τα τελευταία στρέφονται προς την λύση των “λεγεωναρίων” ή “γυρολόγων”, είτε προερχομένων από τον νομό είτε εκτός αυτού, προκειμένου να “βγάλουν” την περίοδο.

Το “μωσαϊκό” τέτοιων παικτών είναι πιό “χτυπητό” στα έξι – επτά σωματεία, οι ομάδες των οποίων πρωταγωνιστούν στην ανώτερη τοπική κατηγορία και στην τοπική διοργάνωση του κυπέλλου.

Όμως, το να βασίζονται τα εν λόγω σωματεία, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, στην “εύκολη” επιλογή της κατ’ αυτόν τον τρόπο άμεσης λύσης στο πρόβλημα της στελέχωσης, μπορεί πρόσκαιρα να “βολεύει”, ωστόσο στην πραγματικότητα, μεσοπρόθεσμα και σε “βάθος” χρόνου επιτείνει το πρόβλημα, δεδομένου του ότι τα πάντα στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου “στενάζουν και αγκομαχούν” από τις συνέπειες της εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία σοβούσας οικονομικής κρίσης.

Που σημαίνει, ότι σιγά-σιγά οι ιθύνοντες των σωματείων, ανεξαρτήτως του πώς αντιμετωπίζουν τα τρέχοντα δεδομένα και καταστάσεις και κάνουν βάσει αυτών τις όποιες επιλογές τους, κάτι που αποτελεί αδιαμφισβήτητο δικαίωμά τους, θα πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους και σε δύο παραμέτρους, οι οποίες σχετίζονται με την ίδια την μελλοντική υπόσταση του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Η πρώτη παράμετρος αφορά στην συστηματική λειτουργία των ποδοσφαιρικών “φυτωρίων” ή “ακαδημιών” στις περιοχές του νομού, όπου τα πληθυσμιακά δεδομένα το επιτρέπουν.

Ένα δε από τα κίνητρα της λειτουργίας αυτών των τμημάτων, πέραν της εκμαθήσεως και της αθλητικής και τεχνικής καταρτίσεως στο ποδόσφαιρο, θα μπορούσε να είναι η σταδιακή προώθηση των “έτοιμων” νεαρών παικτών στον “κορμό” της κάθε ομάδας.

Διότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο τα “βλαστάρια” του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου θα έχουν λόγους να ασχολούνται με το άθλημα, εν γνώσει του ότι η προσπάθειά τους δεν θα μείνει χωρίς αντίκρυσμα, άρα και λόγους να παραμένουν στις περιοχές, όπου λειτουργούν τα “φυτώρια”, και να μην νιώθουν την ανάγκη είτε να μετακινηθούν σε μεγαλύτερο αστικό κέντρο είτε να… “τα παρατήσουν”.

Φυσικά, μία τέτοια διαδικασία “παραγωγής” μέσα από τα τοπικά “φυτώρια” ή “ακαδημίες” πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες ποδοσφαιρικής αναβάθμισης, με μεταπήδηση παικτών σε… υψηλότερα επίπεδα, άρα λειτουργεί από μόνη της ως πρόσθετο κίνητρο.

Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με τα σωματεία, που δεν διαθέτουν τμήματα υποδομής, και η στελέχωση των ομάδων τους επαφίεται σχεδόν αποκλειστικώς στους “λεγεωνάριους” ή “γυρολόγους”. Στην προκειμένη περίπτωση καταδεικνύονται και οι δύο “πτυχές” του ζητήματος, δηλαδή το δημογραφικό πρόβλημα και η παρτεταμένη οικονομικλη κρίση, που τον τελευταίο καιρό οξύνεται ακόμη περισσότερο από την προσφάτως ανακύψασα ενεργειακή.

Συνήθως τα σωματεία, τα οποία υφίστανται τον “κλυδωνισμό” από αυτόν τον δυσάρεστο συνδυασμό, έχουν να επιλέξουν μεταξύ της υπολειτουργίας, με “εμβαλωματικές” παρεμβάσεις στα θέματα, ζητήματα και προβλήματα που αντιμετωπίζουν, και της πλήρους απενεργοποιήσεώς των.

Υπάρχει, ὀμως, θεωρητικώς τουλαχιστον, άλλη μία ενδιάμεση εναλλακτική επιλογή, που υπό ωρισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποτελέσει και τουλάχιστον προσωρινή λύση, και την οποία η στήλη είχε διατυπώσει και είχε προτείνει γιά πρώτη φορά πριν ακόμη η οικονομική κρίση φτάσει στο απόγειό της και, φυσικά, εν γνώσει των στοιχείων της απογραφής του 2011, που ήταν λιγότερο οδυνηρά γιά τον νομό από ό, τι τα αντίστοιχα της απογραφής του 2021.

Είναι η εναλλακτική επιλογή της καθιέρωσης και προώθησης συνεργασίας ανάμεσα σε σωματεία που εδρεύουν σε περιοχές με ελάχιστο πλέον πληθυσμό και με λίγα ή και καθόλου παιδιά και νεαρά άτομα.

Μιάς συνεργασίας, που να προβλέπει:

-Φροντίδα τουλάχιστον γιά ευπρεπισμό και στοιχειώδη εξοπλισμό των γηπέδων των χωριών που υφίστανται τις συνέπειες μακροχρόνιας εγκατάλειψης.

-Συνένωση (όχι συγχώνευση) ομάδων γιά την ανά περίοδο συγκρότηση μιάς αξιόμαχης, που κάθε χρόνο να εκπροσωπεί όλη την περιοχή, κάθε χρόνο σε διαφορετικό γήπεδο ή εναλλάξ σε όλα τα γήπεδά της.

-Σύμπραξη αυτών των ομάδων γιά την συγκρότηση μιάς παίδων και εφήβων, έστω και στο πλαίσιο μιάς … ενδεκάδος, η οποία να αποτελεί “φυτώριο” όλων, ώστε να περικόπτονται δαπάνες γιά “έξωθεν ενισχύσεις”.

-Διοίκηση συγκροτημένη από εκπροσώπους όλων των σωματείων των συγκεκριμένων γειτονικών περιοχών, με πρόβλεψη ακόμη και κατ’ έτος εναλλαγής στην προεδρεία.

-Κατόπιν όλων αυτών, συστράτευση γιά προβολή των δραστηριοτήτων της ενιαίας ομάδας και την κινητοποίηση των κατοίκων και των καταγομένων από τον οποιδήποτε οικισμό γιά προσέλευση στους αγώνες της, όπου και αν διεξάγονται αυτοί, ώστε κάθε Σάββατο ή Κυριακή καθε χωριό να “ζωντανεύει”, έστω και γιά λίγες ώρες, στο πλαίσιο διεξαγωγής ενός ποδοσφαιρικού αγώνα με χαρακτήρα γιορτής.

Εννοείται, ότι αυτή η ιδέα-πρόταση δεν διεκδικεί “περγαμηνές”… πανάκειας, δηλαδή του “απολύτου φαρμάκου” γιά την “θεραπεία” του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου από όλα τα προβλήματά του. Όμως, θα μπορούσε τουλάχιστον να αποτελέσει έναυσμα ανάπτυξης ενός προβληματισμού γιά την αντιμετώπιση των καταστάσεων, με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπος ο χώρος εξ αιτίας της δυσμενέστατης οικονομικής συγκυρίας και του δημογραφικού προβλήματος, σε σχέση με τα δεδομένα στον δικό μας τόπο.

Από εκεί και πέρα, οι διοικήσεις και οι παράγοντες του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου μπορούν να αναζητήσουν ουσιαστικές λύσεις σε … υψηλότερες βαθμίδες διοίκησης, ήτοι τοπικής, περιφερειακής και κεντρικής, καθώς είναι “στο δικό τους χέρι” η “παρασκευή” της “πανάκειας”, που θα “θεραπεύσει” και αυτό το πρόβλημα.

Είναι η “πανάκεια”, που έχει το … “μαγικό” όνομα ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Μόνον η ανάπτυξη, κυρίως με επενδύσεις αλλά και με αναβάθμιση των υποδομών γιά όλες τις οικονομικές, επιχειρηματικές και εμπορικές δραστηριότητες, αλλά και τις δραστηριότητες στον πρωτογενή τομέα, μπορεί να λειτουργήσει ανασχετικώς στην “φυγή” κατοίκων από τον νομό και κατόπιν στην πληθυσμιακή ανάκαμψή του, που είναι και το “κλειδί” γιά την ανάκαμψη και του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Γι’ αυτό και η ανάπτυξη αυτού του τόπου αποτελεί υπόθεση όλων των φορέων του, συμπεριλαμβανομένων των ποδοσφαιρικών, με διεκδικητικό πνεύμα προς κάθε κατεύθυνση.

Και, ως γνωστόν, ουδέποτε τα προσωρινά “μπαλώματα” έδωσαν μόνιμες λύσεις, αυτές, δηλαδή, που δίνει κάθε συστηματική κοινή προσπάθεια, υποκινούμενη από την αναγκαιότητα της ανάπτυξης και με αντικειμενικό σκοπό την ανάπτυξη.