Να φτάσει «εις ώτα ακουόντων»

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Μόλις στο προηγούμενο σημείωμά της, η στήλη υπογράμμιζε την σημασία της εκ μέρους της Πολιτείας ισομερούς μέριμνας γιά την αντιμετώπιση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού και γιά την στήριξη της οικονομίας κατά την διάρκειά της, στο πλαίσιο του «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».

Ισομερής μέριμνα σημαίνει μέτρα ταυτοχρόνως γιά την υγεία και για την οικονομία, με ασφαλιστικές «δικλείδες» τέτοιες, που η λήψη των μέτρων γιά την διασφάλιση της πρώτης να μην επιφέρει σοβαρές συνέπειες γιά την δεύτερη, και το αντίστροφο.

Ο κανόνας αυτός είναι αναγκαίο να εφαρμοσθεί σε όλους τους τομείς και χώρους, κατά τρόπο που να αποκλείονται και οι εσωτερικές διακρίσεις στον καθένα.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στον χώρο του αθλητισμού, ιδιαιτέρως δε στους επί μέρους χώρους των ομαδικών αθλημάτων, προεξάρχοντος του ποδοσφαίρου, η ισομερής μέριμνα γιά την υγεία και την οικονομία είναι όχι απλώς θέμα στοιχειώδους αναγκαιότητας αλλά και ζήτημα επιβίωσης κατά την παρούσα συγκυρία του συνδυασμού της προσφάτως ενσκυψάσης πανδημίας του νέου κορωνοϊού με την ήδη επί δεκαετία διαρκούσα οικονομική κρίση.

Τα ανωτέρω ισχύουν, κατά μείζονα λόγο, στον επί μέρους χώρο του ποδοσφαίρου, δεδομένων αφ’ ενός μεν των μεγεθών του σε σχέση με το εύρος της απήχησης και την οικονομική λειτουργία, αφ’ ετέρου δε της λειτουργίας του ως κοινωνικού φαινομένου, που επηρεάζει την ζωή κάθε τοπικής και ευρύτερης κοινωνίας.

Τούτο σημαίνει, ότι δικαιούται ισομερούς μέριμνας γιά την υγεία και την οικονομία χωρίς τον παραδοσιακό διαχωρισμό σε επαγγελματικό και ερασιτεχνικό.

Βεβαίως, οι προδιαγραφές, τα μεγέθη, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα και ταχύτητες, ένεκα των οποίων είναι εύλογη η διαφορετική αντιμετώπισή του σε σχέση με το ερασιτεχνικό.

Όμως, και το τελευταίο δεν παύει να αποτελεί «οικοδόμημα», η συντήρηση και προστασία του οποίου απαιτεί την ίδια μέριμνα. Άλλωστε, μεταξύ των δύο υφίσταται ο ισχυρός άρρηκτος συνδετικός «κρίκος» της λειτουργίας του ερασιτεχνικού ως «φυτωρίου», τροφοδότη, «πατήματος» και στηρίγματος του επαγγελματικού.

Επομένως, ό,τι μέτρα κατά της πανδημίας με ταυτόχρονη εφαρμογή αναλόγων οικονομικής φύσεως ισχύουν γιά τον επί μέρους χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, πρέπει να ισχύουν και γιά τον αντίστοιχο του ερασιτεχνικού, πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών εννοείται, καθώς εδώ η απόλυτη ισοτιμία θα ισοδυναμούσε με παραλογισμό, από την στιγμή που τα δεδομένα, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του πρώτου δεν συγκρίνονται με αυτές του δευτέρου.

Όμως, από την στιγμή που αναβάλλονται αγωνιστικές δραστηριότητες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, συνιστά «χτυπητή» ανισότητα η συνέχιση της αντίστοιχης του επαγγελματικού, εφ’ όσον προτάσσεται η δημόσια υγεία.

Αν, πάλι, προτάσσεται μη οικονομία, συνιστά την ίδια «χτυπητή» ανισότητα το να βρίσκονται «στηρίγματα» γιά τους επαγγελματικούς φορείς και να μην λαμβάνεται καθόλου μέριμνα γιά τους ερασιτεχνικούς, τουλάχιστον όσο γιά «να σταθούν στα πόδια τους», ενόσω διαρκεί η πανδημία.

Ειδικότερα στα τοπικά πρωταθλήματα, είναι που είναι «καχεκτικός» ο χώρος από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, κάθε αναβολή αγωνιστικής δραστηριότητας σ΄αυτόν όχι μόνο διαιωνίζει την «καχεξία» του αλλά και «δρομολογεί» τον «αργό θάνατό» του.

Κατά μείζονα λόγο από την στιγμή που κάθε χρονικό διάστημα, κατά το οποίο σωματεία τελούν εν αδρανεία και απραξία, δεν συνοδεύεται από πρωτοβουλίες ή κινήσεις, πάσης φύσεως, που να συμβάλλουν στην οικονομική ανακούφισή τους ή, έστω, στο να «παίρνουν ανάσες».

Ναι, ορθώς λαμβάνονται τα όποια μέτρα γιά την προστασία της δημόσιας υγείας, όμως εξ ίσου ορθή θα ήταν η από πλευράς Πολιτείας καθορισμός ενός συγκεκριμένου υγειονομικού πρωτοκόλλου ειδικώς γιά τον χώρο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, ώστε να διεκπεραιώνονται, έστω και «μετ’ εμποδίων», οι αγωνιστικές διοργανώσεις του, όπως, επαναλαμβάνουμε, τηρουμένων των αναλογιών έχει ήδη γίνει γιά τις αντίστοιχες του επαγγελματικού.

Άλλωστε, όπως αναφέρθηκε, δεν είναι ήσσονος σημασίας ο ρόλος του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στην περαιτέρω ανάδειξη του επαγγελματικού, αποτελώντας μονίμως «γεμάτη δεξαμενή» ταλέντων και συγχρόνως αθλητικής «κοιτίδας» του εγχώριου έμψυχου δυναμικού, μία λειτουργία που το καθιστά «άξονα» στήριξης του ελληνικού ποδοσφαίρου συνολικώς.

Και μόνον γι’ αυτό οφείλουν τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας να «περνούν από κόσκινο» κάθε μέτρο, το οποίο αφορά στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ώστε ο χώρος να παραμείνει «ζωντανός» όσο διαρκεί η κρίση και να είναι σε θέση για άμεση πλήρη «επανεκκίνηση» μετά το πέρας της, όποτε και αν έλθει αυτό.

Είναι ένα μήνυμα, το οποίο προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία, όταν προέρχεται και από έναν χώρο σαν αυτόν του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, το οποίο ταλανίσθηκε όσο λίγα άλλων περιοχών κατά την τελευταία δεκαετία, έχοντας «χάσει» τα … δύο τρίτα (!) της ενεργού δυνάμεώς του από τον συνδυασμό της οικονομικής με τις επί μέρους κατά καιρούς διάφορες άλλες κρίσεις, με την σημερινή υγειονομική να αποτελεί απλώς το κορύφωμα.

Γι’ αυτό, ναι στην μέριμνα για την προστασία της υγείας, αλλά ναι και σε κάθε πρωτοβουλία στήριξης κάθε χώρου-στοιχείου της τοπικής κοινωνικής ζωής, όπως είναι ο χώρος του ερασιτεχνικού, εν προκειμένω του κιλκισιώτικου, ποδοσφαίρου.

Με την ελπίδα αυτό ακριβώς το μήνυμα να φτάσει «εις ώτα ακουόντων»