Μία οδός σταδιακής εξόδου από την κρίση

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Ένα από τα «κουσούρια». που άφησαν στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, όσον αφορά στα διαχειριστικά θέματα, και δη στην συνολική διαχείριση τον οικονομικό τομέα, οι εποχές των «παχειών αγελάδων», είναι η σε μεγάλη μερίδα παραγόντων του χώρου «καλλιεργηθείσα» νοοτροπία της προσκόλλησης στο πρότυπο του κρατικοδίαιτου αθλητισμού.

Τις εποχές, δηλαδή, που η οικονομία της χώρας ήταν «στα επάνω» της, όλα όσα αφορούν στο οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας του σωματείου, περιστρέφονταν γύρω από τις τακτικές και έκτακτες κρατικές επιχορηγήσεις, χωρίς μέριμνα γιά εξασφάλιση και άλλων «πηγών» χρηματοδότησης, ώστε η λειτουργία αυτή να μην εξαρτάται αποκλειστικώς και μόνον από την απόδοση της κρατικής χρηματοδοτικής «κάνουλας».

Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων, εμφορούμενη από τις αντιλήψεις του μαθημένου στην «τέλεση μνημοσύνου με ξένα κόλλυβα», σχεδίαζε και προγραμμάτιζε την χρονιά του ιδιωτικού σωματείου βάσει των προσδοκωμένων εισροών από… τον κρατικό «κορβανά», χωρίς να λαμβάνει την παραμικρή μέριμνα γιά δημιουργία οικονομικής επιφανείας και διαχειριστικών προτύπων τέτοιων, που να εξασφαλίζουν την απεξάρτηση από το προαναφερθέν αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό πρότυπο.

Έφτασε, έτσι, το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο ακόμη και στο σημείο να διαθέτει αριθμό σωματείων δυσαναλόγως ασύμφωνο με τα πληθυσμιακά και οικονομικά δεδομένα του νομού, με την πλειοψηφία των παραγόντων να δίνει προτεραιότητα και έμφαση στον πρόσκαιρο «θόρυβο» της όποιας εφήμερης επιτυχίας, χωρίς επένδυση στα «φυτώρια» και στις υλικοτεχνικές υποδομές.

Αυτή η επανάπαυση στην εφήμερη «δόξα» ήταν το «παραπέτασμα», που κάλυπτε την «γύμνια» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, σε ό,τι αφορά σ΄αυτές, αλλά και στις αδυναμίες κάθε χώρου, όταν αυτός εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την… κρατικοδιαίτηση, και δεν «πατεί» στα δικά του «πόδια» και τις δικές του δυνάμεις.

Το «παραπέτασμα» αυτό το «τράβηξε» κάποια στιγμή η οικονομική κρίση, με επακόλουθο τα ουκ ολίγα χρόνια, κατά τα οποία αυτή σοβεί, να αναδειχθούν οι προαναφερθείσες αδυναμίες, και ο χώρος του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου να ακολουθεί μία μέχρι στιγμής ασταμάτητα φθίνουσα πορεία.

Και αν η παρατεταμένη οικονομική κρίση υπήρξε το «ταρακούνημα», που «έφερε τα πάνω κάτω» σ΄αυτόν τον χώρο, η διαρκούσα εδώ και περισσότερο από ενάμισυ χρόνο υγειονομική υπήρξε το «καίριο πλήγμα», που τον «κλόνισε συνθέμελα».

Φτάσαμε, έτσι, στο σημείο, τέλη Αυγούστου να παραμένουν «ανοικτές» ακόμη οι προθεσμίες… δηλώσεων συμμετοχής σωματείων στις θεσμικές διοργανώσεις της ΕΠΣ Κιλκίς, εκεί που άλλοτε αυτές «έκλειναν» ακόμη και περί τα τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου!
Σίγουρα παράλογο σε σχέση με… το ιδεατό, δηλαδή την διεξαγωγή των θεσμικών διοργανώσεων υπό κανονικές συνθήκες.

Συγχρόνως, όμως, «λογικό» σε σχέση με τις συνέπειες των όσων επί δεκαετίες είχαν προηγηθεί, με την επιζήμια νοοτροπία της προσμονής του κρατικού «μάννα εξ ουρανού» για την λειτουργία των σωματείων, που ουσιαστικώς προσέφερε «έδαφος» στις συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής και εσχάτως της υγειονομικής κρίσης.

Έτσι, όπως οδεύουν τα πράγματα, θα ήταν ευχής έργον, αυτό το συνδυασμένο «καίριο πλήγμα», και όχι απλώς «ράπισμα», να αποτελέσει το ιδιόμορφο «ξυπνητήρι», που θα «αφυπνίσει» τους πάντες στον χώρο του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, ώστε, έστω και με δεδομένη την σημερινή κατά τα πάντα δυσμενή συγκυρία, να ενεργοποιηθούν αμέσως προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης επιδιώξεων, αντικειμενικών σκοπών και επιλογών, με έμφαση στις υλικοτεχνικές υποδομές, μέριμνα γιά τα «φυτώρια» και αγωνιστικούς προσανατολισμούς συμφώνους προς τις πραγματικές, και όχι τις θεωρητικές ή επιθυμητές οικονομικές δυνατότητες.

Και αν όλα αυτά συναποτελούν το «εμβόλιο», το «φάρμακο» αποτελεί η δημιουργία νέων συνθηκών, όσον αφορά στην οικονομική διαχείριση, αφ΄ενός μεν με προσαρμογή των απαιτήσεων όλων των πλευρών στα δεδομένα, που έχουν προκύψει από τον συνδυασμό οικονομικής και υγειονομικής κρίσης, αφ΄ετέρου δε με συστηματικότερη και εν τω μέτρω του εφικτού αξιοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τοπικής και μη.

Άλλωστε, η σχέση με αυτήν είναι αμφίδρομη, από την στιγμή που παρέχεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία η δυνατότητα χρησιμοποίησης του διαχρονικού στηρίγματος του χώρου του ποδοσφαίρου, όπως είναι κάθε δημιουργική επένδυση σ΄αυτό.

Πρόκειται ουσιαστικώς γιά ένα σαφώς καλύτερο και περισσότερο ελπιδοφόρο συνδυασμό, που δείχνει και στις δύο πλευρές μιάν ασφαλή οδό προς την επιβίωση και σταδιακή έξοδο από την κρίση.

Και οι οποίες δεν έχουν, παρά… να την ακολουθήσουν.