Κενά και αναπλήρωση

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Από καταβολής κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου, την εποχή του Μεσοπολέμου, όπως και από καταβολής ενώσεως ποδοσφαιρικών σωματείων Κιλκίς (ΕΠΣΚ) το 1960, «θεμέλια» και «στυλοβάτες» του «οικοδομήματός» του απετέλεσαν και αποτελούν οι παράγοντες των σωματείων.

Σε κάθε εποχή διέφεραν και διαφέρουν τα εσωτερικά γνωρίσματα και η εξωτερική «εικόνα» αυτού του «οικοδομήματος», όμως ο ρόλος των παραγόντων στην εύρυθμη λειτουργία του αποτελεί αναλλοίωτη διαχρονική πραγματικότητα. Είτε, δηλαδή, επί «ρομαντικού» ερασιτεχνισμού είτε επί ερασιτεχνισμού από «χόμπυ» είτε επί «μεταλλαγμένου» ερασιτεχνισμού είτε επί τύποις ερασιτεχνισμού και ουσία ημιεπαγγελματισμού, σε όλη αυτή την «διαδρομή» τόσο τα καλώς όσο και τα κακώς κείμενα εξαρτώνται, αν όχι απολύτως, σε υπερθετικό βαθμό από τους παράγοντες των σωματείων. Όπως συμβαίνει σε κάθε χώρο ή τομέα, οι παράγοντες κατατάσσονται σε κάποιες κατηγορίες ή ομάδες γνωρισμάτων και χαρακτηριστικών, αναλόγως προς τον τρόπο, με τον οποίο διαχειρίζονται τα πράγματα, και το πνεύμα, με το οποίο τα προσεγγίζουν.

Μία από τις βασικότερες κατηγορίες κατάταξης των παραγόντων σε σχέση με την προαναφερόμενη παράμετρο, αν όχι η βασικότερη, είναι αυτή μεταξύ των παραγόντων, που συμμετέχουν στις ποδοσφαιρικές δραστηριότητες με διάθεση προσφοράς στο ποδόσφαιρο, και εκείνων που πράττουν το ίδιο, γιά να κερδίσουν από το ποδόσφαιρο. Πρόκειται γιά μία διαίρεση εξ ίσου διαχρονική, δηλαδή από τον Μεσοπόλεμο έως σήμερα. Στο πλαίσιο του ίδιου κανόνα, αυτοί που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ως παράγοντες με διάθεση προσφοράς σε αυτό, είναι συγχρόνως παράγοντες και άλλων τομέων της ζωής, λειτουργώντας με την ίδια διάθεση γενικότερης προσφοράς στον τόπο τους, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμη και από το υστέρημά τους.

Τούτο σε αντίθεση με κάποιους άλλους, γιά τους οποίους το ποδόσφαιρο αποτελεί μέσον κοινωνικής προβολής καθώς και επίτευξης επιδιώξεων σε άλλους τομείς (π.χ. πολιτική, επιχειρείν, συνδικαλισμό κλπ) με κυρίαρχο σ’ αυτούς το πνεύμα της υστεροβουλίας της σκοπιμότητας και του μεγαλύτερου δυνατού οφέλους με το μικρότερο δυνατό ή και …καθόλου κόστος.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κατά βάσιν άνθρωποι, που «γράφουν ιστορία» στον τόπο τους, και των οποίων το όνομα ταυτίζεται με περιόδους «άνθισης» των ποδοσφαιρικών σωματείων και του «οικοδομήματος» του ποδοσφαίρου γενικότερα, όπως και με εποχές γενικότερης κοινωνικής, πολιτιστικής και αθλητικής ακμής του κάθε τόπου.

Στην δεύτερη κατηγορία συγκαταλέγονται άνθρωποι, που σαν τους διάττοντες αστέρες αφήνουν μία πρόσκαιρη «λάμψη» γύρω από όνομα και πρόσωπο και μετά παραδίδονται στην συλλογική λήθη, αφήνοντας ως οδυνηρή ανάμνηση κάποιες σύντομες περιόδους πρόσκαιρης ετερόφωτης «λάμψης», που αμέσως μετά τις διαδέχθηκαν μακρές περίοδοι στην αφάνεια και απαξίωση. Η ιστορία του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου «ξεχειλίζει» από παραδείγματα και των μεν και των δε, άρα από παραδείγματα τόσο προς μίμησιν όσο και προς αποφυγήν.

Και σε ό,τι αφορά στα πρώτα, κάθε φορά που «φεύγει» από την ζωή άνθρωπος ο οποίος συγκαταλέγεται σ’ αυτά είναι λογικό ο τόπος του, το αθλητικό σωματείο του και το «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου να αισθάνονται «φτωχότερα», δεδομένων και των διαφόρων προβλημάτων που έχουν ανακύψει από την συγκυρία της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης με την υγειονομική της τελευταίας διετίας. Προβλημάτων που καθιστούν «χτυπητό» κάθε κενό, το οποίο αφήνει η απώλεια τέτοιων ανθρώπων, «κινητήριος μοχλός» των οποίων καθ’ όλη την ζωή τους ήταν, όπως αναφέρθηκε, η ανιδιοτελής διάθεση προσφοράς στον τόπο τους, στα κοινά του, στον αθλητισμό του και στο «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Με δεδομένη τα ανωτέρω, ήταν επόμενο να «βυθισθούν» στο πένθος η Τέρπυλλος, το αθλητικό σωματείο της «Ερμής» και το «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου από την πρόωρη και άδοξη απώλεια του Νίκου Εφραιμίδη. Μία απώλεια την οποία καθιστά περισσότερο επώδυνη η παρούσα συγκυρία με τις ιδιαιτερότητές της, κατά την οποία είναι δυσεύρετοι παράγοντες – «πολυεργαλεία» με την ποιότητα χαρακτήρα την αστείρευτη διάθεση προσφοράς την εργατικότητα την ανιδιοτέλεια και το πάθος σε συνδυασμό με την γνώση και την λογική σαν του Νίκου Εφραιμίδη.

Φυσικά, το θέμα πλέον είναι η αναπλήρωση των κενών, που αφήνουν οι άνιρωποι σαν και αυτόν, σε μιάν εποχή που η παρατεταμένη οικονομική κρίση την οποία την τελευταία διετία επέτεινε η πρωτόγνωρη υγειονομική, λειτουργεί ως αντικίνητρο σε νέους ανθρώπους, να έχουν ενεργό συμμετοχή στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του τόπου.

Είναι ίσως το θέμα το οποίο πρέπει να αποτελέσει στο εξής την πρώτη προτεραιότητα των διοικούντων και ιθυνόντων του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.