Και το ένα και το άλλο

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Είναι από αρχαιοτάτων χρόνων γνωστό: Δύσκολη η κατάκτηση, πολύ πιο δύσκολη η διατήρηση.

Και τούτο αφορά σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με οποιονδήποτε αντικειμενικό σκοπό.

Στον αθλητισμό, και ειδικότερα στην σχέση μεταξύ «καλλιέργειας» αθλήματος και αξιοποίησης του «προϊόντος» αυτού, το ανωτέρω ρητό ισχύει με μια μικρή παράφραση: Από εύκολη μέχρι λιγότερο δύσκολη η ανάπτυξη ενός αθλητικού «φυτωρίου», δηλαδή τμημάτων υποδομής, πολύ πιο δύσκολη η διατήρηση τμημάτων αγωνιστικού αθλητισμού, ανταγωνιστικά στις σχετικές περιφερειακές και πανελλήνιες διοργανώσεις.

Είναι, με άλλα λόγια, από σχετικώς εύκολο μέχρι υπόθεση μικρού βαθμού δυσκολίας το να συγκροτήσει ένας σύλλογος τμήματα ηλικιακών κατηγοριών (παμπαίδων-παγκορασίδων, παίδων-κορασίδων, εφήβων-νεανίδων), αλλά στις κατηγορίες της ανώτερης ηλικιακής βαθμίδας (νέων 20-22 ετών, ανδρών-γυναικών)… αρχίζουν τα δύσκολα. Τούτο δε ισχύει κατά βάσιν σε όλα τα σωματεία-φορείς του λεγόμενου σήμερα ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Που σημαίνει, ότι, ναι μεν καλώς οι σύλλογοι μεριμνούν πρωταρχικώς στο να λειτουργούν σαν «κυψέλες» των διαφόρων αθλημάτων, προσελκύοντας τα παιδιά μικρών ηλικιών κάθε περιοχής, πλην όμως από ένα σημείο και μετά θα πρέπει να εστιάζουν τις προσπάθειές του στο να δημιουργούνται προϋποθέσεις και δεδομένα τέτοια, που να επιτρέπουν την «άνθιση» σε κάθε τόπο αθλημάτων στις «ώριμες» για αθλητισμό ηλικίες.

Άλλωστε, αποτελεί και βασικό στοιχείο εύρυθμης λειτουργίας αθλητικού σωματείου-φορέα: Εργάζεται για την ανάπτυξη του «φυτωρίου», μεριμνά για την προώθηση του προϊόντος με συγκρότηση ομάδων των ανωτέρω κατά ηλικίαν κατηγοριών, βασιζόμενες κατά πρώτο λόγο στο εν λόγω «φυτώριο» ώστε με κάποιες επιλεκτικές καίριες έξωθεν προσθήκες να δύνανται αυτές οι ομάδες να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και συνθήκες λειτουργίας του αγωνιστικού αθλητισμού, σε κάθε διοργάνωσή του.

Άλλωστε, η κατ΄αυτόν τον τρόπο συγκρότηση των ομάδων ανδρών και γυναικών καθώς και νέων 20-22 ετών λειτουργεί και ως κίνητρο για όλα τα παιδιά, που στελεχώνουν τα τμήματα των «μικρών» ή ηλικιακών, να μοιάσουν, δηλαδή, τους «μεγάλους» και να φτάσουν και αυτά στην θέση τους.

Επομένως, σε επίπεδο κεντρικής αθλητικής διοίκησης θα κινείται στην σωστή κατεύθυνση κάθε πρωτοβουλία θέσπισης κανόνων και κινήτρων στον (λεγόμενο σήμερα) ερασιτεχνικό αθλητισμό, που να ευνοούν όχι μόνο την αναπτυξιακή διαδικασία σε κάθε σύλλογο, με την λειτουργία τμημάτων υποδομής, αλλά και την σταθερή δραστηριότητα των τμημάτων αγωνιστικού αθλητισμού στις διοργανώσεις των κατά ηλικία δύο ανωτέρων κατηγοριών, το καθένα, φυσικά αναλόγως προς τις όποιες δυνατότητές του.

Δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν αθλητικό σύλλογο να διαθέτει πληθώρα αθλητών και αθλητριών του «φυτωρίου», και να παραμένει στην αφάνεια στις ανώτερες κατά ηλικίαν κατηγορίες, όπως δεν είναι ό,τι καλύτερο και το αντίθετο: Αξιοσημείωτη ή και αισθητή παρουσία σ΄αυτές τις κατηγορίες, από υποτονική μέχρι ακόμη και… ανύπαρκτη δραστηριότητα στις μικές ηλικιακές.

Κάπου μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει η «χρυσή τιμή»: Και συστηματική λειτουργία των τμημάτων υποδομής ή «φυτωρίων» και τουλάχιστον αξιοπρεπής εκπροσώπηση στις κατηγορίες ανδρών και γυναικών και νέων 20-22 ετών.

Είναι η «χρυσή τομή» την οποία είχε επιχειρήσει ο αείμνηστος πολιτικός του αθλητισμού Αντώνης Τρίτσης, όταν σε εποχές κατά τις οποίες δεν υπήρχε η κατηγορία νέων 20-22 ετών, είχε «βάλει χέρι» σε συλλόγους, που εμφάνισαν… πληθυσμιακή «έκρηξη» στα τμήματα υποδομή ή «φυτώρια», ενώ διέθεταν…. «με το σταγονόμετρο» ή και … καθόλου στελέχη των κατηγοριών ανδρών και γυναικών, αλλά ακόμη και εφήβων νεανίδων, και… ο νοών νοείτω σε σχέση με την οικονομική παράμετρο (άφθονες τότε επιχορηγήσεις σε συλλόγους, που λειτουργούσαν κατά τον ανωτέρω τρόπο, έτσι που αυτές να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, όσον αφορά στην αθλητική ανάπτυξη).

Βεβαίως, τότε ο Αντώνης Τρίτσης «πλήρωσε» ακριβά το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», όπως κατά καιρούς συμβαίνει με παράγοντες της πολιτικής που… δεν το υπολογίζουν, επειδή εμφορούνται απο ιδέες, αρχές και αξίες που δεν επιτρέπουν στην συνείδησή τους να τους «οδηγεί»… στο να το υπολογίζουν.

Έκτοτε πέρασε πολύς καιρός, «κύλησε νερό στο αυλάκι», άλλαξαν πολλά και στο «οικοδόμημα» του λεγομένου ερασιτεχνικού αθλητισμού έχουν επέλθει ουκ ολίγες μεταβολές.

Σήμερα αποτελί κανόνα σε αρκετά αθλήματα, σύλλογοι και να τα «καλλιεργούν» σε «πλάτος» και «βάθος» και να εκπροσωπούνται σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο από ομάδες τους, που συγκροτούνται κατά βάσιν εκ των ένδον. Είναι πολύ πιο σπάνιο το φαινόμενο της ύπαρξης συλλόγων με «φυτώρια» χωρίς επίλεκτες ομάδες ή, αντιστρόφως, με επίλεκτες ομάδες χωρίς «φυτώρια».

Και είναι ενθαρρυντικό για τον κιλκισιώτικο αθλητισμό το ότι στην «ομοταξία» των συλλόγων όλης της χώρας, που συνδυάζουν την «καλλιέργεια» αθλημάτων με την προσπάθεια τουλάχιστον ευπρεπούς παρουσίας στον αγωνιστικό αθλητισμό συγκαταλέγονται και δικοί του σύλλογοι, με πιο χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις αυτές των ΚΟΥΠΑ Κιλκίς (καλαοσφαίρου), Άτλαντος Κιλκίς (πετοσφαίρου), Αλέξανδρου Αξιούπολης (πετοσφαίρου και χειροσφαίρου), ΓΑΣ Κιλκίς (χειρόσφαιρο), ΓΣ Μανδρών (κλασικού αθλητισμού), Αίαντος Κιλκίς (κλασικού αθλητισμού) και Καραγιάννη Ευρώπου (πάλης) με ορισμένους ακόμη να βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης μεριμνώντας στην παρούσα φάση κατά πρώτο λόγο για τα «φυτώριά» τους, όπως ο Αετός Κιλκίς (καλαθοσφαίρου), ο ΑΟ Γουμένισσας (καλαθοσφαίρου, κλασικού αθλητισμού), ΑΜΣ «Πόντιοι Κιλκίς ΄89» (χειροσφαίρου) κ.ά., επιχειρώντας να δημιουργήσουν προοπτικές ανάκαμψης.

Και οι μεν και οι δε δεν δραστηριοποιούνται υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, τουλάχιστον ως προς τις υλικοτεχνικές υποδομές και το γενικό οικονομικό πρόβλημα.

Όμως, … δραστηριοποιούνται και κρατούν «όρθιο» και «ζωντανό» το «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου αθλητισμού, και είναι αυτό περισσότερο… από «ένα κάτι».

Είναι ο κύριος λόγος, για τον οποίο μπορεί να υποστηρίξει κανείς το ότι ο κιλκισιώτικος αθλητισμός, χωρίς να βρίσκεται «στα καλύτερά» του, συνεχίζει να έχει μέλλον.