Και η άσκηση έχει… πραγματικούς φίλους

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Ο έκτος επί ισαρίθμων λόγων εξόδου από τον «κατ΄ οίκον περιορισμόν» και μετακίνησης στο πλαίσιο των μέτρων γιά την αναχαίτιση της εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού, είναι η προσωπική άθληση.

Ένας λόγος, που «σηκώνει συζήτηση» σε σχέση με την αμιγώς αθλητική παράμετρό του.

Διότι, αίφνης, κατά τις μέχρι στιγμής δύο περιόδους «απαγορευτικού» στο διάστημα της υγειονομικής κρίσης, «ανακαλύψαμε» μέσα σε ένα οκτάμηνο ό,τι δεν «ανακαλύπταμε» σχεδόν… οκτώ δεκαετίες: Ότι, δηλαδή, είμαστε λαός… της άθλησης και άσκησης ή, αλλιώς, φίλαθλος με την… κυριολεκτική του όρου έννοια!

Αίφνης διαπιστώσαμε, ότι «δεν μπορούμε χωρίς άθληση και άσκηση, εκεί που ιδίως τις τελευταίες τέσσερες δεκαετίες είχαμε κατά καιρούς φτάσει ακόμη και σε χρονικό σημεία, κατά τα οποία θέλαμε αυτοκίνητο, γιά να μετακινηθούμε… από την κουζίνα στο μπάνιο!

Αίφνης «πήραμε τα βουνά και λαγκάδια» ή, έστω, τους δρόμους, τα σοκάκια, τις πλατείες και τα πάρκα, εκεί που με το ζόρι «ξεμυτούσαμε» από το «καβούκι» μας.

Ωστόσο, και αυτή η περίπτωση είναι, πάντα σύμφωνα με την αμιγώς αθλητική παράμετρο, «νόμισμα με δύο όψεις».

Από την μία, έστω και υπό τις ειδικές συνθήκες της υγειονομικής περίστασης, είναι καλό, που «απλώθηκε» σε τόσο ευρύ φάσμα πολιτών η αναγκαιότητά της, ει δυνατόν καθημερινής, σωματικής αθλήσεως και ασκήσεως, ως καθοριστικού παράγοντος σωματικής και ψυχικής υγείας και ευεξίας γενικώς, άρα περαιτέρω ενισχύσεως της αμύνης του οργανισμού σε υγειονομικώς ανώμαλες καταστάσεις, σαν αυτήν της τρεχούσης πανδημίας του νέου κορωνοϊού.

«Κατάφερε», δηλαδή, αυτή μέσα σε λίγους μήνες ό,τι δεν πέτυχαν στον επιθυμητό βαθμό επί πάρα πολλά χρόνια ποικίλες ενημερωτικές δραστηριότητες και διαφημιστικές εκστρατείες: Να στρέψει το ενδιαφέρον των πολιτών στην άθληση και άσκηση.

Από την άλλη, όμως, και δεδομένων των κινδύνων λόγω της ραγδαίας διασποράς του νέου κορωνοϊού, είναι τουλάχιστον… αστεία η επίκληση της σωματικής άθλησης και άσκησης, ως λόγου μετακινήσεως εκτός κατοικίας, κατά το διάστημα ισχύος των «απαγορευτικών», από την στιγμή που καθένας μπορεί να αθληθεί και να ασκηθεί σε χώρους της κατοικίας του, είτε σε μονοκατοικία είτε σε πολυκατοικία.

Χώρια, που η κατά μόνας άθληση σε υπαιθρίους δημοσίους χώρους, εμπεριέχει κινδύνους και «παρενέργειες», που την καθιστούν αντενδεικνυομένη ακόμη και στους καιρούς της υγειονομικής ομαλότητας.

Ναι, καλό το περπάτημα. Όχι, όμως, σε κεντρικές και περιφερειακούς οδούς, όπου ελλοχεύουν θεωρητικώς οι κίνδυνοι γιά τους αθλουμένους και ασκουμένους, όπως του τροχαίου ατυχήματος είτε κάποιου προβλήματος υγείας, οι οποίοι σ΄αυτήν την περίπτωση δεν είναι 100% διαχειρίσιμοι. Υπάρχουν επιλεγμένες διαδρομές, όπου το περπάτημα ή το γρήγορο βάδην ή το τροχάδην δεν «εγκυμονεί» κινδύνους γιά την ασφάλεια των αθλουμένων και ασκουμένων.

Επί πλέον, ακόμη και στα διαστήματα των «απαγορευτικών», μπορούν αυτοί να το κάνουν ανά δύο ή τρείς ή και περισσότεροι, αρκεί, φυσικά, να κρατούν τα μέτρα προστασίας και τις αποστάσεις, ώστε, αν συμβεί κάτι σε κάποιον, να τύχει αυτός της άμεσης υποστήριξης των υπολοίπων γιά αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος, άρα, με άλλα λόγια, η άθληση και άσκηση να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες πλήρους ασφαλείας.

Εννοείται δε, ότι οι χώροι, οι οποίοι παρέχουν αυτήν υπό ομαλές υγειονομικές συνθήκες, δεν είναι ούτε κάν οι θεωρητικώς ασφαλείς υπαίθριες διαδρομές, καθώς ό,τιδήποτε εντός αστικού και περιαστικού δικτύου στην πραγματικότητα δεν παρέχει, όπως αναφέρθηκε, την πλήρη ασφάλεια. Είναι τα στάδια, τα γήπεδα και τα κλειστά γυμναστήρια, όπου η άθληση και άσκηση μπορούν να γίνουν ακόμη και οργανωμένα κατά την διάρκεια του οριζομένου γιά το κοινό ωραρίου ή και παράλληλα με τα στελέχη των φορέων αγωνιστικού αθλητισμού.

Και αυτό ενισχύει την ασφάλεια των συνθηκών άθλησης και άσκησης, χάρη στην παρουσία ανθρώπων που σχετίζονται με το αντικείμενο, όπως προπονητές, εκγυμναστές και υπάλληλοι των εγκαταστάσεων.

Χώρια που πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες παροχής βοήθειας σε περίπτωση ανεπιθυμήτου απροόπτου, χώρια η γενικότερη αίσθηση ασφαλείας που προσφέρει το περιβάλλον αυτών των εγκαταστάσεων, που, επιπροσθέτως, διαθέτουν και τις υποδομές γιά αρκετά είδη άθλησης και άσκησης, που δεν περιορίζονται στο απλό τροχάδην ή γρήγορο βάδην ή περπάτημα.

Βεβαίως, οι επικαλούμενοι των έκτο λόγο μετακινήσεως εκτός κατοικίας, μπορούν να παραπέμπουν στην προτροπή της εφαρμογής του μέτρου της κοινωνικής αποστασιοποίησης συν την αναστολή της λειτουργίας των αθλητικών εγκαταστάσεων κατά την διάρκεια ισχύος των «απαγορευτικών».

Μία παραπομπή κάθε άλλο παρά αβάσιμη, καθώς είναι αληθές, ότι κατά την παρούσα συγκυρία η «κλειδαριά» στις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν επιτρέπει την κατά τις προαναφερθείσες προδιαγραφές άθληση και άσκηση.

Γι΄αυτό και από όλους ακούγεται η ευχή «να περάσει αυτό «το συντομότερο δυνατόν» και να επανέλθουμε στην ομαλότητα, όσον αφορά στην άθληση και άσκηση στους φυσικούς χώρους της».

Όμως, η επισήμανση της στήλης δεν έχει να κάνει με τον αντικειμενικό λόγο της αυτονόητης αναστολής της λειτουργίας των αθλητικών εγκαταστάσεων. Έχει να κάνει με θεώρηση των πραγμάτων μετά την άρση των «απαγορευτικών», οποτεδήποτε και με όποια δεδομένα αποφασισθεί αυτή.

Ακόμη, δηλαδή, και αν παραμείνει σε ισχύ το μέτρο της κοινωνικής αποστασιοποίησης, οι χώροι των αθλητικών εγκαταστάσεων θα μπορούν να φιλοξενούν απλούς αθλουμένους και ασκουμένους, υπό την προϋπόθεση της τήρησης των αποστάσεων. Εννοείται δε, ότι, όποτε αρθεί η κατάσταση υγειονομικής «πολιορκίας», οι ίδιοι χώροι θα είναι διάπλατα ανοικτοί για όλους.

Και τότε θα φανεί ποιοί είναι οι πραγματικοί φίλοι της άθλησης και άσκησης και ποιοί οι απλοί υποστηρικτές της σε περιόδους ειδικών υγειονομικών συνθηκών. Ποιοί αθλούνται και ασκούνται επειδή «το΄χουν στο αίμα τους» και ποιοί το κάνουν περιστασιακώς ως «προπέτασμα καπνού» γιά «φυγή» από άλλες καταστάσεις.

Με άλλα λόγια, τότε θα αποδειχθεί ποιοί είναι οι φίλαθλοι με την κυριολεκτική του όρου έννοια, από τους οποίους προέρχονται και τα ουσιαστικά στηρίγματα του «οικοδομήματος» του οργανωμένου αθλητισμού, και ποιοί εκείνοι που θα διαγράψουν διά παντός από την μνήμη τους τον έκτο λόγο εξόδου εκ της κατοικίας κατά την διάρκεια των «απαγορευτικών» λόγω της πανδημίας με την ίδια ευκολία, με την οποία τον «ανακάλυψαν», και οι οποίοι είτε νοιάζονται ελάχιστα είτε αδιαφορούν παντελώς για τον οργανωμένο αθλητισμό, και δη τον ερασιτεχνικό.

Τότε, δηλαδή, θα «ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι» και θα καταδειχθεί το εύρος των πραγματικών θιασωτών της άθλησης και άσκησης και ενσυνειδήτως ενασχολουμένων με αυτήν.

Υπό το πρίσμα αυτό η πανδημία του νέου κορωνοϊού μπορεί, εν τέλει, να αποδειχθεί και «ταχύς» και «μοριακός» έλεγχος «ανίχνευσης» του «καλού μικροβίου» της αγάπης γιά την άθληση και άσκηση, άρα να αποτελέσει σ΄αυτήν την περίπτωση πλήρη επαλήθευση του διαχρονικού «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Και μακάρι η έξοδος από την υγειονομική «σήραγγα» να οδηγήσει στην είσοδο σε μία νέα εποχή στις σχέσεις των πολιτών τούτου του τόπου με την άθληση και άσκηση.