Ήταν… το μόνο που έλειπε;

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Έως και το προηγούμενο έτος πειραματικά σχολεία λειτουργούσαν μόνο σε μεγάλα αστικά κέντρα.

Ύστερα από την ψήφιση σχετικού νόμου, τέτοια σχολεία απέκτησαν και άλλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης του Κιλκίς.

Και ενώ συνεχίζει να «τρέχει» το φετινό σχολικό έτος, δηλαδή το χρονικό σημείο «εκκίνησης» της λειτουργίας τους, η χρησιμότητά τους, σε σχέση με τις επιλογές αντικειμένων και τους τρόπους προσέγγισής τους έχει ήδη καταστεί εμφανής, παρά τις κάποιες «ενστάσεις» μερίδας πολιτικών φορέων που διαφωνούν γενικότερα με την λειτουργία των πειραματικών σχολείων.

Που σημαίνει, ότι τα σχολεία αυτά ήλθαν για να καλύψουν υφιστάμενο κενό και να ενισχύσουν την παραγωγική εκπαιδευτική διαδικασία, αναγόμενα σε στοιχείο και κεφάλαιο του τομέα της εκπαίδευσης που έλειπε.

Το ίδιο ακριβώς είχε καταδειχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες με άλλους δύο τύπους σχολείων, των μουσικών και των αθλητικών, με τα δεύτερα να εντάσσονται στα γενικά σχολεία υπό τύπου αθλητικών τάξεων.

Και ενώ και στις δύο αυτές περιπτώσεις η χρησιμότητα της λειτουργίας των συγκεκριμένων τύπων σχολείων οδήγησε στην από την πρώτη στιγμή καταξίωσή τους, με ένα εξόχως παραγωγικό έργο στην «πορεία» του χρόνου, από τότε, που, εξ αιτίας της παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως, ανέκυψε θέμα συρρίκνωσης της έκτασης του Δημοσίου, η πολιτεία επεφύλαξε γι΄αυτά τα σχολεία δύο μέτρα και δύο σταθμά, όταν τέθηκε θέμα αυτού του περιορισμού του Δημοσίου και στον χώρο εκπαίδευσης.

Έτσι, τα όσα μουσικά σχολεία υπήρχαν, συνέχισαν να λειτουργούν, και απλώς δεν αυξήθηκε ο αριθμός τους, ενώ οι αθλητικές τάξεις καταργήθηκαν εντελώς.

Ήταν επόμενο, να προκύψουν δύο διαφορετικά αποτελέσματα εν καιρώ κρίσεως.

Χάρη, δηλαδή, στην συνέχιση της λειτουργίας των μουσικών σχολείων, διευρύνθηκε και ενισχύθηκε η μουσικά παιδεία, με πλήθος νέων να έχουν ένα σταθερό «βατήρα» εκκίνησης για την «κούρσα» των ανωτέρων σπουδών και την περαιτέρω κατάρτισή τους, εν όψει της επαγγελματικής αποκαταστάσεώς τους.

Χώρια το όφελος για τον πολιτιστικό τομέα με τον πολλαπλασιασμό των ανθρώπων με καλλιτεχνικές γνώσεις και εμπειρίες, από εκείνες που συμβάλλουν στην πολιτιστική ανάπτυξη και πρόοδο κάθε κοινωνίας.

Αντιθέτως, εξ αιτίας της καταργήσεως των αθλητικών τάξεων, ο αθλητισμός υπέστη εμφανή ζημιά, καθώς «επλήγη» στο πιο ευαίσθητο σημείο του, δηλαδή στην ερασιτεχνική βάση του, επί της οποίας «πατούν» τόσο η λειτουργική ευρωστία του όσο και η λειτουργία του ως «προθάλαμου» του αγωνιστικού και κατόπιν του επαγγελματικού.

Πιο απλά, με την πλήρη κατάργηση των αθλητικών τάξεων οι σύλλογοι, που «καλλιεργούν» τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στα τμήματα υποδομής ή «φυτώριά» τους, ενισχύοντας δι΄αυτών και τα «μιεπαγγελματικά και τα επαγγελματικά, έχασαν το πιο ισχυρό έρεισμα στην προσπάθειά τους να λειτουργούν αδιαλείπτως αυτά τα «φυτώρια» με μαθητές που καταρτίζονται στο αθλητικό αντικείμενό τους κατ΄ευθείαν στο σχολείο.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, χάνοντας αυτό το έρεισμα, οι σύλλογοι έχουν υποστεί απώλειες και σε επίπεδο στελέχωσης και σε οικονομικό επίπεδο, αφού έκτοτε περιλαμβάνουν στον προϋπολογισμό τους και κόστη εκπαίδευσης, τα οποία δεν κατέβαλλαν όσο λειτουργούσαν οι αθλητικές τάξεις.

Η στήλη έχει αναφερθεί και άλλες φορές στο θέμα, για διαφορετικούς λόγους. Ο σημερινός έχει να κάνει με την προ τριακονταετίας ειδησεογραφία του «Μαχητή», που παρατίθεται ανελλιπώς από το 2005 σε άλλο χώρο της εφημερίδας.

Υπάρχουν, λοιπόν, δημοσιεύματα με πανελλήνιας εμβέλειας επιτυχίες σχολικών ομάδων διαφόρων αθλημάτων, με τους παίκτες τους να στελεχώνουν ακόμη και σε ποσοστό άνω του 70% τις αντίστοιχες ομάδες των συλλόγων τους, που διακρίνονται ακόμη και σε κορυφαίο επίπεδο, τοπικό, περιφερειακό ή ακόμη και πανελλήνιο.

Είναι οι εποχές, που οι σύλλογοι βασίζονται σε υπερθετικό βαθμό στα «φυτώριά» τους, περιορίζοντας έτσι δραστικώς τα λειτουργικά κόστη και αναγόμενοι σε «εφαλτήρια» των νέων προς την περαιτέρω αγωνιστική και επαγγελματική ανάδειξη, σε ένα συνδυασμό που επιτρέπει τις ομάδες αυτών των συλλόγων και κάνουν ακόμη και πρωταθλητισμό και να τροφοδοτούν με επίλεκτες μονάδες τους τα εθνικά συγκροτήματα.

Είναι, συγχρόνως, οι εποχές, που το έμψυχο δυναμικό αυτών των «φυτωρίων», το οποίο φοιτεί σχεδόν σύσσωμο στις αθλητικές τάξεις, λαμβάνοντας εκπαίδευση και κατάρτιση στο σχολείο τέτοια, που το διευκολύνει αφάνταστα στο να ανταποκρίνεται πλήρως στις προπονητικές και αγωνιστικές απαιτήσεις, τόσο του «φυτωρίου» όσο και της ομάδας, και να ασχολείται με το όποιο άθλημα απερίσπαστα, σε σχέση με τις λοιπές εκτός αθλητισμού υποχρεώσεις του.

Αυτή ακριβώς η «εικόνα» του τότε με την αντίστοιχη του σήμερα, που δεν υφίστανται οι αθλητικές τάξεις, συν τις εμφανείς πλέον αρνητικές επιπτώσεις στην λειτουργία των «φυτωρίων» και των ομάδων των συλλόγων επαναφέρει στο «προσκήνιο» μία σειρά ερωτημάτων.

Ναι μεν, προς την ορθή κατεύθυνση ο περιορισμός του όγκου και της επιφάνειας του Δημοσίου, με την ανυπόφορη όσο και εξαιρετικώς κοστοβόρο γραφειοκρατία του. Ναι μεν προς την ορθή κατεύθυνση η κατάργηση αχρείαστων και περιττών υπηρεσιών, οργανισμών και θεσμών του για εξοικονόμηση χρημάτων και περισσότερη ευελιξία και ταχύτητα.

Όμως, κατά πόσο «αχρείαστος» και «περιττός» είναι ένα θεσμός σαν την αθλητική τάξη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως «φιάλη οξυγόνου» για τον αναπτυξιακό αθλητισμό;

Κατά πόσο απεδείχθη, ότι το κόστος λειτουργίας των αθλητικών τάξεων έφτασε σε επίπεδα, που να παρομοιάζεται με «βαρίδι» στον προϋπολογισμό, ώστε να δικαιολογείται η κατάργησή τους;

Κατά πόσο ωφελήθηκε το Δημόσιο από αυτήν, από την στιγμή που έχει δημιουργήσει τόσα άλλα προβλήματα στον χώρο του αθλητισμού, ζημιώνοντας αυτόν και ως προς το μέγεθος του στελεχιακού δυναμικού και ως προς την δυνατότητα ανταπόκρισης σε οικονομικές απαιτήσεις;

-Κατά πόσο απέβη επ΄αγαθώ γενικότερα της κοινωνίας κάθε τόπου η κατάργηση των αθλητικών τάξεων και στο πλαίσιο απλούστευσης της γραφειοκρατία στον χώρο της εκπαίδευσης, από την στιγμή που το «τέρας» της εξακολουθεί να «κρατεί καλά» και σε αυτόν και σε άλλους χώρους;

-Είναι, οι αθλητικές τάξεις το μόνο που χρειαζόταν στους χώρους της εκπαίδευσης και του αθλητισμού να καταργηθεί, ώστε αυτοί να απαλλγούν από… όλα τα κακώς κείμενα;

-Ήταν, εν τέλει, η κατάργηση των αθλητικών τάξεων… το μόνο που έλειπε;

Πάσα βάσιμη και τεκμηριωμένη απάντηση ευχαρίστως αποδεκτή.

Και περισσότερο ευχαρίστως αποδεκτό τυχόν ενδεχομένου να προκύψει σκέψη ανάκλησης αυτής της τόσο άδικης για τον αθλητισμό, κυρίως για τον αναπτυξιακό αθλητισμό απόφασης.