Η ουσιαστικότερη τιμή

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε η «Γιορτή του Στίβου», την οποία διοργανώνει κάθε χρόνο ο Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Συλλόγων (ΣΕΓΑΣ), προκειμένου να τιμήσει τα κορυφαία στελέχη του (αγωνιστικά, προπονητικά, παραγοντικά) του αμέσως προηγουμένου.

Στην τελετή έδωσαν το «παρών» και δύο εξέχοντα στελέχη του κιλκισιώτικου κλασικού αθλητισμού, ο Γιάννης Κορακίδης και ο Δημήτρης Παυλίδης, κορυφαίος της χώρας ο πρώτος, στη τρίτη θέση της κατάταξης ο δεύτερος στην κατηγορία των εφήβων (Κ20).

Ήταν αναμφιβόλως μία σημαντική στιγμή γιά τον κιλκισιώτικο αθλητισμό γενικότερα, και όχι μόνο τον κλασικό, που έδωσε συνέχεια στις παρόμοιες του προσφάτου και απωτέρου παρελθόντος, όταν στην ίδια θέση βρέθηκαν άλλες επίλεκτες μονάδες του.

Συγχρόνως μία στιγμή, που ήλθε γιά να υπενθυμίσει άλλη μία πτυχή του θέματος των τιμών, που αποδίδονται σε διακρινόμενα στελέχη του αθλητισμού, οποιουδήποτε αθλήματος.

Η υπενθύμιση έχει να κάνει με την υποχρέωση ομοσπονδιών, φορέων και παραγόντων του αθλητισμού καθώς και οργανισμών τοπικής διοίκησης, να μην περιορίζουν το ενδιαφέρον τους γιά τα διακρινόμενα αγωνιστικά στελέχη μόνο στην απονομή ενός τιμητικού επάθλου «άπαξ διά παντός» ή, έστω, κατά διαστήματα, όποτε σημειώνεται διάκριση, αλλά να το στρέφουν και στην μέριμνα να μην παραδίδονται τέτοια επίλεκτα στελέχη στην αφάνεια ή ακόμη και στην λήθη.
Ορθή μεν η απονομή ηθικής αμοιβής γιά κάποια διάκριση ή επίτευγμα, ορθότερη δε η παντί τρόπω διατήρηση των συντελεστών της όποιας διάκρισης ή επιτεύγματος στην συλλογική μνήμη, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον.

Παράδοση συντελεστή αθλητικής διάκρισης ή επιτεύγματος στην συλλογική μνήμη, ενόσω βρίσκεται στην ζωή, σημαίνει, π.χ.:

-Να συγκαταλέγεται αυτός στα «επίσημα» πρόσωπα, που είτε λαμβάνουν τιμητική πρόσκληση γιά κάθε κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική εκδήλωση είτε ανατίθενται σ’ αυτά η παρουσίαση τέτοιων εκδηλώσεων.

-Ανάθεση λειτουργικών καθηκόντων ειδικού συμβούλου από φορείς του αθλητισμού και της τοπικής διοίκησης σ’ αυτόν.

-Κάθε μορφής συνεργασία μαζί του στην τέλεση σημαντικών θεσμικών ή μεμονωμένων αθλητικών διοργανώσεων, με διοργανωτές φορείς είτε συλλόγους είτε οργανισμούς τοπικής διοίκησης.

-Στήριξη κάθε δημιουργικής επαγγελματικής δραστηριότητάς του τόσο από φορείς και γενικώς τον χώρο του αθλητισμού όσο και από την κάθε κοινωνία γενικότερα.

Μόνον αν όλα ή κάτι από αυτά «καλλιεργηθεί» στην συλλογική κοινωνική συνείδηση, θα ενισχυθεί και η συλλογική μνήμη, και δεν θα παρατηρείται το φαινόμενο να περιβάλλονται τον «μανδύα» της λησμονιάς αγωνιστικά στελέχη του αθλητισμού, που έδωσαν το «παρών» στον χώρο τους, συνέβαλαν στην διάδοση, ανάπτυξη και πρόοδο του αθλήματός τους και έφτασαν και σε διάκριση ή επίτευγμα.

Μόνον έτσι θα εξαλειφθεί το φαινόμενο, να περνά σχεδόν απαρατήρητη ακόμη και η ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου τέτοιων στελεχών, κάτι που «πονάει» ακόμη περισσότερο στην περίπτωση, κατά την οποία αυτά, χωρίς να έχουν συμμετάσχει σε κάποιες κορυφαίες διακρίσεις ή επιτεύγματα, είχαν ουσιαστική συμμετοχή στο ξεκίνημα της δραστηριότητας στο άθλημά τους σε τούτο τον τόπο. (Μόλις τις τελευταίες ημέρες δύο τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα στον κιλκισιώτικο αθλητισμό, ένα από τα χειρόσφαιρο και ένα από το καλαθόσφαιρο!).

Και αν ισχύσουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται άλλη μέριμνα γιά να διατηρηθεί και μετά θάνατον ανεξίτηλη στην συλλογική μνήμα η μορφή ενός εξέχοντος στελέχους του αγωνιστικού αθλητισμού.

Βεβαίως, αν αυτό το στέλεχος συνδυάζει τις αγωνιστικές διακρίσεις και επιτεύγματα με προσφορά στον χώρο του και στην κοινωνία, με ήθος και με «οικοδόμηση» παραδείγματος προς μίμησιν, τότε, ναι, αξίζει και η απόδοση του ονόματός του σε κάποια αθλητική ή άλλη εγκατάσταση ή σε κάποια αθλητική διοργάνωση (στο Κιλκίς υπάρχει, ευτυχώς, τέτοιο παράδειγμα) ή ακόμη και σε κάποιο δρόμο ή πλατεία, στις ξεχωριστές περιπτώσεις.

Η στήλη έχει προτάσεις για όλες τις περιπτώσεις, τις οποίες και θα επαναδημοσιοποιήσει εν καιρώ σε άλλο σημείωμά της, καθώς το παρόν θέμα δεν έχει να κάνει με αυτές καθαυτές τις ονοματοδοτήσεις χώρων.

Απλώς, γιά την ώρα επαναλαμβάνει την πάγια θέση της, να διάκειται αρνητικώς σε κάθε υπερβολή, όπως είναι η ευκολία, με την οποία κάποιοι φορείς και παράγοντες επιφυλάσσουν αυτήν την κορυφαία τιμή σε στελέχη του αθλητισμού, ακόμη και ύστερα από μία μεμονωμένη διάκριση, «παρακάμπτοντας» όλες τις άλλες παραμέτρους, όπως, γιά παράδειγμα, την παράμετρο της συμπεριφοράς εντός και εκτός αθλητικών χώρων.

Ονοματοδοσία χώρου με όνομα προσώπου εν ζωή δικαιολογείται μόνο στην περίπτωση απόδοσής του σε εγκατάσταση ή κτίριο, που έχει ανεγερθεί με δική του χρηματοδότηση (δωρεά, ευεργεσία).

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις οι ονοματοδοσίες οδών ή εγκαταστάσεων ή χώρων έχουν νόημα σε σχέση μόνο με την προαναφερθείσα παράμετρο, ως πράξεις απόδοσης ελάχιστου μετά θάνατον φόρου τιμής σε πρόσωπα του αθλητισμού, που εν ζωή αφ’ ενός μεν λάμπρυναν έκαστος τον δικό του χώρο, αφ’ ετέρου δε τιμήθηκαν δεόντως από πανελλαδικά, περιφερειακά και τοπικά όργανα του αθλήματός τους και φορείς της Πολιτείας και της τοπικής διοίκησης, με την στήλη να παραπέμπει και στις ανωτέρω παρατιθέμενες προτάσεις της.

Εν καταλείδι, λοιπόν, στα θετικά γιά τον κιλκισιώτικο αθλητισμό συμβάντα, η βράβευση των δύο Κιλκισιωτών ριπτών της κατηγορίας εφήβων για τις περυσινές διακρίσεις τους, που τους έφεραν στην πρώτη και την τρίτη θέση της ετήσιας κατάταξης, αλλά… ακόμη πιό θετική θα είναι η κατά τα προαναφερθέντα έμπρακτη στήριξή τους, ώστε Γιάννης Κορακίδης και Δημήτρης Παυλίδης, όπως και αρκετοί ακόμη συναθλητές τους, να αποτελούν ονόματα και μορφές ανεξίτηλα «χαραγμένες» στην συλλογική μνήμη.

Ό, τι, δηλαδή, πρέπει να γίνεται με όλους τους νέους, που δραστηριοποιούνται στον αθλητισμό και διακρίνονται σ’ αυτόν.