Η λύση και πάλι από το «φυτώριο»

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Χρόνια ύπαρξης και αδιάλειπτης λειτουργίας 42 με ισάριθμες περιόδους στις εθνικές κατηγορίες. Εξ αυτών οι 22 στην ανώτερη εθνική κατηγορία άλλοτε α’, κατόπιν α1 οι εννέα στην δευτέρα τη τάξει (α2) και οι ένδεκα στην β’ (άλλοτε δευτέρα τη τάξει και σήμερα τρίτη).

Ένας απολογισμός, που κατατάσσει την χειροσφαιρική ομάδα του ΓΑΣ Κιλκίς στην κορυφή των αθλητικών φορέων του νομού σε επίπεδο ομάδων, που τον εκπροσωπούν σε εθνικές κατηγορίες.

Βεβαίως, επί πολλά χρόνια μετά την καθιέρωση και οργάνωση των αγωνιστικών θεσμών του χειροσφαίρου στην χώρα μας ο βαθμός δυσκολίας ενός χειροσφαιρικού συγκροτήματος να καθιερωθεί στον χώρο των εθνικών κατηγοριών του αθλήματος ήταν σαφέστατα μικρότερος σε σύγκριση με άλλα παραδοσιακά ομαδικά αθλήματα, ιδιαιτέρως δε το ποδόσφαιρο. Εξ ου και το ότι, για παράδειγμα, πέντε παρουσίες μιάς ποδοσφαιρικής ομάδας σε εθνικές κατηγορίες έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από ισάριθμες και περίπου το ίδιο με δέκα μιάς χειροσφαιρικής.

Έστω, όμως, και υπ’ αυτό το πρίσμα, η επί τόσες δεκαετίες αδιάλειπτη παρουσία του ΓΑΣ Κιλκίς στις εθνικές κατηγορίες του ελληνικού χειροσφαίρου δεν είναι καθόλου «μικρή υπόθεση» καθόλου αμελητέο στατιστικό μέγεθος. Έστω δηλαδή και αναλογικώς μη συγκρινόμενο με αυτό του Κιλκισιακού στο ποδόσφαιρο, το επίτευγμα του ΓΑΣ Κιλκίς να δίνει επί 42 χρόνια το «παρών» στα εθνικά πρωταθλήματα έχει ήδη καταχωρισθεί στην ιστορία του κιλκισιώτικου αθλητισμού ως ένα από τα ξεχωριστά «χρυσά» κεφάλαιά της.

Πρόκειται, ωστόσο, γιά ένα επίτευγμα, το οποίο συνιστά αιτία όχι μόνο διαρκούς ευλόγου πανηγυρισμού και ικανοποίησης αλλά και προβληματισμού σε σχέση με μιάν ιδιαίτερη παράμετρό του, που έχει να κάνει με το πώς «θεμελιώθηκε» και εξασφαλίσθηκε αυτή η μόνιμη παρουσία του ΓΑΣ Κιλκίς στον χώρο των εθνικών κατηγοριών. Είναι μία παρουσία, που οφείλεται σε υπερθετικό βαθμό στο ότι τόσο στο ξεκίνημά του όσο και στην περαιτέρω πορεία του βασίσθηκε και «ακούμπησε» στο ακλόνητο στήριγμα της συστηματικής λειτουργίας των τμημάτων ηλικιακών κατηγοριών, που με μία λέξη αποκαλούνται «φυτώριο».

Φρόντισε ευθύς εξαρχής ο ΓΑΣΚ να δημιουργήσει, να στερεώσει και να θέσει σε εύρυθμη λειτουργία αυτό το «φυτώριο», εν συνεχεία δε να οργανώνει υποδειγματικώς την δι’ αυτού παραγωγική διαδικασία, χάρη στην οποία ο σύλλογος ανεδείχθη σε μιάν από τις κορυφαίες «κυψέλες» της χώρας στο χειρόσφαιρο. Είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία στην οποία οφείλονται αφ’ ενός μεν η αδιάλειπτη παρουσία του ΓΑΣΚ στον χώρο των εθνικών κατηγοριών, αφ’ ετέρου δε το πλήθος των πανελληνίων, διεθνών και πανευρωπαϊκών επιτυχιών και διακρίσεών του, τόσο ως ομάδος όσο και σε επίπεδο μονάδων.

Παρ’ όλα αυτά η πορεία του δεν ήταν πάντοτε «στρωμένη με ροδοπέταλα», και αυτό σχετίζεται με περιόδους της ιστορίας του συλλόγου, κατά τις οποίες αυτός, γιά διαφόρους λόγους, «παραμέλησε» το «φυτώριο» και την παραγωγική διαδικασία, και σε αυτό ακριβώς έγκειται ο προβληματισμός, που συνεχίζει να υφίσταται παρά το επίτευγμα της αδιάλειπτης παρουσίας στα εθνικά πρωταθλήματα.

Διότι, όντως υπήρξαν περίοδοι, κατά τις οποίες οι ιθύνοντες του συλλόγου, επαναπαυόμενοι ίσως στις «δάφνες» επιτυχιών και διακρίσεων και επηρεασμένοι από το κλίμα ευφορίας, που αυτές δημιουργούσαν, είτε δεν έρριξαν το απαιτούμενο βάρος στο «φυτώριο» είτε το παραμέλησαν εντελώς.

Το ευτύχημα είναι, ότι, παρ’ όλο που υπέστη τις συνέπειες αυτής της παραμέλησης, δεν περιέπεσε ποτέ σε αφάνεια και ανυποληψία, ακόμη και όταν «ήπιε» δύο φορές το «πικρό ποτήρι» του υποβιβασμού από την α1 στην α2 εθνική κατηγορία. Όμως, εξ αιτίας της παραμελήσεως του «φυτωρίου» υπήρξαν συγκυρίες, κατά τις οποίες αυτό έπαυσε να είναι τροφοδότης όχι μόνο των εθνικών συγκροτημάτων ηλικιακών κατηγοριών αλλά και…του ίδιου του ΓΑΣΚ. Και όταν, εξ αιτίας αυτού, η ανανέωση του έμψυχου δυναμικού καθυστερούσε, ο ΓΑΣΚ έχανε την επαφή με την «αφρόκρεμα» του ελληνικού χειροσφαίρου, μετατρέποταν σε μία «συνήθη ομάδα» και σε ωρισμένες περιπτώσεις βρέθηκε προ της απειλής δραματικής υποβάθμισης.

Μία από αυτές τις περιόδους, κατά τις οποίες ο ΓΑΣΚ αισθάνεται τους «κλυδωνισμούς», που προκαλεί η περιορισμένη «ροή» έμψυχου δυναμικού από τα τμήματα ηλικιακών κατηγοριών, είναι αυτή των τελευταίων δύο – τριών χρόνων, κατά τις οποίες η λειτουργία του «φυτωρίου» είναι υποτονική. Έτσι, αν και πρωταγωνιστής στην α2 εθνική κατηγορία, ο ήδη ευρισκόμενος σε αρκετή χρονική απόσταση από την α1 ΓΑΣ Κιλκίς αντιμετωπίζει το φάσμα μιάς παρατεταμένης στασιμότητας, που τον «καθηλώνει» στην α2 εθνική κατηγορία και διαγράφει αβέβαιο το μέλλον του ως προς την δυναμικότητα, τις προδιαγραφές και τις προοπτικές του.

Βεβαίως, δεν είναι αυτό κάτι, που συμβαίνει για πρώτη φορά. Όμως, η γνώση ακριβώς του τι συνέβαινε και στο παρελθόν, κάθε φορά που υπήρχε παραμέληση του «φυτωρίου», και τα σαφή προειδοποιητικά μηνύματα της σήμερον, με την πλήρη αδράνεια στα τμήματα υποδομής, δείχνουν ένα «μονόδρομο» γιά τον ΓΑΣΚ:

Διατηρούμε την ομάδα σε αξιοπρεπές ανταγωνιστικό επίπεδο, αλλά δίνουμε προτεραιότητα και έμφαση στην άμεση αποκατάσταση της λειτουργίας του «φυτωρίου», με σταδιακή εντατικοποίηση των ρυθμών της παραγωγικής διαδικασίας. Μόνον έτσι η ομάδα θα μπορέσει να ανακτήσει συντόμως την παλαιότερη δυναμική και αίγλη της και μόνον έτσι θα επανέλθει στα επίπεδα, που θα της επιτρέπουν ακόμη και τα πιό φιλόδοξα εγχειρήματα χωρίς «ασφυκτική» εξάρτηση από τις έξωθεν κοστοβόρες «ενισχύσεις» και χωρίς υπέρμετρο κόστος λειτουργίας.

Ας κινηθούν, λοιπόν, οι σημερινοί ιθύνοντες του ΓΑΣΚ προς αυτήν την κατεύθυνση, σε μία πορεία, στην οποία είναι βέβαιον, ότι θα έχουν την καθολική συμπαράσταση του φιλάθλου κόσμου του τόπου.

Αν μη τι άλλο είναι μια πορεία που οδηγεί εκ του ασφαλούς στην δικαίωση