Η άποψη διαφέρει από το «στείρο» κήρυγμα

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Έχουν περάσει… αιώνες, αλλά το κατ’ ευφημισμόν σχήμα και ο στρουθοκαμηλισμός «ζουν και βασιλεύουν» και συνεχίζουν να τροφοδοτούν ιδεολογήματα ανθρώπων, οι οποίοι, σαν την αλεπού που κάνει κρεμαστάρια όσα δεν φτάνει, προσπαθούν να «χρυσώσουν το χάπι» της εντελώς διαφορετικής πραγματικότητας.

Έτσι, η στήλη αυτή έμελε να δεχθεί και «υπόδειξη» ανθρώπου του αθλητισμού γιά το πώς… πρέπει να συντάσσει δημοσιεύματα σχετικά με αθλητικά δρώμενα.

Στην δε προσπάθειά του να… παραδώσει «μαθήματα δεοντολογίας», ο άνθρωπος αυτός έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει ως «αντιεκπαιδευτικό» και «αντιαθλητικό» οποιοδήποτε δημοσίευμα… δεν συμφωνεί με την δική του άποψη, ακόμη και όταν πρόκειται περί ιδεολογήματος.

Υποστήριξε, δηλαδή, ότι στους αγώνες αθλοπαιδιών με συμμετοχή παιδιών… δεν πρέπει να αναγράφονται ούτε το αποτέλεσμα ούτε οι πόντοι ή τέρματα, αλλά να υπερτονίζονται η ίδια η συμμετοχή και προσπάθεια, «μακριά από κάθε σκοπιμότητα».

Και, μπορεί, κρινόμενη επιδερμικώς, αυτή η πρόταση να κρίνεται σωστή και να έχει απήχηση, όμως:

-Όπως διατυπώνεται υπό τύπον υποδείξεως σε μία στήλη σαν την «Συμβαίνουν… εις Κιλκισίους» και σε ένα αθλητικό τμήμα και ένα δημοσιογραφικό συγκρότημα σαν του «Μαχητή», αυτός που την διατύπωσε…. «παραβιάζει ανοικτές θύρες».

Διότι, η στήλη, το τμήμα και το συγκρότημα του «Μαχητή» ακολουθούν απαρεγκλίτως την οδό της αθλητικής και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, έτσι που σχεδόν… πέντε δεκαετίες τώρα να μην χρειάζονται υποδείξεις και «μαθήματα» γιά τέτοια θέματα.

Ποιοί; Αυτοί που επέβαλαν καθ’ όλο αυτό το διάστημα την διατύπωση «αγώνες εκπαιδευτικού χαρακτήρα» (όχι «φιλικούς») σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες παιδιών πολύ μικρών και «τρυφερών» ηλικιών, έχοντας αναχθεί στους πιό δριμείς επικριτές όσων «περνούν» τακτικές, πνεύμα ανταγωνισμού ή ακόμη και την σκοπιμότητα σ’ αυτές τις ηλικίες. Μία θέση των συντελεστών του «Μαχητή», η προσήλωση στην οποία προσεγγίζει ακόμη και… την «γραφικότητα».

-Όμως, επειδή κάθε γνήσιο νόμισμα έχει δύο όψεις, υφίσταται μία σεβαστή διαφορά και απόσταση μεταξύ της αθλητικής δραστηριότητος στις πολύ μικρές και «τρυφερές» ηλικίες και της αγωνιστικής δραστηριότητας αθλητών και αθλητριών ηλικιακών κατηγοριών (όχι πλέον αθλουμένων), τόσο στα ατομικά όσο και στα ομαδικά αθλήματα.

Και αν στην περίπτωση των παιδιών πολύ μικρών και «τρυφερών» ηλικιών η δεοντολογία απαιτεί την διαχείριση με παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά κριτήρια, χωρίς αναφορές σε αποτελέσματα, τέρματα, βαθμούς και πόντους, όσον αφορά στις μικρές ηλικίες στελεχών του αγωνιστικού αθλητισμού η ίδια δεοντολογία απαιτεί το αντίθετο. Ούτε στρουθοκαμηλισμό ούτε παραμορφωτικούς φακούς ούτε κατ’ ευφημισμόν σχήματα, ιδίως όταν με αυτά επιχειρείται το «χρύσωμα» κάποιου «χαπιού».

Όταν τα παιδιά εισέρχονται στον αγωνιστικό αθλητισμό, λειτουργούν στο πλαίσιο αυτού χωρισμένα στις κατά ηλικίες κατηγορίες και με κύριο «μοχλό» την ευγενή άμιλλα συν την επιδίωξη του καλύτερου, συμφώνως προς τις εκάστοτε δυνατότητες, και είναι αυτά τα οποία επιβάλλει πλέον η δεοντολογία.

Επί πλέον, και ανεξαρτήτως ηλικίας, στον αγωνιστικό αθλητισμό οι μεγάλες διαφορές σε αποτελέσματα, σε αγώνες μεταξύ «ισχυρών» και «αδυνάμων» δεν προκύπτουν από κάποια «αντιεκπαιδευτική» ή «αντιαθλητική» νοοτροπία. Αντιθέτως, επιβολή του «ισχυρού» με σημαντική διαφορά από τον αδύναμο, συνιστά ένδειξη σεβασμού του δευτέρου από τον πρώτο.

Το «αντιεκπαιδευτικό» και «αντιαθλητικό» στην περίπτωση είναι, να προσπαθεί ο «ισχυρός» να… χάνει σωρηδόν τις ευκαιρίες ή να αστοχεί… «σκανδαλωδώς» είτε να κάνει το παν, γιά… να μην σημειώνει τέρματα ή πόντους, ή να τρέχει ή να επιχειρεί άλμα ή ρίψη επίτηδες… πολύ κάτω από τις δυνατότητές του, ώστε να φέρεται… «ευσπλαχνικώς» στον «αδύναμο»!

Αυτό δεν είναι απλώς «αντιαθλητικό», αλλά συνιστά… διακωμώδηση του αθλήματος, «ακυρώνοντας» και κάθε έννοια εκπαίδευσης, σίγουρα δε όχι… παράδειγμα προς μίμησιν από παιδιά μικρών, πολύ μικρών και «τρυφερών» ηλικιών.

Από την στιγμή, λοιπόν, που ο οργανωμένος αθλητισμός καθορίζει συγκεκριμένες ηλικίες και όρια γιά κάθε κατηγορία, το αν σε έναν αγώνα ομαδικού αθλήματος η μία ομάδα στελεχώνεται από στελέχη της συγκεκριμένης κατηγορίας, με προσθήκες από ανώτερη, και κάποια άλλη από στελέχη μικρότερης, με προσθήκες από «φυτώριο», αποτελεί θέμα και ευθύνη του κάθε συλλόγου, ιδίως σε ό, τι αφορά στην δεύτερη περίπτωση.

Σ’ αυτήν ο σύλλογος έχει να επιλέξει μεταξύ της ευθύνης να συμμετάσχει η ομάδα του σε μία κατηγορία, στελεχωμένη από στελέχη μικροτέρων ηλικιών, και της μη συμμετοχής, που σημαίνει, ότι δεν ενοχλείται από την έκβαση των αγώνων.

Με δεδομένο αυτό, τα μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν κάθε τέτοιο αγώνα σαν… όλους τους άλλους του αγωνιστικού αθλητισμού, παρουσιάζοντας πλήρη αποτελέσματα, συνθέσεις, πόντους, τέρματα και κριτική της «εικόνας» του κάθε τέτοιου αγώνα, χωρίς να υφίσταται θέμα εκ μέρους των «αντιεκπαιδευτικής» και «αντιαθλητικής» αντιμετώπισης της «αδύναμης» ομάδας.

Όσοι προσάπτουν με ευκολία στα μέσα ενημέρωσης τέτοιους χαρακτηρισμούς, ας ζητήσουν τον λόγο από εκείνους:

-Που όρισαν την ηλικία των 19 στην κατηγορία… νεανίδων (ήταν γυναικών) και την ηλικία των 17 στην κατηγορία παίδων (ήταν εφήβων) και τις ηλικίες τω 16 και 17 στην κατηγορία… κορασίδων (και οι δύο ήταν νεανίδων)!

-Που καθιέρωσαν «παγκόσμιο ρεκόρ», διαγράφοντας τον όρο «καλύτερη παγκόσμια επίδοση», σε Μαραθώνιο δρόμο και αγωνίσματα βάδην, ως οι συνθήκες αγώνα επί δημοσίας οδού είναι «ακριβώς» οι ίδιες με τις εντός σταδίου!

-Που πρώτα άλλαξαν την σειρά απονομής των μεταλλίων μεγάλων διοργανώσεων πρώτα το χάλκινο, μετά το ασημένιο και τέλος το χρυσό, αντί του χρυσού, ασημένιου και χάλκινου, ως να πρόκειται γιά… χαιρετισμό σε θεατρική παράσταση, και όχι γιά τελετή του αθλητισμού!

-Που καθιερώνουν το «μικρή πίστα», αντί κλειστού στίβου, και το «μεγάλη πίστα», αντί ανοικτού στίβου, ως να πρόκειται… ακριβώς γιά το ίδιο πράγμα!

Και επειδή είναι αναγκαίο, οι πάντες να εμπεδώσουν την διαφορετικότητα του αγωνιστικού αθλητισμού από τον εκπαιδευτικό-αναπτυξιακό, η στήλη παραπέμπει σε ένα «ηχηρό» παράδειγμα Ελληνίδας πρωταθλήτριας, που κατέρριψε για πρώτη φορά την πανελλήνια επίδοση στο αγώνισμά της, όταν ήταν… 14 ετών!

Με την «λογική», λοιπόν, των ανωτέρω επικριτών, αυτό το συμβάν… δεν έπρεπε να έχει συμβεί ποτέ! Με άλλα λόγια έπραξαν τότε … κάκιστα, όποιοι, λόγω ταλέντου απεφάσισαν την ένταξη εκείνου του μικρού κοριτσιού στον αγωνιστικό αθλητισμό! Και επειδή, ακριβώς, ήταν κοριτσάκι… δεν έπρεπε τότε να αναγραφούν στις εφημερίδες και να ακουσθούν από ραδιόφωνο και τηλεόραση το ονοματεπώνυμό του και η επίδοσή του, ένεκα… η «εκπαιδευτική» και η «αθλητική δεοντολογία»!

Και κάτι ακόμη: Μιάν ακριβώς εβδομάδα μετά την αναφορά σε αγώνα καλαθοσφαιρικής ομάδας του Κιλκίς, που έληξε με πολύ μεγάλη διαφορά υπέρ αυτής, οι αθλητικές σελίδες του «Μαχητή» φιλοξένησαν αναφορές σε αγώνες άλλων δύο καλαθοσφαιρικών ομάδων του ιδίου συλλόγου με ανάλογη ηλικιακή στελέχωση, που ηττήθηκαν με διαφορές άνω των σαράντα πόντων η πρώτη και άνω των πενήντα η δεύτερη (!), χωρίς να ακουσθεί η παραμικρή αιτίαση ανθρώπων του συλλόγου, του αθλήματος και του αθλητισμού για τον τρόπο παρουσίασης των αγώνων.

Ως εκ τούτου, αν κάτι έχει εκτεθεί, δεν είναι ούτε ο αθλητικό τμήμα του «Μαχητή» ούτε τούτη η στήλη, αλλά η εμμονή κάποιων σε μονόπλευρες απόψεις, τις οποίες μάλλον θεωρούν ως «δεοντολογικό»… να τις επιβάλλουν.

Αλλά, θα το υπογραμμίσουμε για πολλοστή φορά: Δεχόμαστε τα πάντα από υποδείξεις, συστάσεις, συμβουλές και προτροπές, όταν εκτιμάμε, ότι κινούνται στην κατεύθυνση του δημιουργικού διαλόγου και της αναζήτησης του καλύτερου.

Όσοι, όμως, επιλέγουν τα «στείρα» κηρύγματα, ιδίως περί «εκπαιδευτικής και αθλητικής δεοντολογίας», με εμφανή την πρόθεση να τα χρησιμοποιούν ως «προπέτασμα καπνού», που «κρύβει» άλλες σκοπιμότητες, τότε ας ξέρουν, ότι «παίζουν εν ου παικτοίς».