Εγχείρημα που αξίζει

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Το πετόσφαιρο ή βόλλεϋμπωλ συγκαταλέγεται  στα αθλήματα, τα οποία από καταβολής  οργανωμένου αθλητισμού στον νομό Κιλκίς, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές του ’80, παρουσιάζουν διακυμάνσεις, όσον αφορά στην δραστηριότητα των συλλόγων και στο συνολικό αγωνιστικό επίπεδο καθώς και στις επιτυχίες και διακρίσεις των ομάδων.

Κατά την παρούσα φάση, μετά δηλαδή την έξαρση της αμέσως προηγούμενης δεκαετίας με την αισθητή παρουσία ομάδων του νομού πέραν των ορίων αυτού (πρωταθλήματα ΚΔ Μακεδονίας όμιλοι γ’ εθνικής κατηγορίας), διανύει εποχή ανασυγκρότησης με τους συλλόγους που το «καλλιεργούν» να έχουν δώσει έμφαση στις ηλικιακές κατηγορίες ή «φυτώρια». Η αναφορά του παρόντος σημειώματος εστιάζεται στον Αλέξανδρο Αξιούπολης και ειδικότερα στο «φυτώριο» του των γυναικείων ηλικιακών κατηγοριών με έμφαση στην κατηγορία κορασίδων ή Κ18 για δύο λόγους

Ο πρώτος έχει να κάνει με την έδρα αυτού του τμήματος, που είναι μία μικρή κωμόπολη, και ο δεύτερος με το κατά πόσο απο αυτήν την προσπάθεια είναι δυνατόν να προκύψει «κάτι καλύτερο» στην κατά ηλικία ανώτερη κατηγορία, δηλαδή των γυναικών, συν κατά πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι ένα τέτοιο εγχείρημα εν όψει των ουκ ολίγων θεμάτων, προβλημάτων και γενικώς ανασταλτικών παραγόντων που αντιμετωπίζει κάθε φορέας αθλητισμού  ο οποίος εδρεύει σε περιοχές μικρού πληθυσμιακού μεγέθους σαν την Αξιούπολη.

Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, στον αξιουπολίτικο σύλλογο, τουλάχιστον για κάποιες από τις παραμέτρους και των δυο προαναφερθέντων λόγων αναφοράς, στην περίπτωσή του «ομιλεί»… η ίδια η ιστορία του. Και σε σχέση με τον πρώτο λόγο λέγει «ναι», είναι δυνατή η οργάνωση και ανάπτυξη ενός πετοσφαιρικού «φυτωρίου» σε μικρές κωμοπόλης σαν την Αξιούπολη, όπως συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρκεί ο μικρός πλυθησμός τους να περιλαμβάνει  και ανθρώπους μικρών και πολύ μικρών ηλικιών και οι οικισμοί αυτοί να διαθέτουν τις κατάλληλες γηπεδικές και προπονητικές εγκαταστάσεις, δηλαδή κλειστά γυμναστήρια  και προπονητήρια.

Και ως γνωστόν, η Αξιούπολη τις διαθέτει. Γιά τον δεύτερο λόγο τα πράγματα καθίστανται περισσότερο σύνθετα, και η ιστορία του Αλέξανδρου, ο οποίος φέτος συμπληρώνει 36 έτη ύπαρξης και αδιάλειπτης λειτουργίας, «ομιλεί» και πάλι χωρίς περιστροφές: Δύο χρόνια μετά την ίδρυση του συλλόγου και του πετοσφαιρικού τμήματός του και τρία αφ’ ότου οι κορασίδες παίκτριές του πέρασαν διαδοχικώς στις κατηγορίες νεανίδων και γυναικών, ο σύλλογος ακολούθησε μία λαμπρή πορεία κυριαρχώντας επί πέντε χρόνια στο τότε πρωτάθλημα Κ.Μακεδονίας, χωρίς την απώλεια κανενός σετ, ενώ τα τελευταία δυο χρόνια αυτού του διατήματος ανήλθε στην β΄εθνική κατηγορία και κατόπιν διεκδίκησε την άνοδό του στην ανώτερη εθνική  την οποία και έχασε γιά… ένα σετ μένοντας στο α2. Σ’ αυτό το επίτευγμα  ο Αλέξανδρος, πέρα από τον ορθό καθαρώς προπονητικό και αγωνιστικό προγραμματισμό έφτασε και χάρη στην ορθολογική διαχείριση των οικονομικών δεδομένων εκείνης της εποχής.

Μετά ήλθαν οι αλλαγές σε ό, τι αφορά στο γενικότερο οικονομικό περιβάλλον, που επηρέασαν αρνητικώς την λειτουργία των συλλόγων σε ερασιτεχνικό πλαίσιο, με επακόλουθο σύλλογοι περιοχών με μικρό πληθυσμό και περιορισμένη οικονομική επιφάνεια σαν τον Αλέξανδρο να μην αντέξουν και να φτάσουν στο ναδίρ με την ίδια ταχύτητα, με την οποία είχαν φτάσει στο ζενίθ. Κάποιοι απο εκείνους, που βίωσαν το λαμπρό εκείνο κεφάλαιο του συλλόγου της Αξιούπολης αλλά και απο όσους λαμβάνουν  γνώση του μέσω του παρόντος σημειώματος, θα μπορούσαν ευλόγως να διερωτηθούν:

«Βρισκόμαστε στην απαρχή μιάς επανάληψης της ιστορίας;» Σε σχέση με τα «εξωτερικά γνωρίσματα δεν έχουν άδικο. Και τότε ο Αλέξανδρος από το μηδεν ξεκίνησε δίνοντας έμφαση στα «φυτώριά» του και στην ορθολογική διαχείριση των οικονομικών του. Και από την στιγμή που αυτό γίνεται και τώρα, γιατί να μην υπάρξει ανάλογη κορύφωση τα αμέσως επόμενα χρόνια; Ωστόσο, αν το πληθυσμιακό μέγεθος της Αξιούπολης δεν συνιστά «εμπόδιο» στην συστηματική «καλλιέργεια» και ανάπτυξη του πετοσφαίρου ή βόλλεϋμπωλ στην περιοχή, με προοπτικές ακόμη και έντονης παρουσίας σε πρωταθλήματα περιφερειακής και εθνικής εμβέλειας, δεν συμβαίνει το ίδιο σε σχέση με την οικονομική παράμετρο.

Έτσι, γιά να φτάσει ο Αλέξανδρος να πρωταγωνιστεί στην β’ εθνική κατηγορία, να κάνει αισθητή την παρουσία του στην α2 και να διεκδικεί άνοδο στην α1 θα πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο λειτουργίας του επαγγελματικού αθλητισμού, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες μονο θεωρητικώς μπορεί να συμβεί. Με άλλα λόγια, το πετοσφαιρικό «φυτώριο» του Αλέξανδρου, ακόμη και με τις πλέον ευοίωνες προοπτικές ανάπτυξης και ενίσχυσης, δεν θα μπορέσει να μετεξελιχθεί σε ανταγωνιστική ομάδα μακράς εμβελείας, αν δεν εξευρεθούν πόροι απο την ιδιωτική πρωτοβουλία (οι εποχές της… μονίμως «ανοικτής κάνουλας» των κρατικών επιχορηγήσεων παρήλθαν, από ό, τι φαίνεται, ανεπιστρεπτί), ώστε να καταστεί δυνατή η ανταπόκριση στις απαιτήσεις του επαγγελματικού πετοσφαίρου.

Από την στιγμή που ακόμη και οι «μεγάλοι» του αθλήματος «ζορίζονται» και αντιμετωπίζουν ουκ ολίγα προβλήματα, θα ήταν παράλογη η επανάπαυση αθλητικού φορέα μικρής κωμόπολης στην προσδοκία ή προσμονή πλαισίωσής του από οικονομικούς φορείς επιφανείας και εμβελείας τέτοιας, που να καταστήσει εφικτούς αντικειμενικούς σκοπούς σαν τον «σκαρφάλωμα» σε εθνικές κατηγορίες με υψηλές οικονομικές απαιτήσεις. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο κάθε προσπάθεια προσέλκυσης οικονομικών φορέων και παραγόντων από πλευράς Αλεξάνδρου γιά μία και δημιουργκή και εφικτή επιδίωξη:

Να αξιοποιήσει το «φυτώριο» του στις ηλικιακές κατηγορίες συγκροτώντας κατόπιν μιάν αξιόμαχη ομάδα, ικανή να σταθεί σε επίπεδο γ’ ή ακόμη και β’ εθνικής κατηγορίας με αντικειμενικό σκοπό να καταστεί… η ίδια «φυτώριο», που να τροφοδοτεί ομάδες συλλόγων της α1 και της α2. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο σύλλογος και θα παρέχει ένα ουσιαστικό κίνητρο στην αθλούμενη νεολαία όχι μόνο της ευρύτερης περιοχής του νομού Κιλκίς αλλά και άλλων νομών, να τον επιλέγει γιά ενασχόληση με το πετόσφαιρο ή βόλλεϋμπωλ,  και εν συνεχεία θα έχει πάντα γεμάτο το ταμείο του τροφοδωτόντας ομάδες συλλόγων υψηλοτέρων προδιαγραφών και μεγαλύτερης οικονομικής επιφάνειας με μονάδες που θα αναδεικνύει αυτός, χώρια η πανελλήνια φήμη ως παραγωγικού «φυτωρίου» του πετοσφαίρου, που θα αποκτήσει.

Γι’ αυτό λοιπόν, παρά τους αρνητικούς παράγοντες της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας και του μικρού πληθυσμιακού μεγέθους της περιοχής, ο Αλέξανδρος Αξιούπολης δεν έχει να χάσει, αν «κυνηγήσει» την κατηγοριακή αναβάθμισή του μέχρι του σημείου της καταξίωσής του ως «φυτωρίου» του ελληνικού πετοσφαίρου, αποφεύγοντας κάθε «αιθεροβασία» και ο,τιδήποτε υπερβαίνει τις αντικειμενικές δυνατότητές του.

Αν μη τι άλλο προκειται γιά ένα εγχείρημα που αξίζει να υποστηριχθεί.