Από τις σχολικές τάξεις μόνον οφέλη
Γράφει ο Σταύρος Φάσσος
Υπάρχει μία πλειάδα συμπολιτών σχετιζομένων με τον αθλητισμό, οι οποίοι έχουν κοινά σημεία, όπως:
-Σταδιοδρόμησαν ως αθλητές, και δη ως χειροσφαιριστές, σε όλες τις εθνικές κατηγορίες.
-Στελέχωσαν εθνικές ομάδες χειροσφαίρου κυρίως σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, αρκετοί δε και την εθνική ομάδα ανδρών.
-Κάποιοι συνεχίζουν να δίνουν «παρών» στο άθλημα ως προπονητές.
-Ξεκίνησαν από το ίδιο «λίκνο» και αναδείχθηκαν σ’ αυτό, πριν συνεχίσουν αλλού, δηλαδή τον ΓΑΣ Κιλκίς.
Εκτός, όμως, από τα ανωτέρω κοινά σημεία ως στελεχών του συλλογικού αθλητισμού, οι ανωτέρω έχουν να επιδείξουν και ένα κοινό παρονομαστή: Στο καθοριστικό ηλικιακό διάστημα των 15-18 ετών φοίτησαν στις αθλητικές τάξεις του Κιλκίς. Ήταν η εποχή, κατά την οποία ο θεσμός αυτός απέδειξε ηχηρώς και πανηγυρικώς την χρησιμότητα αλλά και αναγκαιότητά του στην υπόθεση της ανάπτυξης όχι μόνο του συγκεκριμένου αθλήματος αλλά του αθλητισμού γενικότερα, λειτουργώντας ως «φυτώριο» και τροφοδότης του οργανωμένου συλλογικού.
Δυστυχώς, και αυτός και άλλοι θεσμοί «έπεσαν θύματα» της οικονομικής κρίσης, στο πλαίσιο των περικοπών δαπανών, τις οποίες αποφάσισε η κεντρική διοίκηση για εξοικονόμηση πόρων προς αντιμετώπιση της κρίσης. Ωρισμένοι, όπως, για παράδειγμα, τα μουσικά σχολεία «έπεσαν πιό μαλακά», αφού απλώς περιορίσθηκε ο αριθμός τους.
Λίγα χρόνια μετά η σύγκριση μεταξύ των δύο περιπτώσεων… «μιλά από μόνη της»: Με την διατήρηση των, έστω και μειωμένου, αριθμού μουσικών σχολείων συνεχίσθηκε ο εμπλουτισμός του έμψυχου δυναμικού αυτού του χώρου, ο οποίος και παρουσιάζει σήμερα σημαντική ανάκαμψη, εκεί που πριν την ίδρυση των μουσικών σχολείων ακολουθούσε φθίνουσα πορεία. Αντιθέτως, με την κατάργηση των αθλητικών τάξεων ο συλλογικός αθλητισμός υπέστη πολλαπλή ζημιά, χάνοντας ένα από τα αποδεδειγμένως ισχυρά στηρίγματά του γιά το όποιο πρόγραμμα ανάπτυξης και προόδου.
Εξ ου και οι δυσκολίες που συναντούν οι σύλλογοι στην συγκρότηση των τμημάτων υποδομής, καθώς πλέον, εκτός από την μέριμνα γιά την αγωνιστική συγκρότηση και το αγωνιστικό επίπεδο, επωμίζονται και την λειτουργία εκείνων για την εκμάθηση του αθλήματος σε απολύτως αρχαρίους.
Αυτή η έλλειψη είναι σήμερα κάτι περισσότερο από αισθητή στον κιλκισιώτικο αθλητισμό, καθώς, σε σχέση με την πληθυσμιακή και την οικονομική παράμετρο του νομού, αυτός δεν έχει τις δυνατότητες λειτουργίας αναπτυξιακής υποδομής στο βαθμό που αυτές υφίστανται σε άλλους νομούς,
«Πάλι καλά», δηλαδή, που, αναφορικά με αυτήν την επισήμανση, ο κιλκισιώτικος αθλητισμός διαθέτει φορείς, που με την δραστηριότητά τους προβάλλουν και αυτόν και τον νομό σε περιφερειακή, πανελλήνια ακόμη και διεθνή εμβέλεια.
«Τι κρίμα», όμως, γιά τους σημερινούς «νεοσσούς» του, δηλαδή αθλητές και αθλήτριες «τρυφερών» αγωνιστικών ηλικιών, να μην έχουν κάποιο έρεισμα και στο σχολείο τους, σαν αυτό που είχαν τουλάχιστον οι συγκεκριμένες «φουρνιές», στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι σημερινοί δάσκαλοι και προπονητές τους, δηλαδή μία στοιχειώδη διευκόλυνση.
Το υποστηρίζει δε αυτό τούτη η στήλη, η οποία ήταν και παραμένει υπέρμαχος της κατάργησης φορέων και υπηρεσιών του Δημοσίου, από εκείνες που δεν είχαν ή δεν έχουν νόημα ύπαρξης, αποτελώντας μονίμως «ανοικτές πληγές» γιά την εθνική οικονομία και γιά την λειτουργία του κράτους.
Οι αθλητικές τάξεις, όμως, δεν έδωσαν ποτέ την παραμικρή «λαβή» σε αιτιάσεις ή και αναφορές και διαπιστώσεις, ότι λειτουργούν κατ’ αυτόν τον ζημιογόνο τρόπο. Γιά το διαμετρικώς αντίθετο «ομιλούν» τα αρκετά χρόνια, κατά τα οποία στις αθλητικές τάξεις φοίτησαν παιδιά, τα οποία στην συνέχεια σταδιοδρόμησαν με επιτυχίες και διακρίσεις σε αρκετά αθλήματα, ενώ σήμερα παραμένουν στον χώρο ως παράγοντες και προπονητές. Ας μην λησμονείται και το ότι τις αγωνιστικές επιτυχίες και διακρίσεις αυτών των παιδιών ακολούθησαν αντίστοιχες στην διοργάνωση αγωνιστικών εκδηλώσεων περιφερειακής και πανελλήνιας εμβέλειας στον νομό Κιλκίς, εξασφαλίζοντας σ’ αυτόν ευρύτατη προβολή και ουσιαστικά οφέλη στην τοπική «μικρή» οικονομία του.
Οι προοπτικές σε σχέση με αυτά τα οφέλη από την φιλοξενία διοργανώσεων αγωνιστικού αθλητισμού στον νομό διαγράφονται περισσότερο ευοίωνες, καθώς πλέον αυτός διαθέτει ξενοδοχειακή υποδομή ικανή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τουλάχιστον… αρκετών εξ αυτών. Επί πλέον, διαθέτει προσωπικό ικανό να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις μιάς διοργάνωσης, πολλά από τα στελέχη του οποίου φοίτησαν στις πάλαι ποτέ αθλητικές τάξεις, σε μιάν ακόμη πτυχή που αποδεικνύει την χρησιμότητα αυτών, στηρίζοντας το αίτημα επανακαθιέρωσής τους.
Ένα αίτημα, το οποίο αξίζει να υποστηρίξουν οι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών και φορέων και να τύχει της προσοχής του ενδιαφέροντος της κεντρικής διοίκησης, όπως ό, τιδήποτε οποιουδήποτε τομέα ή χώρου, από την λειτουργία του οποίου τα οφέλη είναι περισσότερα από τις ζημιές.
Και γιά τις αθλητικές τάξεις δεν ισχύει απλώς το «οφέλη περισσότερα από ζημιές» αλλά το… «μόνον οφέλη», άρα επαναθεώρηση και επανεξέταση αυτού του θέματος δεν «βγάζει» καμμία κυβέρνηση από κανένα πλαίσιο κανόνων οικονομίας και προϋπολογισμό δαπανών.
Που σημαίνει, ότι και στο πλαίσιο της σημερινής διακυβέρνησης δεν συνιστά ούτε «υπερβολή» ούτε «εμπόδιο» η επιλογή της επαναφοράς των αθλητικών τάξεων στην εκπαιδευτική διαδικασία.
