Απεδείχθη, ότι… χρειάζονται

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Συγκαταλέγεται στα θέματα, στα οποία η στήλη κατά καιρούς αναφέρεται με αρνητικό σχολιασμό, καθώς από τότε, που ανέκυψε, συνεχίζει να αποτελεί χαρακτηριστικό μιάς κάθε άλλο παρά ευχάριστης κατάστασης τόσο για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και, ακόμη περισσότερο, γιά τον αθλητισμό.

Ο λόγος γιά τον σχολικό αθλητισμό, ο οποίος εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει «βυθισθεί» στο «τέλμα» της αφάνειας, συνιστώντας διεκπεραίωση μιάς απλής διαδικασίας-«αγγαρείας» υπηρεσιακού χαρακτήρα, και όχι τον «προθάλαμο» αλλά και τροφοδότη του αγωνιστικού αθλητισμού.

Πρόκειται γιά μία κατάσταση, η οποία ανέκυψε από τότε, που πρώτα καταργήθηκε ο θεσμός των αθλητικών τάξεων και κατόπιν έφτασε στο έσχατο σημείο υποβάθμισης η υπηρεσία φυσικής αγωγής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία ενώ είχε κατά το απώτερο παρελθόν ξεκινήσει ως διεύθυνση, σήμερα, δεν είναι… ούτε κάν γραφείο!

Και όμως, ανεξαρτήτως δεδομένων της κάθε εποχής, στις πρώτες μεταπολεμικές υπηρεσίες, ήταν η διεύθυνση και αργότερα το γραφείο φυσικής αγωγής οι «στυλοβάτες» του αθλητισμού γενικώς, έως όταν προκύψει η οργανωμένη μορφή του και στον νομό (σήμερα περιφερειακή ενότητα) μας, με την ίδρυση των διαφόρων συλλόγων, κυρίως κατά την δεκαετία του ‘80.

Αλλά και μετά την διάδοση και ανάπτυξη του τοπικού συλλογικού αθλητισμού, ήταν το γραφείο φυσικής αγωγής το σημαντικότερο στήριγμά του, λειτουργώντας ως «γέφυρα» αυτού με τον σχολικό, ο οποίος με την σειρά του συνέχισε να αποτελεί «δεξαμενή» έμψυχου δυναμικού, χάρη και στην παρουσία καθηγητών φυσικής αγωγής στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν και ως προπονητές φορέων ή μονάδων του συλλογικού αθλητισμού.

Κάποια στιγμή αυτή η λειτουργία της υπηρεσίας φυσικής αγωγής ως «γέφυρας» και «στυλοβάτη» του αγωνιστικού αθλητισμού έφτασε στο απόγειό της με την ίδρυση των σχολικών τάξεων. Τις ευεργετικές συνέπειες αυτής της κίνησης βίωσε ο κιλκισιώτικος αγωνιστικός αθλητισμός τόσο σε ομαδικά όσο και σε ατομικά αθλήματα. Όσο για τον κιλκισιώτικο σχολικό αθλητισμό, είχε αναχθεί σε… κανονικό σχολικό αθλητισμό, σε επίπεδο τόσο του αριθμού των ενασχολουμένων με αυτόν μαθητών όσο και σχολικών πρωταθλημάτων.

Βεβαίως, κατά την διάρκεια αυτών υφίστατο κατά καιρούς μία τάση μερικών από τους συντελεστές, να μην διακρίνουν ή… να κάνουν ότι δεν διακρίνουν την διαχωριστική γραμμή μεταξύ του σχολικού και συλλογικού αθλητισμού και τους διακριτούς ρόλους αυτών. Ήταν, όμως, κάτι το οποίο αντιμετωπιζόταν χωρίς ζημία είτε για τον πρώτο είτε γιά τον δεύτερο και γενικώς για την παραγωγική διαδικασία.

Με άλλα λόγια, επί της όχι πολύ μακρινής εποχής των αθλητικών τάξεων οι αγωνιστικές διοργανώσεις, σχολικές και συλλογικές, χαρακτηρίζονταν από ικανοποιητική μέχρι μεγάλη συμμετοχή αθλητών και αθλητριών σε αρκετά αθλήματα, και τούτο συνέβαλλε στην περαιτέρω διάδοση αυτών αλλά και στην γενικότερη αναβάθμιση του κιλκισιώτικου αθλητισμού.

Την ίδια εποχή, εκτός από τις αθλητικές σχολικές τάξεις, είχαν θεσμοθετηθεί στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τα μουσικά λύκεια, με την λειτουργία τους να «απογειώνει» μέσα σε λίγα χρόνια την υποδομή της μουσικής, καθώς χάρη σ’ αυτά πολλαπλασιάσθηκε «εκρηκτικά» ο αριθμός οργανοπαικτών και χορωδών και τραγουδιστών ενασχολουμένων…. με όλα τα είδη μουσικής, εκεί που τα προηγούμενα χρόνια ο ίδιος αριθμός ακολουθούσε φθίνουσα πορεία σε όλη την χώρα, του νομού Κιλκίς συμπεριλαμβανομένου.

Μετά την ανωτέρω επισήμανση είναι εύλογο να διερωτάται κανείς, ιδίως κάθε φίλος του αθλητισμού: Και τα μουσικά σχολεία και οι αθλητικές τάξεις απεδείχθησαν επιτυχείς θεσμοί, έχοντας δώσει τεράστια ώθηση στα αντικείμενά τους, γιά τα οποία ιδρύθηκαν. Και ενώ ορθότατα διατηρήθηκαν τα μουσικά σχολεία, ποιό ήταν το «κακώς κείμενο» ή τα «κακώς κείμενα», τα οποία ώθησαν την Πολιτεία στην τουλάχιστον άδικη απόφαση της κατάργησης των αθλητικών τάξεων; Τι ώθησε τους ιθύνοντες σ’ αυτήν την τουλάχιστον ατυχή επιλογή;

Κάποιες πλευρές από πλευρά κεντρικής διοικήσεως μπορούν να επικαλεσθούν την βαθειά οικονομική κρίση, η οποία σοβούσε την εποχή της κατάργησης των αθλητικών τάξεων, παραπέμποντας στην ανάγκη περικοπών δαπανών και άλλων οικονομικών μεταρρυθμίσεων.

Πράγματι, αυτό έχει κάποια βάση. Ωστόσο, υπάρχει και αντίλογος: Από τότε έχουν παρέλθει αρκετά έτη, η κρίση, σύμφωνα με τα στοιχεία τα οποία παρουσιάζει η ίδια η κεντρική διοίκηση, έχει περιορισθεί, οι μεταρρυθμίσεις έγιναν και συνεχίζονται. Είναι βέβαιον, λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν άλλοι φορείς του Δημοσίου, που να χρήζουν αναδιαρθρώσεως, με τις ανάλογες περικοπές δαπανών, ώστε να συνεχίζει να θεωρείται «βάρος» ή «βαρίδι» η επανακαθιέρωση των αθλητικών τάξεων;

Η στήλη αυτή δεν υποδύεται ούτε νομιμοποιείται να υποδύεται τον «ρόλο»… του «κριτή και τιμητή των πάντων». Έχει, όμως, το δικαίωμα της επισήμανσης κάποιων πραγμάτων και της επ’ αυτών διατύπωσης παρατηρήσεων, με αποδέκτες τα όποια αρμόδια όργανα. Και αφορμή γιά τις παρατηρήσεις επί του παρόντος θέματος απετέλεσε η ενημέρωσή της γιά την διεξαγωγή των φετινών σχολικών πρωταθλημάτων κλασικού αθλητισμού με τις συμμετοχές, για παράδειγμα, στα αγωνίσματα της δισκοβολίας και τις σφυροβολίας να μετρώνται… στα δάκτυλα του ενός χεριού, συν την απουσία… οποιασδήποτε ενημέρωσης γιά την διεξαγωγή του εν λόγω πρωταθλήματος από την αρμόδια υπηρεσία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η όποια αναφορά οφείλεται… στους συλλογικούς προπονητές αυτών των παιδιών, οι οποίοι δεν έχουν κατ’ ανάγκη σχέση με την δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Φυσικά, μία τέτοια «εικόνα» παραπέμπει σε μέλλον του σχολικού αθλητισμού κάθε άλλο παρά «ρόδινο». Και τούτο, την ίδια στιγμή, κατά την οποία νέοι του νομού Κιλκίς, από τα «αλώνια» του κιλκισιώτικου… κατ’ ευφημισμόν «σχολικού αθλητισμού», βρέθηκαν από την μία στιγμή στην άλλη στα «σαλόνια» του πανεπιστημιακού (συνέχεια του σχολικού) αθλητισμού… των ΗΠΑ, διακρινόμενοι ή και διαπρέποντας στα αγωνίσματά τους!

Η προτροπή, λοιπόν, της στήλης προς τους αρμόδιους επί του θέματος είναι, απλώς να λάβουν υπ’ όψιν τόσο αυτήν την τελευταία επισήμανση όσο και την σύγκριση των αποτελεσμάτων από την διατήρηση των μουσικών σχολείων και την κατάργηση των αθλητικών τάξεων. Συγχρόνως, σε σχέση με την οικονομική παράμετρο του θέματος, να «μπουν στον κόπο» να εξετάσουν με περισσότερη σχολαστικότητα κάθε περίπτωση κοστοβόρου φορέα του Δημοσίου, του οποίου η συντήρηση αποβαίνει εις βάρος της λειτουργίας άλλων αποδεδειγμένης χρησιμότητας, σαν τις αθλητικές τάξεις.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, ο αθλητισμός, τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε τοπικό επίπεδο έχει την ανάγκη τέτοιων θεσμών, καθώς, κοντά στα άλλα, μειώνουν και το δικό του συνολικό λειτουργικό κόστος.