Αναγκαία τα “φυτώρια”, αναγκαίο και… το “πότισμα”
Γράφει ο Σταύρος Φάσσος
Έχουν “πατήσει” και οι δύο τα 38, όμως και οι δύο συνεχίζουν να δίνουν πρωταγωνιστικό “παρών” σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο, ο μεν Κώστας Βασιλειάδης στο εξωτερικό, ο δε Λουκάς Μαυροκεφαλίδης στην ανώτερη εθνική κατηγορία.
Δύο “διαμάντια” του ελληνικού καλαθοσφαίρου με ένα κοινό παρονομαστή: Και οι δύο προέρχονται από το “φυτώριο” του κιλκισιώτικου, στο “οικοδόμημα”του οποίου, εν συνεχεία, “μυήθηκαν” στα “μυστικά”του αθλήματος, ενώ ήταν αυτό η “βάση εξόρμησής” τους γιά την πανελλήνια και διεθνή καταξίωσή τους.
Και δεν είναι οι μόνοι, αφού από το ίδιο “φυτώριο”… “ξεπήδησαν”, επίσης, οι αδελφοί Δέδα, οι αδελφοί Θεοδωράκου, ο Γιώργος Δελητζάκης, ο Δημήτρης Καραδολάμης, η Ευανθία (Εβίνα) Μάλτση και η Παρθένα Νικολαΐδου, που όλοι τους… “έπιασαν κορυφή”, χώρια τα αρκετά στελέχη, εν ενεργεία και μη, που αγωνίσθηκαν στις τρεις εθνικές κατηγορίες μετά την ανώτερη, και ένα μέρος τους στελεχώνει σήμερα με την πολύτιμη πείρα του τον μοναδικό σύλλογο, ο οποίος εκπροσωπεί το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο στον χώρο των εθνικών κατηγοριών, την “πρωτάρα”στην γ΄ ΚΟΥΠΑ Κιλκίς.
Και μπορεί μεν το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο να υστερεί σε εύρος, ποσότητα και λειτουργικές και αγωνιστικές προδιαγραφές έναντι του αντιστοίχου άλλων περιοχών, πλην όμως η παρουσία τόσων αξιόλογων μονάδων κατά την τελευταία εικοσαετία στο πανελλήνιο και διεθνές “προσκήνιο” του αθλήματος “μαρτυρεί” και καταδεικνύει την ύπαρξη ενός παραγωγικού “φυτωρίου” σ’αυτό.
Ενός “φυτωρίου”, το οποίο συνεισέφερε στην γενικότερη συντελεσθείσα” κατά το εν λόγω διάστημα ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της “προθήκης” κοινώς “βιτρίνας”του αθλήματος στην χώρα μας.
Ενός “φυτωρίου”, χάρη στο οποίο, εκτός από τις μονάδες, που το προέβαλαν σε από ευρεία μέχρι… ευρύτατη κλίμακα και εμβέλεια, το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο, μετά την “άνυδρη” περίοδο της τελευταίας εικοσαετίας του εικοστού αιώνα και της πρώτης επταετίας του εικοστού πρώτου, όταν η εκπροσώπησή του σε επίπεδο συλλόγων έφτανε μέχρι τις περιφερειακές κατηγορίες, ευτύχησε να εκπροσωπηθεί και να εκπροσωπείται στον χώρο των εθνικών κατηγοριών (ΑΟ Γουμένισσας με την “πρωτοκαθερδρεία” σε παρουσίες, Αετός Κιλκις, Εύαθλος Πολυκάστρου, ΚΟΥΠΑ Κιλκίς), εκεί που πριν το 1980… δεν υπήρχε κάν στον καλαθοσφαιρικό “χάρτη” της χώρας.
Ενός “φυτωρίου” (οι προαναφερθέντες σύλλογοι συν ΓΑΣ Κιλκίς, Εργόναθλος Πολυκάστρου, Αλέξανδρος Αξιούπολης, Σέλευκος Ευρώπου, Ατρόμητοι Ν. Σάντας), που συνεχίζει να “μένει όρθιο” στην “θύελλα” των διαδοχικών κρίσεων της τελευταίας δωδεκαετίας, με αποκορύφωμα την διπλή (οικονομική, υγειονομική) της τελευταίας διετίας, στην οποία προστέθηκε φέτος, ως “τρίτος πόλος” και η ενεργειακή.
Ενός “φυτωρίου”, τα λειτουργικά θέματα και προβλήματα του οποίου αντισταθμίζει η ύπαρξη πλέον μιάς επαρκούς γηπεδικής υποδομής, σε σύγκριση με τα προ τριών και τεσσάρων και περισσοτέρων δεκαετιών δεδομένα (η παλαιότερη εποχή… δεν “αντέχει” κάν στην σύγκριση!). Διότι, άλλο τα… με το ζόρι τρία κλειστά γυμναστήρια του τότε και άλλο τα δέκα σημερινα (τρία στο Κιλκίς, από ένα σε Γουμένισσα, Πολύκαστρο, Αξιούπολη, Εύρωπο, Α.Πέτρο, Καμπάνη, Ά. Παντελεήμονα).
Ο συνδυασμός όλων αυτών “εστιάζει” στον “μονόδρομο”, τον οποίο οι άνθρωποιτου κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου, ανεξαρτήτως σημερινής κατηγοριακής κατάταξης και επιπέδου δυναμικότητος ομάδων, επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να ακολουθούν, αν το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη και η αναβάθμιση του αθλήματος στον νομό.
Είναι ο “μονόδρομος” της μέριμνας γιά τα “φυτώρια” των συλλόγων, ώστε η ενίσχυση των ομάδων τους να συντελείται “εκ των ένδον”, κάτι που σημαίνει περισσότερα κίνητρα γιά τα παιδιά, τα οποία επιλέγουν το καλαθόσφαιρο γιά την συστηματική ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό, και λιγότερες δαπάνες γιά έξωθεν στελέχωση αλλά και λιγότερα έξοδα γιά λειτουργικές ανάγκες.
Και δεν έχει καμμία σημασία η υστέρηση μιάς ομάδας σε δυναμικότητα το διάστημα, κατά το οποίο στελεχώνεται μαζικώς από άπειρους νεαρούς παίκτες, που προέρχονται από το “φυτώριο”, αφού με την συνεχή συνεπή δουλειά και την πάροδο του χρόνου έρχονται και η εξοικείωση με τις συνθήκες του συναγωνισμού και η αγωνιστική άνοδος και η τεχνική πρόοδος και η πείρα, άρα η συνολική αναβάθμιση της δυναμικότητας και της ποιότητας της ομάδας.
Συγχρόνως, πολλαπλασιάζονται και οι πιθανότητες ανάδειξης παικτών από τα “φυτώρια” με δυνατότητες να σταδιοδρομήσουν σε υψηλότερο επίπεδο, κάτι το οποίο επίσης συνεπάγεται προώθηση του κιλκισιώτικού καλαθοσφαίρου σε καλύτερη θέση αξιολόγησης και επιπέδου δυναμικότητας αλλά και αξιοπιστίας.
Εκτός από τους διοικούντες και τους εξωδιοικητικούς παράγοντες των συλλόγων σε λειτουργικά ζητήματα, τα ανωτέρω είναι αναγκαίο να γίνουν κατανοητά και από οικονομικούς φορείς και παράγοντες, εκείνους, δηλαδή, που μπορούν να συνδράμουν καθοριστικώς στο έργο των πρώτων αλλά και να έχουν την πιό ουσιαστική συνεισφορά στην υπόθεση της στήριξης και κατόπιν αναβάθμισης του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου σε όλους τους τομείς.
Διότι, τα καλαθοσφαιρικά “φυτώρια” του νομού έχουν αποδείξει, ότι εγγυώνται αντίκρυσμα γιά οποιονδήποτε οικονομικό φορέα και παράγοντα, που θα επέλεγε το να επενδύσει στον χώρο του αθλητισμού. Άλλωστε, είναι πλέον αποδεδειγμένο σε όλους τους χώρους και τομείς, ότι πάντα η επένδυση σε παιδιά, και γιά τον συγκεκριμένο χώρο σε παιδιά με τις συγκεκριμένες αθλητικές δεξιότητες, αποφέρει ουσιαστικό ανταποδοτικό όφελος, έχοντας και ουσιαστικό αντίκρυσμα και απήχηση.
Ας καταστεί, λοιπόν, σαφές σε όλους τους σχετιζομένους με το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο, ότι αυτό έχει την απόλυτη ανάγκη και των “φυτωρίων” και των οικονομικών στηριγμάτων γιά μία συνολική πρόοδό του και ένα καλύτερο μέλλον του. Χωρίς αυτές τις δύο “ακρογωνιαίες” παραμέτρους δεν μπορεί να υπάρξει καμμία συνέχεια και διάρκεια μετά τις όποιες πρόσκαιρες αγωνιστικές επιτυχίες.
Αναγκαία τα “φυτώρια”, αναγκαίο και… το “πότισμά” του περιεχομένου τους.
