Δεν αποτελεί μεμονωμένο θέμα

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Δεν ήταν πρωτοφανές ή πρωτόγνωρο, όπως ειπώθηκε ή αναφέρθηκε, γιά τα δεδομένα του νομού Κιλκίς το περιστατικό της Κυριακής 27.3.22 με ξυλοδαρμό συμπολίτη, και μάλιστα έξω από την κατοικία του, αρκετή ώρα μετά την λήξη αγώνα τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Ήταν, όμως ένα πολύ σοβαρό περιστατικό, το οποίο προσέλαβε πανελλαδική έκταση, επειδή, αν και όχι πρωτοφανές ή πρωτόγνωρο, όπως επισημαίνεται στην αρχή του σημειώματος, δεν συγκαταλέγεται στα συχνά ή συνήθη σε τούτο τον τόπο, γι’ αυτό ακριβώς και προκάλεσε τέτοια αίσθηση στην κοινωνία του νομού.

Εξ αφορμής αυτού του περιστατικού κάποιες πλευρές βρήκαν την ευκαιρία, αφ’ ενός μεν να «ανοίξουν» γιά άλλη μία φορά, «πυρ» εναντίον του αθλήματος του ποδοσφαίρου, παραπέμποντας δι’ αυτού αορίστως στην «οπαδική βία», αφ’ ετέρου δε να αναφερθούν για άλλη μία φορά απαξιωτικώς στον νομό Κιλκίς, ως τόπο στον οποίο συμβαίνουν …«μόνο κατά πράγματα»!

Το δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή» διαφοροποιείται έναντι τέτοιων «αφοριστικών» προσεγγίσεων, βάσει της αρχής του ότι το κάθε νόμισμα έχει δύο διαφορετικές όψεις, αφού την ίδια όψη και στις δύο πλευρές έχουν μόνο …τα κίβδηλα.

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, δεν «φιλοξένησε» το συγκεκριμένο περιστατικό στις αθλητικές στήλες, επειδή φρονεί, ότι η θέση του είναι στα αστυνομικά, δικαστικά και κοινωνικά θέματα, και όχι στα αθλητικά, ενώ παρόμοια με αυτό έχουν συμβεί και συμβαίνουν σε όλη την Επικράτεια, και όχι …«μονοπωλιακώς» στον νομό Κιλκίς.

Σήμερα περιέχεται στο θέμα στης στήλης, μόνο και μόνο επειδή ένα τέτοιο γενικοτέρου περιεχομένου αλλά και προβληματισμού θέμα ανέκυψε μετά την διεξαγωγή ποδοσφαιρικού αγώνα.

Υποστηρίζει, λοιπόν, η στήλη την άποψη, ότι το συγκεκριμένο περιστατικό επιβάλλει τον προβληματισμό πρωτίστως στους φορείς της κεντρικής διοίκησης, της Δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης και της οικονομίας, ως υπευθύνων γιά την διαμόρφωση και λειτουργία μιας κοινωνίας με αυτοματισμούς, που να αποτρέπουν εν τη γενέσει του κάθε νοσηρό φαινόμενο στον χώρο του αθλητισμού, ιδιαιτέρως δε του ποδοσφαίρου.

Κατόπιν, επιβάλλει τον προβληματισμό και στην περιφερειακή διοίκηση αλλά και την τοπική και των δύο βαθμίδων, ως υπευθύνων για την απαλλαγή των περιφερειακών και τοπικών κοινωνιών από «ζιζάνια» και κακώς κείμενα, ώστε να καταστεί περισσότερο εφικτός ο αντικειμενικός σκοπός της «καλλιέργειας» υγιών αντιλήψεων στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία.

Αντιλήψεων, που, σε ό, τι αφορά στον αθλητισμό, και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, να μην προσφέρουν «έδαφος» σε όσους εξυπηρετούν δι’ αυτού αλλότριους σκοπούς και επιδιώξεις, «καλλιεργώντας» τον οπαδισμό και την συνυφασμένη με αυτόν βία, με οδυνηρό επακόλουθο την συστηματική απαξίωση των δύο χώρων.

Είναι ο καιρός της αφύπνισης όλων των υγιών δυνάμεων τούτου του τόπου, ώστε να επαληθεύεται η ιδιότητα του αθλητισμού, και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, ως κοινωνικού φαινομένου προς την ορθή κατεύθυνση, δηλαδή την δι’ αυτών επικράτηση υγιών αντιλήψεων, ως προς την γενικότερη λειτουργία της κοινωνίας.

Είναι καιρός, οι ίδιες δυνάμεις να παύσουν να είναι απαθείς μπροστά στα δεδομένα, που θέλουν τον αθλητισμό, και ειδικότερα το ποδόσφαιρο, ως μέσα χειραγώγησης της κοινωνίας σε νοσηρές καταστάσεις, από ιδιοτελείς ανθρώπους ή φορείς, οι οποίοι ενεργούν γνωρίζοντας ακριβώς το μέγεθος της επίδρασης των δύο χώρων σε κάθε κοινωνία.

Είναι καιρός, οι ίδιες δυνάμεις να πιέσουν την κεντρική διοίκηση προς την κατεύθυνση της διαχείρισης των οικονομικών θεμάτων κατά τρόπους που να «φράσσουν τον δρόμο» στην προϊούσα φτωχοποίηση και, κατά μείζονα λόγο, στην ακραία φτώχεια.

Να δοθεί από το εκπαιδευτικό σύστημα μεγαλύτερη έμφαση στην «καλλιέργεια» και εμπέδωση αντιλήψεων και νοοτροπιών, που λειτουργούν αποτρεπτικώς σε κάθε νοσηρό φαινόμενο.

Να θεσπισθούν αυστηρότερες διατάξεις γιά κάθε παραβατική συμπεριφορά, με πρόσχημα τις αθλητικές, και κυρίως τις ποδοσφαιρικές, προτιμήσεις και το οποίο δήθεν ιδεολογικό περίβλημά τους, και η Δικαιοσύνη με την σειρά της να εξαντλεί όλα τα περιθώρια αυστηρότητας στην εφαρμογή, ακόμη και μέχρι «θυσίας» εξαιρετικών ομάδων, στο πλαίσιο της προάσπισης του κοινού συμφέροντος του τόπου (χαρακτηριστικό το παράδειγμα της βρετανικής κεντρικής διοίκησης στα μέσα της δεκαετίας του ΄80).

Να αντιμετωπίζουν περιφερειακή και τοπική διοίκηση και των δύο βαθμίδων τα τέτοιας φύσης προβλήματα, επιδεικνύοντας ζήλο ακόμη και μεγαλύτερο από την κεντρική, αφού όσο περισσότερο αυτά περιορίζονται σε τοπικό επίπεδο, τόσο περισσότερο συρρικνώνεται και αμβλύνονται τα νοσηρά φαινόμενα σε κεντρικό.

Τέλος, όλοι οι προαναφερθέντες φορείς διοίκησης, οφείλουν να συντονισθούν και έναντι της ασυδοσίας μερίδας των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, που διαχειρίζονται περιστατικά, σαν αυτό που συνέβη μετά τον αγώνα τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος του νομού Κιλκίς, με γνώμονα την πρόσκαιρη… αναγνωσιμότητα ή ακροαματικότητα ή τηλεθέαση ή θεαματικότητα, και όχι το μόνιμο καλό του κοινωνικού συνόλου, περιβάλλοντάς με εκτυφλωτικά φώτα δημοσιότητας, πέραν της όποιας «λελογισμένης» αναφοράς σ’ αυτά ως παραδείγματα προς αποφυγήν.

Και το να «αφορίζονται» τέτοιες καταστάσεις, όπου και αν δημιουργούνται, είναι… το μόνο εύκολο από τον καθένα.

Το ζητούμενο είναι, πώς θα εκλείψουν οι γενεσιουργές αιτίες τέτοιων καταστάσεων.
Και τούτο, όπως αναφέρθηκε, δεν αποτελεί μεμονωμένο θέμα του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου, που να αφορά στο αθλητικό ρεπορτάζ, ούτε είναι κάτι που αφορά μόνο στον νομό Κιλκίς.

Εξ ου και οι ανωτέρω γενικές παραπομπές και προτάσεις της στήλης πέρα από αυτό το «στίγμα».