Στάθης Τσομίδης: Τα δικαιώματα και θεσμοί ή «Θεσμοί»

Η “ξαφνική”, αλλά καθόλου τυχαία, στροφή του κοινού ενδιαφέροντος στα θέματα των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, εκ μέρους της κυβέρνησης και προσωπικά του Κ.Μητσοτάκη, πραγματοποιείται σε μια στιγμή που η χώρας μας βάλλεται πανταχόθεν για την μηδενική απόδοσή της στον τομέα αυτό.

Δεν έχει ακόμη (?) διευκρινιστεί η “ξεχασμένη”, κατά την κυβέρνηση, των υποκλοπών που αφορούσαν πολιτικά, στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά ούτε και οι συνθήκες του πνιγμού τόσων αθώων προσφύγων και μεταναστών στις ελληνικές θάλασσες και στις ζώνες ευθύνης της χωρας μας. Για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, στην δολοφονία του δημοσιογράφου Τάσου Καραιβάζ.

Ομως, μόλις προχθές, την Τετάρτη, το πιο σημαντικό ήταν η ολομέτωπη επίθεση που δέχθηκε η χώρα μας,και η Κυβέρνησή της, στην Ολομέλεια του Ευρωπαικού Κοινοβουλείου, για την (μη) λειτουργεία του κράτους δικαίου στη καθημερινότητά μας. Μια επίθεση πρωτοφανής, που θυμίζει την αντίστοιχη επίθεση που δέχθηκε η χώρα μας, την περίοδο της δικτατορίας -χωρίς να γίνονται συγκρίσεις – στο Συμβούλιο της Ευρώπης, και που οδήγησαν στην “αποχώρηση” μας, πριν μας διαγράψουν.

Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον για την Κυβέρνηση , που βέβαια δεν της περιποιεί τιμή, αλλά μάλλον απαξίωση και καταδίκη, εμφανίστηκε η πρόταση για το συγκεκριμένο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ηταν έτοιμο από καιρό, μάλιστα η ΝΔ το περιέλαβε στα ψιλά γράμματα του προγράμματός της, ως άλοθι, αλλά και ως υπόσχεση που πίστυε ότι δεν θα χρειαστεί να την εφαρμόσει. Να όμως που χρειάστηκε και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα, πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη.

Δεν θα υπεισέλθω, βέβαια, σε κριτική του “Νόμου”, αφού Νόμος, ούτε νομοσχέδιο υπάρχει, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές. Πρέπει όμως να σταθώ στις αντιδράσεις, που υπήρξαν από οργίλιες ως απαράδεκτες. Αντιδράσεις που προσβάλλουν ευθέως συγκεκριμένους πολίτες, αλλά και νέα παιδιά που βιώνουν, μεγαλώνουν, σε συνθήκες ημιπαρανομίας.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε να συζητάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, εν έτη 2024, αλλά και για πλειοψηφίες που δεν δέχονται τον υπό ψήφιση νόμο, αλλά και για δημοψηφίσματα και άλλα τραγελαφικά.

Είναι, τουλάχιστον, παράδοξο, στον δημόσιο διάλογο, που όλοι γνωρίζουμε πώς και από ποιούς οργανώνεται, να κυριαρχεί το θέμα και η άποψη ειδικών και μη. Πολιτικών και μη, Ιερέων, Ιερομονάχων και Μοναχών. Θα χρειαζόταν χιλιάδες λέξεις για να αναλύσουμε την ένοια των “Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”, όπως αυτά καταχωρήθηκαν στις διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες μάλιστα η χώρα μας, από τις πρώτες χώρες, έχει υπογράψει και υιοθετήσει.

Για να μην αναφερθούμε, μάλιστα στην λεγόμενη τριτενέργεια αυτών των δικαιωμάτων, γιατί τότε θα περιορίσουμε την συζήτηση στους ειδικούς. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε με λίγες γραμμές τα βασικά.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν όλους και κυρίως τους λίγους. Δεν απαιτείται κοινωνική πλειοψηφία για την αποδοχή και την θεσμοθέτησή τους.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τυγχάνουν αμειβαιότητας για να καταχωρηθούν στο εσωτερικό δίκαιο, ούτε εξαρτώνται από κυβερνητικές πλειοψηφίες, και κομματικές, ανούσιες, αντιπαραθέσεις στα κανάλια.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν ανάγκη να τύχουν της έγκρισης θεσμικών ή “Θεσμικών” φορέων, όπως η Ελλαδική Εκκλησία, η Εκκλησία των Ρωμαιοκαθολικών, ή άλλων γνωστών θρησκειών στη χώρα μας.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο δημοψηφίσματος, ούτε και αν μαζευτούν εννιά εκατομμύρια υπογραφές.

Τί απομένει λοιπόν? Απομένει η βαθιά, ως σκοταδιστική κοινωνική αντίληψη, ότι η ψήφιση του νόμου θα ταράξει ή θα εξαφανίσει την “αγία και ιερή ελληνική οικογένεια”. Οποία αστειότητα. Αν ήταν τόσο εύκολο να διαρριχθεί ο οικογενειακός δεσμός στην Ελλάδα, να είστε σίγουροι ότι θα είχε επιτευχθεί προ πολλού.

Απομένει, επίσης, το έσχατο μίσος, προς τον συνάνθρωπο. Αυτόν τον “διαφορετικό”, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον μαύρο, τον Αλβανό και γιατί όχι τον χονδρό και τον άρρωστο.

Και εδώ, θα περίμενε κανείς, ότι η Ελλαδική Εκκλησία, θα έπαιζε τον ρόλο της. Ομως και πάλι ο θεσμικός της ρόλο υπονομεύθηκε, από τους λίγους και φανατικούς. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ, ή όχι.

*Δικηγόρος- Mς Δημοσίου – Διεθνούς Δικαίου