Στάθης Θ. Τσομίδης: Προς μιά νέα αντιπολίτευση

Γράφει ο Στάθης θ. Τσομίδης

Οπως είχα επισημάνει προεκλογικά, οι ευρωεκλογές ήταν η αρχή πολιτικών εξελίξεων σε όλο το πολιτικό φάσμα. Εξελίξεις που αντικατροπτίζουν την ίδια την κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Γιατί, όπως και να το δούμε, η ακρίβεια,η  καταστροφή του περιβάλλοντος και η νεανική βία, ενδιαφέρουν και απασχολούν όλους και μάλιστα με την ίδια ένταση όπως αποδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις.

Το ως άνω σκηνικό συμπληρώνει η παγκόσμια αναταραχή που προκαλεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με το κενό εξουσίας που είναι πλέον εμφανές στις ΗΠΑ.

Σε αυτό το σκηνικό, καθόλου ελπιδοφόρο, χθες μόλις γιόρτασε η ΝΔ, τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, ενώ αύριο διαξάγεται ο πρώτος γύρος για την ανάδειξη νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Αντάμα και ο ΣΥΡΙΖΑ που εισήλθε σε βαθιά εσωστρέφεια και αυτοκαταστροφική πορεία.

Πολιτικοί και πολιτικοί αναλυτές συμφωνούν σε μια κοινή διαπίστωση. Τα υπάρχοντα κόμματα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ίδια και το πολιτικό προσωπικό που τα  στελεχώνουν. Μια συνθήκη που έπρεπε να είχε επέλθει με την είσοδο της χώρας στην οικονομική κρίση ή τουλάχιστον ευθύς αμέσως από την έξοδό της. Γιατί η χώρα μας, έχει άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι η μοναδική που οι πολιτικοί που την οδήγησαν, με πράξεις και παραλήψεις τους, στην οικονομική και κοινωνική κρίση της τελευταίας 15ετίας, είναι οι ίδιοι  που επέστρεψαν στην εξουσία ως λυτρωτές και μεταρρυθμιστές.

Ομως αυτή η νόθα πολιτική, δεν είναι δυνατόν να πλανέψει και πάλι το εκλογικό σώμα. Οσο και αν ο “μεταρρυθμιστής φιλελεύθερος” Κυριάκος Μητσοτάκης έπεισε την κοινωνία ως νεωτεριστής, μόλις ανέκυψαν τα σοβαρά προβλήματα, αποκαλύφθηκε ότι ούτε εκσυγχρονιστής είναι μα ούτε και φιλελεύθερος. Μια διαπίστωση στην οποία καταλήγουν από διαφορετικές αφετηρίες και οι κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς, αλλά κυρίως ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που ήδη έχει μετακινηθεί δεξιότερα, είτε επειδή έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, είτε γιατί η ΝΔ, το κόμμα του δεν τον εκφράζει πλέον.

Βέβαια η εξουσία ενώνει παράτερες πολιτικές προσωπικότητες, όταν μάλιστα τα ταμεία (χάριν της δημοσιονομικής χαλαρότητας των Βρυξελών) είναι γεμάτα και το κρατικό χρήματα μοιράζεται με κριτήρια όχι βέβαια οικονομικής και κοινωνικής ωφέλειας, αλλά με βάση το κρυφό μέτρο εμπειστοσύνης της ηγετικής ομάδας προς τους “επενδυτές”, τότε η πλειοψηφία της κοινής γνώμης αποστρέφεται το σύνολο του πολιτικού δυναμικού και στρέφεται σε εξωδημοκρατικές λαϊκίστικες και φασίζουσες απόψεις.

Ενόσω η ΝΔ ασκεί την εξουσία, με τον τρόπο που την ασκεί, η αντιπολίτευση έχει τον άπλετο χρόνο να ομφαλοσκοπεί, να αλλάζει ηγεσίες και  να διοργανώνει θεολογικά συνέδρια, τα συμπεράσματα των οποίων καταπατόνται μετά από λίγο, όπως στην περίπτωση Κασσελάκη. Γιατί όσο και να θέλουν οι 87 ή οποιαδήποτε άλλη συνιστώσα να κατηγορίσει τον αποπεμφθέντα, η Βάση του κόμματος θα παραμένει μαζί του.

Οχι γιατί ασκεί “μιά γοητεία”, όπως κάποιοι ομολογούν, αλλά γιατί δεν έχουν αποτρελαθεί να αυτοκαταργήσουν, σε λιγότερο από ένα χρόνο, την θριαμβευτική εκλογή του με το σύνθημα “…άλλαξέ τα όλα..”

Η όποια κομματική διαδικασία που θα στοχεύει στην απαγόρευση της συμμετοχής του Κασσελάκη στην εσωκομματική διαδικασία για την ανάδειξη νέου αρχηγού, θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα της ύπαρξής τους. Τρανό παράδειγμα η πλήρης περιθωριοποίηση της “Νέας Αριστεράς” που η απήχησή της φτάνει στο 0,75%.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη τρέμει την συμμετοχή. Γιατί γνωρίζει ότι άν επιστρέψουν όσοι το εγκατέλειψαν στα χρόνια των μνημονίων και της σύμπραξης με την ΝΔ, δεν μπορεί να περιμένει την επανεκλογή του. Με όποιον και αν βρεθεί στον δεύτερο γύρο θα χάσει, λόγω συσπείρωσης εναντίον της φοβικότητας και της εσωστρέφειας που παρουσίασε στα χρόνια της προεδρίας του.

Αν αυτή είναι η ανθρωπογεωγραφία των πολιτικών εξελίξεων των ημερών, η μεγάλη εικόνα είναι τί προτείνουν όσοι διεκδικούν την κομματική ηγεσία. Και αυτό αφορά, πλέον, και την ΝΔ. Αφού τα φίλια πυρά είναι  καθημερινά, και οι Βουλευτές, επαγγελματίες στο σύνολό τους, γνωρίζουν ότι με αυτήν την εικόνα δεν κερδίζονται εκλογές.

Δυστυχώς, για όλους μας, η απάντηση στην ερώτηση είναι το απόλυτο μηδέν. Και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα του πολιτικού συστήματος, που οδήγησε στην απομάκρυνση των πολιτών από τους κομματικούς μηχανισμούς. Εκτός της κομματικής γραφειοκρατίας που νέμεται την εξουσία και διαπλέκεται με οικονομικούς και όχι μόνον παράγοντες της δημόσιας ζωής, κανένας άλλος δεν ασχολείται με την διαμόρφωση πολιτικής. Την διατύπωση αυτών που λέμε “θέσεις” για τα καθημερινά, μικρά και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες.

Ακόμη και η εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής , σε όλους τους τομείς, είναι αποτέλεσμα μιας γραφειοκρατικής, εξωθεσμικής ομάδα, που βέβαια δεν έχει κάποια λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά και είναι πιό εύκολο να διαπλακεί με την οικονομικο-κοινωνική ελίτ και δεν ενδιαφέρεται για την λαϊκή αποδοχή.

Και αν αυτό συμβαίνει με την σε αποδρομή κυβέρνηση, τα ίδια συμβαίνουν και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η διατύπωση θέσεων , ακόμη και τώρα, είναι γενικόλογη και μη μετρήσιμη, με περισσότερο καταγγελτικό λόγο και λιγότερο δημιουργικό και μετρήσιμο.

Το τέλος της ιστορίας μπορεί να μην ήρθε, αλλά το τέλος αυτής γενικόλογης τοποθέτησης έχει επέλθει προ πολλού. Αν όλα τα κόμματα, ούτε τώρα, δεν στοχεύσουν στο πώς θα ξαναφέρουν τους πολίτες στην πολιτική, είναι μοιραίο να ζήσουμε νέες ημέρες Χρυσής Αυγής, μόνον που τώρα θα έχουν καθαρά χαρακτηριστικά φασιστής (λαϊκής) νοοτροπίας και λογικής.

Μόνον με την αναπολίτευση, την επάνοδο δηλαδή των πολιτών στην πολιτική, υπάρχει ελπίδα να διαβούμε τα αδιέξοδα που από παντού ξεφυτρώνουν. Οσο τα κόμματα θα παραμένουν κλειστές λέσχες ίδιων συμφερόντων, τόσο οι πολίτες θα ιδιωτεύουν και η δημοκρατία θα πριονίζει τα θεμέλιά της.   

*Δικηγόρος- Πολιτ. Επιστήμονας