Στάθης Τσομίδης: Ο λαός μίλησε, οι πολιτικοί άκουσαν;
Γράφει ο Στάθης θ. Τσομίδης
Στoν απόηχο των πανελλαδικών συγκεντρώσεων της 28ης Φεβρουαρίου, αναλυτές και πολιτικοί, προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα που εξέπεμψαν οι συγκεντρώσεις, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και τα μηνύματα ήταν πολλά και προς κάθε κατεύθυνση.
Και πρώτα – πρώτα προς την κυβέρνηση, ως έχουσα την ευθύνη της διακυβέρνησης την στιγμή του δυστυχήματος, αλλά και μέχρι σήμερα. Η πολιτική που ακολούθησε, καταδικάστηκε σύμπασα. Από την αρχική θέση της, «ανθρώπινο λάθος» που έσπευσε ο κ. Μητσοτάκης να δηλώσει την επομένη του γεγονότος, μέχρι την ανάγνωση του πορίσματος που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις προχθές.
Η κυβέρνηση, όλα αυτά τα δύο χρόνια, έκανε τα πάντα για να υποβαθμίσει τα γεγονότα. Από το να επιτρέψει το μπάζωμα του χώρο, μέχρι την άκριτη αποδοχή της εμφάνισης των βίντεο της αμαξοστιχίας μετά από δύο χρόνια. Κυρίως, όμως, έκανε το τραγικό λάθος να προκαλέσει την νοημοσύνη του μέσου Έλληνα, με τις αψυχολόγητες δηλώσεις των Γεωργιάδη, Βορίδη. Οι τελευταίοι ήταν, κατά γενική ομολογία οι σπόνσορες των διαδηλώσεων.
Αντί να καταβάσει το κεφάλι και να διευκολύνει στην αποκάλυψη της αλήθειας, «διαβάζει» απαθώς το πόρισμα και προσπαθεί να τονίσει το «διαχρονικό» πρόβλημα των υποδομών και της οργάνωσης του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και εύλογα ο καθένας,και κυρίως οι ψηφοφόροι της αναρωτιούνται: Τί έπραξες εσύ;
Όταν πρώτο εκλέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης και πρωτομίλησε για επιτελικό κράτος, κάποιοι πίστευψαν ότι, μετά την τραγωδία των μνημονίων, θα μπορούσε να στηθεί ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό δημόσιο, που θα λειτουργούσε υπερ του πολίτη και της καθημερινότητάς του. Αντίθετα έξι χρόνια τώρα το μόνο που ζούμε είναι «η τακτοποίηση ημετέρων» και η «μοιρασιά των λαφύρων της εξουσίας».
Ούτε οι παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων και υπουργών, ούτε οι φωτιές και οι πλημμύρες, ούτε το κάψιμο της αεροπορικής βάσης, δεν κατόρθωσαν να κλωνίσουν την κυβέρνηση. ΄Ομως ο εμπαιγμός των θλιμένων συγγενών δεν είναι το ίδιο. Και δεν είναι το ίδιο γιατί ο καθένας σκέφτεται ότι θα μπορούσε να είναι στη θέση τους.
Η επικοιννωνιακή διαχείριση της καθημερινής πολιτικής δεν αποδίδει σε ένα συλογγικό θυμικό όταν «τίποτε δεν λειτουργεί ορθά και ζούμε από τύχη». Οσοι μάλιστα τόλμησαν να «μετρήσουν τα θύματα των Τεμπών με αυτά του Μάτι», πολύ γρήγορα απομονώθηκαν και έπαψαν να ακούγονται δημόσια, εκτός του κ. Ψαριανού που και πάλι τόλμησε να δημοσιοποιήσει τις άρρωστες απόψεις του.
Η επόμενη εβδομάδα, όλη αυτήν την συλλογική αγανάκτηση θα την διαχειριστούν τα κόμματα στη Βουλή, όπου θα συζητηθεί και η πρόταση για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τον κ. Τριαντόπουλο, αλλά και η πρόταση μομφής που θα καταθέσει το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Και αυτό είναι το κρίσιμο. Η στάση όλων των κομμάτων θα κρίνει και το αν και κατά πόσο, το μήνυμα της 28ης Φεβρουαρίου, έγινε αντιληπτό από το κομματικό σύστημα. Αν η συζήτηση περιστραφεί και πάλι στο δίπολο «εμείς οι καλοί που όλα τα φτιάχνουμε τέλεια» και «εσείς οι κακοί που όλα τα φτιάχνετε λάθος», τότε σίγουρα θα φτάσουμε στην πλήρη απονομιμοποίηση του συνόλου του πολιτικού δυναμικού της χώρας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν, επίσης, μια ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη. Να καταθέσουν κοστολογημένες προτάσεις για την σκληρή καθημερινότητα, αν θέλουν να παίξουν τον ρόλο την εναλλακτικής προοπτικής. Οι φωνές και τα χειροκροτήματα όχι μόνον δεν πείθουν, αλλά αποστρέφουν ακόμη περισσότερο τον λαό από το πολιτικό σύστημα.
Ο κ. Μητσοτάκης, αφού έκανε το λάθος να μην πάει σε εκλογές πέρυσι, τώρα είναι υποχρεωμένος να πιεί όλο το ποτήρι με το κώνιο. Ο κ. Ανδρουλάκης, μπορεί να επανεκλέχτηκε, αλλά τώρα πρέπει να καταθέσει προτάσεις που δεν έχει, και ο κ. Φάμελος, με ότι του έχει απομείνει, να σταθεροποιήσει το κόμμα του και αφού κάνει την αυτοκριτική του για τα πεπραγμένα, να συμβάλλει για το γεινικό καλό και όχι για την «κομματική πρωτοκαθεδρία».
Ο λαός μίλησε και μάλιστα πολύ καθαρά, αν οι πολιτικοί δεν τον άκουσαν ή εξέλαβαν αυτά που είπε με τις συγκεντρώσεις του, λανθασμένα, πολύ σύντομα θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Αλλωστε η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
