Στάθης Θ. Τσομίδης: Και διηγώντας τα να κλαις…

Δισεκατομμύρια τηλεθεατές, παρακολούθησαν, την Παρασκευή το βράδυ, την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, την πόλη του Φωτός. Και εγώ, μαζί με τόσους άλλους, έκατσα να απολαύσω το θέαμα.

Ενα θέαμα, που ας μην το ξεχνάμε, έχει παγκόσμιο ενδιαφέρον και αναφορά. Διάβα τα σχόλια, στα ΜΚΔ, ακόμη και την δήλωση του Πρωθυπουργού, που παρέστη στην τελετή, εκπροσωπώντας, την χώρα μας και κυρίως, την χώρα, στην οποία γεννήθηκε η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχααιότητα, αλλά και η ιδέα της “αναγέννησής” του.

Γιατί, μπορεί, η παγκόμια κοινή γνώμη, να θεωρεί τον Πιερ Ντε Κουπερτιέ, τον άθρωπο που βοήθησε στην αναβίωση του Ολυμπισμού, αλλά χωρίς τον Βικέλα και την σύζυγό του, που διοργάνωσα τα “Τήνια”, ως ανάμνηση των “Δηλίων”, αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, όσο και αν προσπαθούσε ο Ντε Κοπερτιέ.

Βέβαια, στην σύγχρονη εκδοχή τους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι ο πρώτος θεσμός, που παγκοσμιοποιήθηκε και κυρίως, ο πρώτος θεσμός, που “πουλάει” το προϊόν του, με όρους ελεύθερης – παγκοσμιοποιημένης – αγοράς.

Αλλωστε τα σκάνδαλα, για τους Αθάνατους – τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής – είναι τόσο γνωστά, που δεν αποτελούν είδηση.

Είδηση αποτελούν, αν και εφόσον, έχουν και πολιτική χρειά, κάτι εκ των προτέρων δεν έπρεπε να συμβαίνει, αφού ο Ολυμπισμός, στην σύλληψή του, είναι πέρα και πάνω από την πολιτική, αλλά και “την πολιτική με άλλα μέσα”, που αναφέρει ο Κλαούζεβίτς, δηλαδή τον πόλεμο.

Τί ήταν, λοιπόν, αυτό που δεν άρεσε, και ξεσήκωσε και αντιδράσεις, τόσο εντός, όσο και εκτός- παγκόμια- από την τελετή που είδαμε; Πρέπει να πω, ότι προσωπικά την απόλαυσα.

Η τελετή, με καθοδήγηση ενός εκ των κορυφαίων σκηνοθετών, του Τομά Ζολί,ήταν μια σύγχρονη ματιά της Γαλλικής κοινωνίας, στην έννοια και την ουσία της , απέναντι σε ένα παγκόσμιο, αθλητικό γεγονός.

Ενός γεγονότος, που ενώ απέκλεισε την Ρωσία, δέχθηκε μετ΄ επαίνων το Ισραήλ.

Αρα ex officio, οι Ολυμπιακοί αγώνες, και οι διοργανωτές του, εισβάλουν την πολιτική από την πίσω πόρτα. Φαντάζεστε, στην αρχαιότητα, οι Αθηναίοι ή οι Σπαρτιάτες, να απέκλειαν οι μεν τους δε.

Μιά φορά, καταγράφεται στις πηγές, ότι έγινε, και κόντεψε να γίνει… ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της αρχαιότητας.

Η διοργνώτρια χώρα, η Γαλλική Δημοκρατία, και προσωπικά, ο φιλέλληνας πρόεδρός της κ. Μακρόν, υπέπεσε στο ιστορικό σφάλμα, την διοργάνωση Ολυμπαικών Αγώνων, χωρίς την παρουσία της Ρωσίας, που έχει τιμωρηθεί, από την Επιτροπή Αντιντόπινγκ, αλλά και από το γεγονός, ότι “εισέβαλε στην Ουκρανία”…

Οποία διαστρέβλωση του Ολυμπισμού; Αντί η Γαλλία να επιβάλει, ως διοργανώτρια χώρα, και την συμμετοχή της Ρωσσίας, υπέκυψε στα κελεύσματα της πέραν του Ατλαντικού της αφεντικού.

Τώρα, μετά τις ως άνω επισημανσεις και συγκρίσεις, πάμε στην καθ αυτή τελετή έναρξης.

Και μόνον το γεγονός, ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, δέχθηκε, να πραγμαοποιηθεί, για πρώτη φορά η τελετή εκτός γηπέδου, αποτελεί η επιλογή αυτή το μεγαλύτερο ρίσκο, και για τον ίδιο, αλλά και για τον σκηνοθέτη, αλλά και τον τηλεσκηνοθέτη.

Μια παγκόσμια εκδήλωση, σε απευθεία μετάδοση, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που στο πρόσφατο παρελθόν έχει γίνει στόχος τρομακρατικής επίθεσης, από μόνο του, αποτελεί μιά πρόκληση.

Και ο πρόεδρος Μακρόν, την απόδεχθηκε, με όλα τα εμπόδια και τα ρίσκα που υπήρχαν και δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι αρνητές.

Ο Σηκουάνας, ήταν το ντεκόρ, τα πλοιάρια το μέσον, και οι περφόρμες οι πρωταγωνιστές. Ο πρόεδρος Μακρόν, δεν ξέρω αν συζήτησε ή ζήτησε να εμφανισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι, μιγάδες και μαύροι πρωταγωνιστές. Θα σταθώ μόνον στην κυρία, που τραγουδησε την Μασσαλιώτιδα, κρατώντας την γαλλική σημαία.

Ο συμβολισμός, είναι, ότι η Γαλλική Δημοκρατία, παρά την αύξηση της Ακροδεξιάς, της κ. Λεπέν, δεν θα πάψει ποτέ να είναι η πρωτοπόρος χώρα στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα γκετοποιημένα προάστια του Παρισιού, δεν έχουν βέβαια ανάγκη από τέτοιους συμβολισμούς.

Εχουν όμως, όλοι οι άλλοι Γάλλοι πολίτες, που μαζικά προσήλθαν στις κάλπες των ευρωεκλογών, όταν οσφρίστηκαν ότι κινδυνεύει το λεγόμενο “δημοκρατικό κεκτημένο”, αλλά και οι κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης (1789).

Ο σκηνοθέτης της παράστασης – τελετής – προτίμεσε να αναδείξει το χάος, συμπτωματικά η λέξη και στα γαλλικά αποδίδεται έτσι ελληνοπρεπώς – και μέσα από αυτό να αναδείξει την ισχυρή Γαλλική Δημοκρατία, αλλά και τις προσωπικότητες που συνέβαλαν στην ενίσχυσή της.

Ιδιαίτερη ενόχληση, έννιωσαν όσι παρομοίασαν μια σκηνή, “αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου”, όπου οι συνδαιτιμόνες ήταν “το παραπέτασμα” της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή πόρνες, τρανσεξουαλ κ.λ.π.

Μα αυτή, κατά την γνώμη μου είναι η πιό ακριβής, σύχρονη ,μεταφορά του Δείπνου του Κυρίου.

Ο Χριστός, δεν έφαγε ,το τελευταίο δείπνο Του, με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Προτίμησε να φάει με ψαράδες, ψεύτες (Θωμάς), και άλλους που μόνον “καλή κοινωνία της εποχής δεν τους χαρακτηρίζεις”.

Αυτήν την αλληγορική μεταφορά έκανε ο σκηνοθέτης, και εν εξάλλω ξύπνησε η Γαλλική Καθολική (;) Εκκλησία να διαμαρτυρηθεί και…να ζητήσει συγνώμη. Αλήθεια, ποιό το κοινωνικό έργο (συσσίτια κ.λ.π.) της εκκλησίας στα υποβαθμισμένα Παρισινά προάστεια. Θα ήθελα να μάθω, πραματικά.

Ακουσα, επίσης, και από τον Πρωθυπουργό, το “παράπονο”, ότι “μας έλλειψε η Ελλάδα…” ή το ακόμη χειρότερο “…Πού είναι η Ελλάδα και γιατί δεν μας έδειξαν …πολύ Ελλάδα”.

Η Ελλάδα, το 2004, έζησε έναν μύθο. Τον μύθο της άψογης διοργάνωσης των τότε Ολυμπικών Αγώνων που έμειναν στην Ιστορία. Και αμέσως μετά λίγα χρόνια, έζησε την χλέβη και τον περίγελο των ευρωπαϊων συμμάχων της και ετέρων της στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μήπως ξεχάσατε, τον Γιώργο Παπανδρέου, να τον κυνηγάνε για δηλώσεις στις συνόδους κορυφής και αυτός να κρύβεται για να τις αποφύγει; Μήπως ξεχάσατε τον Σό ϊμπλε, χαιρέκακα, να προτείνει στον Βαγγέλη Βενιζέλο να φύγουμε από το ευρώ, και να μας ρίχνουν τρόφημα και φάρμακα από τα αεροπλάνα, για να επιβιώσουμε, όπως στην υποσαχάρια Αφρική; Μήπως τέλος, ξεχάσατε την κ. Μέρκελ, να συζητάει με τον Αντ. Σαμαρά, και να του απορρίπτει την κομματική βοήθεια για να “μην χάσει από τον επερχόμενο Τσίπρα…” ή το περίφημο δημοψήφισμα  όπου το ΝΑΙ έγινε σε 3 ώρες ΟΧΙ;

Μόνον αν ξεχάσατε όλα αυτά, τότε μόνον δικαιούστε να απορρίπτετε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού.

Προσωπικά, θα δανειστώ την γνωστή φράση των παρουσιαστών της Γιουροβίζιον “ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΑΡΙΣΙ, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΑΛΛΙΑ”.

Δικηγόρος – Μς Διεθνούς και Δημοσίου Δικαίου Α.Π.Θ.