…Σου λέει αυτό τίποτα;
Οι δείχτες του παλιού ρολογιού αγκομαχούν στον τοίχο. Η ζωή στα χρόνια μας είναι σκληρή και για τ’ άψυχα. Οι ερπύστριες του κακού τσαλαπατούν και τα στερνά όνειρα του Έλληνα, στην οδό Ελπίδας. Η πολιτική (δια)φθορά ξεπερνά κάθε προηγούμενη σχετικά με την κατάντια της κοινωνίας.
Φτώχεια ,ανεργία, βία είναι τα αυθεντικά πρόσωπα που κυκλοφορούν στους δρόμους της απάτης και της μιζέριας. «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζε την για πόρνη», θυμίζει ο Ελύτης. Πάνω σ’ τούτη τη συμφορά χτίζεται μια νέα, που αποξενώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του. Και τότε, σκάβω μέσα μου βαθιά να βρω ποιος είμαι. Να δω τι απέμεινε από ό,τι πίστεψα, από ό,τι έκλαψα κι από ό,τι έθαψα μέσα μου. Κουράστηκα να προσποιούμαι πως όλα πάνε καλά και πως δεν καταλαβαίνω.
«Να λυπάστε το έθνος που δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του… Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη», λέει ο Λιβανέζος ποιητής και φιλόσοφος Χαλίλ Γκιμπράν.
Να λυπάστε να προσθέσω, επίσης, την πατρίδα, που δεν έχει πολιτικούς πατριώτες αλλά παρτάκηδες. Να λυπάστε και το λαό της, που υπομένει τα πάντα, δίχως να φέρει αντίσταση στο δυνάστη. Οι μέρες που θα έρθουν, θα είναι πιο δύσκολες. Τα λόγια του Θουκυδίδη, στα οποία συνόψισε την πορεία της Αθηναϊκής Πολιτείας, είναι και σήμερα επίκαιρα: “Των οικιών ημών εμπιπραμένων κι εμείς άδομεν…” (Τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε). Κι αλλού, πάλι, ο βαθυστόχαστος Έλληνας ιστορικός γράφει: «Ο τε δήμος να μη μαλακίζηται» (ο λαός να μην είναι μαλθακός).
Το πιο σημαντικό τούτες τις ώρες είναι να θυμόμαστε, ότι οι Μαραθώνες έχτισαν τους Παρθενώνες. Και ότι οι Θερμοπύλες θα ήταν ένα στενωπό πέρασμα και τίποτα άλλο, αν δεν υπήρχε ο Λεωνίδας. Ο άνθρωπος γράφει την ιστορία και όχι ο τόπος. Στο ποτάμι δεν πνίγεται αυτός που πέφτει αλλά αυτός που βουλιάζει. Που μετατρέπει της ζωής το πέλαγος σε τέναγος.
Πες μου, λοιπόν, σύντροφε από τα παλιά, κι όχι εσύ από αλλού φερμένε, πως μπορείς ν’ αντέξεις τόση εξαπάτηση; Πώς μπορείς να απαρνηθείς την ψυχή σου; Να ξεχάσεις την ιστορία σου; Τι σε κρατά σε μια αριστερά, που όλα τα έχει παραδώσει; Αν ήταν να αντιγράφουμε άλλους, ας τους αφήναμε καλύτερα να τα έκαναν εκείνοι. Έτσι, τουλάχιστον, θα σώζαμε την ελπίδα. Τώρα σκοτώσαμε κι εκείνην, αποδεικνύοντας πως σε τίποτα δεν ξεχωρίζουμε. Πώς κι εμείς για τους δικούς μόνον νοιαζόμαστε.
Εφτά σχεδόν χρόνια, όσα και της χούντας, διαπραγματευόμαστε για μια εθνική πολιτική που μας αφήνουν να ασκούμε οι «εταίροι» μας μαζί με το ΔΝΤ. Και σε ρωτώ: Πες μου ειλικρινά υπάρχει έστω κι ένας λογικός, που να μην γνωρίζει, ότι σε μια διαπραγμάτευση το δίκιο το έχει πάντοτε ο ισχυρός; Μήπως δεν είναι αυτή η αλήθεια από την εποχή του Αισώπου; Είδες ποτέ σου σε μια φιλονικία μεταξύ αρνιού και λύκου, να έχει ποτέ δίκιο το αρνί; Πού και πότε αυτό συνέβη;
Την πολιτική δεν την αξιολογούν οι λέξεις αλλά οι πράξεις. Το σημαντικό δεν είναι να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα, αλλά να την αλλάζουμε. Μέρα τη μέρα καταστρεφόμαστε.
Είναι η ώρα της κρίσης και της αφύπνισης. Η ώρα της συσπείρωσης του λαού μας. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να γκρεμίσει τα κομματικά στεγανά και να ανταμωθεί με αυτόν, που δεν έχει να χωρίσει τίποτα μαζί του. Εδώ που είμαστε δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους τα κόμματα, αφού την πολιτική στην Ελλάδα την επιβάλλουν οι ξένοι. Τα κόμματα νοιάζονται μονάχα για την εξουσία. Κανένα από όσα μας κυβέρνησαν δεν κατάργησε τα βουλευτικά προνόμια, ούτε και το νόμο περί ευθύνης υπουργών! Σου λέει αυτό τίποτα;
