Και τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, κι όμως συνεργάζονται

Ο πολιτισμός κάθε λαού είναι συνυφασμένος με το επίπεδο της παιδείας και της δημοκρατίας του. Αν η Ελλάδα έφθασε στο απόγειο του πολιτισμού της, στα χρόνια του Χρυσού Αιώνα, ήταν γατί φωτίσθηκε τότε από τη δάδα της παιδείας και του πνεύματος. Γιατί έζησαν τα χρόνια εκείνα οι πιο λαμπροί δημιουργοί της Τέχνης και της φιλοσοφικής σκέψης οι στοχαστές. Ας αφήσουμε, όμως, το φωτεινό «τότε» κι ας περάσουμε στην καταχνιά του «τώρα». Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη σημερινή κοινωνία είναι η επικοινωνία. Η έλλειψη κοινής αντίληψης των μελών της, λόγω της διαφορετικής προσωπικής διαδρομής, λόγω διαφορετικής παιδείας και εμπειρίας, καθιστά δύσκολη τη μεταξύ τους συνεννόηση, για ενιαία δράση και συνεργασία. Πιστεύω όμως ότι αυτό μπορεί να ξεπεραστεί, αν υπάρχει σχετική κατανόηση και αληθινή θέληση. Είναι γεγονός, πως σε αντίθεση με τους ιατρικούς, εκπαιδευτικούς ή άλλους συλλόγους, όπου υπάρχει στενή επαγγελματική συνάφεια, στους πολιτιστικούς συλλόγους, η σύνθεση των μελών τους είναι πολύ πιο διαφορετική, γιατί καλύπτει όλη τη γκάμα της κοινωνίας: Είναι γεγονός επίσης, ότι πολλοί από αυτούς που ανήκουν στο πνευματικό και κοινωνικό δυναμικό του τόπου και θα μπορούσαν να προσφέρουν στον πολιτισμό, δυστυχώς δεν συμμετέχουν. Θα ήταν άδικο, αν μέναμε στη στείρα κριτική ή αν δεν είχαμε να πούμε έστω κι έναν καλό λόγο, για εκείνους που αφιερώνουν χρόνο, κόπο και ψυχή, ασχολούμενοι με τον τοπικό πολιτισμό, κι εν προκειμένω με τον ποντιακό, γιατί γι’ αυτόν ομιλώ. Άλλωστε και το λίγο, περισσότερο από το τίποτα, λέει ο λαός μας. Προτιμώ τη γόνιμη διαφωνία που οδηγεί σε δημιουργία από την παντελή ανυπαρξία. Διότι λάθη δεν κάνει μόνο, εκείνος που δεν κάνει τίποτα. Βεβαίως, το να εκπροσωπείς έναν λαό με βαριά κληρονομιά, σε επίπεδο γλώσσας, ιστορίας και παράδοσης, δεν είναι εύκολο. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο, αν το πράττεις έχοντας τη γνώση τη ζέση και κυρίως το «γνώθι σ’ εαυτόν». Είναι γνωστό πως η δυναμική κάθε συλλόγου είναι οι άνθρωποί του. Πίσω από τις ιδέες, υπάρχουν πάντα κάποιοι που τις κουβαλάνε. Αν υποθέσουμε, πως όλοι μας είμαστε μέλη στο ίδιο σώμα, πρέπει να διδαχτούμε πως θα συντονιστούμε καλύτερα. Αναφορικά, τώρα, με την καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση των ποντιακών σωματείων του νομού μας και τον τρόπο οργάνωσης και συμμετοχής σ’ αυτήν, θέλω να κάνω μια πρόταση για την οποία ασφαλώς δεν διεκδικώ τις δάφνες του αλάθητου. Είναι ανοιχτή στην κρίση του καθενός, μπορεί να συμπληρωθεί, να βελτιωθεί ή ακόμη και να παραβλεφθεί. Προτείνω να καταγραφούν όλοι οι ποντιακοί σύλλογοι του νομού κατ’ αλφαβητική σειρά και να χωριστούν κατόπιν σε τρεις ισάριθμες επιτροπές, για έναν προγραμματισμό τριετίας. Η κάθε επιτροπή θα είναι υπεύθυνη για την διοργάνωση της εκδήλωσης για ένα χρόνο: Η πρώτη επιτροπή για τον πρώτο χρόνο, η δεύτερη τον δεύτερο και η τρίτη τον τρίτο χρόνο. Δίπλα σ’ αυτή την οργανωτική επιτροπή θα υπάρχει και μια ολιγομελής γνωμοδοτική επιτροπή, αποτελούμενη από μέλη μας αλλά και ειδήμονες, σε θέματα που αφορούν το περιεχόμενο της εκδήλωσης (θεατρικά, καλλιτεχνικά, ιστορικά κ.ά.). Η ημερομηνία της εκδήλωσης ορίζεται για το μήνα Σεπτέμβριο, σε ανοιχτό ή σε κλειστό χώρο. Κάθε σύλλογος συμμετέχει με το όνομα του και εκπροσωπείται στις συνεδριάσεις των επιτροπών από έναν αντιπρόσωπο για άμεση ενημέρωση. Επειδή είναι διαπιστωμένο ότι το «μπορώ» είναι συνυφασμένο με το «θέλω», πιστεύω πως θα το κατορθώσουμε, αν συνδυάσουμε τη θέληση με τη γνώση και τη γνώμη με την αυτογνωσία. Αν ιεραρχήσουμε σωστά τις αξίες που κοσμούν τον ποντιακό πολιτισμό μας. Αν τις αναδείξουμε, όπως το αξίζουν, ξεπερνώντας τα συνηθισμένα. Αν μπορέσουμε να διευρύνουμε την γκάμα των δράσεών μας, αρμενίζοντας σε πιο βαθιά νερά. «Για να δεις άλλες θάλασσες, πρέπει να τολμήσεις να αφήσεις την ακτή από τα μάτια σου», λέει ο Πλάτων. Χρησιμοποιώνταςγλώσσα μαθηματική, θα παρίστανα κάθε σύλλογο σε κλασματική μορφή, με διαφορετικό αριθμητή, αλλά και με ένα “ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο”, που μας ενώνει, για να μπορέσουμε να προσθέσουμε τις δυνάμεις μας. Διαφορετικά, αν δεν βρούμε κοινό τόπο να σταθούμε, δεν θα έρθει και η συντέλεια του κόσμου. Η κοινωνία έχει πολλά, πιο σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Στη δημοκρατία η συνεργασία είναι το ζητούμενο. Δεν εκβιάζεται όμως. Ο κάθε σύλλογος είναι ελεύθερος να έχει τις δικές δράσεις και επιλογές. Τα άνθη είναι όμορφα κι από μόνα τους, κι ας μην χωρούν όλα μαζί στην ίδια ανθοδέσμη. Κι ο πιο μικρός σύλλογος είναι ένα στολίδι στο πολιτιστικό ψηφιδωτό του νομού μας. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω, πως όλοι οι σύλλογοι μαζί είμαστε μέλη στο ίδιο πολιτιστικό σώμα. Πρέπει να μάθουμε να συντονιστούμε, παραδειγματισμένοι από την ίδια τη Φύση. Και τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, κι όμως να συνεργάζονται.