Συνέλληνα, ό,τι και αν πρεσβεύεις μονάχα «προδότη» δεν θα σε πω
Σε λίγες ώρες θα μπω στο εκλογικό παραβάν. Φέρνω και ξαναφέρνω την ίδια εικόνα του εαυτού μου μπροστά από το ψηφοδέλτιο. Τις προηγούμενες ημέρες συναντούσα φίλους, άκουγα συζητήσεις, διάβαζα απόψεις. Δεν είπα την γνώμη μου καθαρά. Ήταν ο τρόμος μου τόσο μεγάλος μπροστά στο «κοφτερό μαχαίρι» του διλήμματος.
Η καρδιά μου αλλού, το μυαλό μου πιο πέρα.
Ένιωσα, ότι αν λάβω μια θέση θα αφήσω τόσους άλλους στην αντίπερα όχθη, και αυτή η αίσθηση με «πονούσε» αβάσταχτα. Εγώ δεν ήθελα κανένα συνέλληνα απέναντί μου. Ποιός με ρώτησε για αυτό; Εγώ σε αυτήν την στιγμή τους ήθελα δίπλα μου να μάχονται για εκείνο που μπορεί να βρίσκεται απέναντι.
Μπέρδεψα τους όρους και τα όρια. Γύρευα το «τάνκς» και τον «επαναστάτη φοιτητή» και δεν ήξερα πού, άραγε, να αποδώσω τους όρους. Μα, όποια κι αν είναι η πλευρά, είμαστε πια κομμένοι στα δύο. Γνωστό, συμπατριώτη μου, το παιχνίδι τους κι έπαιξες χρόνια σε αυτό. Ξέρεις εσύ, «Αριστερά» – «Δεξιά», χωρίς να συνειδητοποιείς, ότι όλοι σε οδήγησαν στο ίδιο «μαύρο».
Πώς να σου πω, συνέλληνα, το «Ναι» ή το «Όχι» μου, χωρίς κανένας να μου έχει εγγυηθεί της καθεμιάς επιλογής την κατάληξη; Πώς εγώ να ξέρω τι τραβάς μέσα στο σπίτι σου, αν σε κατευθύνει το μένος της ανεργίας σου ή ο φόβος σου να προασπίσεις τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής; Εγώ να σε καταλάβω προσπαθώ, με αγωνία, κι εσύ παλεύεις να με τοποθετήσεις κάπου, για να ξέρεις αν θα με λιθοβολήσεις ή αν θα με κατατάξεις στους «δικούς σου». Μα, εγώ θα σου πω, συνέλληνα, ότι από όποια πλευρά κι αν βρεθώ, «δικός σου» είμαι, και από αίμα και από Πατρίδα, και αύριο με μένα θα ξυπνήσεις το πρωί. Αύριο μαζί μου θα χρειαστεί να «συνενωθείς» για να συνεχίσεις.
Όπου κι αν κοιτάξω ευθύνες, δικές τους και δικές μας. Όμως, η χώρα φλέγεται κι εγώ βρέθηκα μπροστά από μια κάλπη για να την σώσω. Ποιήματα, τραγούδια, ρήσεις, κυματιστές σημαίες που χρησιμοποιούνται «κατά το δοκούν» για να εξυπηρετήσουν τα πορωμένα μας πιστεύω.
«
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις» λέει ο Αναγνωστάκης. Η ίδια, όμως, πόλις, είτε του «Ναι», είτε του «Όχι». Και ό,τι κι αν πρεσβεύεις, μονάχα προδότη δε θα σε πω, συνέλληνα, γιατί εγώ φρονώ πως στην ίδια την όχθη είμαστε και το ίδιο λιμάνι κοιτάμε.
Κι όλα αυτά, τα γράφω τώρα, γιατί οι άνθρωποι ξαναχτίζουν τις ζωές τους μετά τις μάχες και σήμερα, είναι η ώρα, να ψάξουμε μαζί για τα υλικά.
Σημείωση της σύνταξης: Το παρόν συντάχθηκε την παραμονή του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5.7.15, όμως δημοσιεύεται σήμερα, δύο ημέρες μετά την διενέργειά του, λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι απόψεις της συντάκτριας, όσον αφορά στο θέμα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
