Σε «δρομολόγια» της ουράνιας Πολιτείας ο Χρ.Ονουφριάδης

Ένα από τα ιδιαίτερα «κεφάλαια» της ιστορίας του ΚΤΕΛ Κιλκίς «έκλεισε» την Κυριακή 14.2.21, με την «αναχώρηση» του Χριστόφορου Ονουφριάδη γιά το «δρομολόγιο» με προορισμό την «ουράνια πολιτεία».

Ο Χρήστος των οικείων και φίλων του, ο πασίγνωστος και με το θρυλικό προσωνύμιο Τσιοπούρ, «έφυγε» σε ηλικία 90 ετών, έχοντας αφιερώσει όλη την ζωή του στον χώρο των υπεραστικών, αστικών και τουριστικών λεωφορείων, σε σημείο ταύτισης με την πορεία και λειτουργία του κοινού ταμείου επιβατηγών λεωφορείων, κοινώς ΚΤΕΛ, Κιλκίς επί σχεδόν επτά δεκαετίες (για κάποια χρόνια και ΚΤΕΥΛ, με το γράμμα ύψιλον να αντιστοιχεί στην λέξη …υπεραστικών).

Η αυτοκίνηση ήταν για τον Χριστόφορο μία… ολόκληρη ζωή, κατά την οποία ανεδείχθη σε άξιο συνεχιστή μιάς λαμπρής οικογενειακής παράδοσης στα λεωφορεία.

Μία ζωή, που στην παιδική ηλικία του «φέρθηκε σκληρά», καθώς λίγες ημέρες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 στερήθηκε γιά πάντα της παρουσίας του πατέρα του Γεωργίου, ο οποίος «έπεσεν εν ώρα καθήκοντος», όταν ιταλικά αεροσκάφη πολυβόλησαν σε περιοχή του νομού Ημαθίας, το δημοσίας χρήσεως όχημά του, με το οποίο αυτός, εκτελώντας διαταγή της Πατρίδας, μετέφερε επιστράτους στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Η απώλεια αυτή δεν αναπληρώθηκε ποτέ, όμως συγχρόνως, ήταν αυτή, που δυνάμωσε την ψυχή και τον χαρακτήρα του Χριστοφόρου και τον κατέστησε ικανό να ανταποκριθεί από πολύ μικρή ηλικία στις δυσκολίες και απαιτήσεις της ζωής και να «υπερπηδά» κάθε «εμπόδιο» στο «διάβα» του.

Έτσι, σε πολύ νεαρή ηλικία, αμέσως μετά την παρέλευση της φοβερής δεκαετίας του ’40 ενεργοποιήθηκε στον χώρο των λεωφορείων, και ειδικότερα του ΚΤΕΛ, με όλες τις ιδιότητες: Οδηγός, συντηρητής, ιδιοκτήτης, μέτοχος, διοικητικό στέλεχος. Και είχε ήδη καταξιωθεί σ’ αυτόν πριν καλά – καλά υπερβεί το τριακοστό έτος της ηλικίας του.

Το ΚΤΕΛ ήταν για τον Χριστόφορο ή Χρήστο, …το «οξυγόνο» του, η …ίδια η ζωή του, και σε όλες τις περιόδους έδωσε… «μάχες» για την ανάπτυξη, πρόοδο και εύρυθμη λειτουργία του.

Μάλιστα, πάντα «ξεχείλιζε» από πάθος, όταν υπερασπιζόταν τα συμφέροντα του ταμείου, φτάνοντας ακόμη και σε… «θορυβώδεις» αντιπαραθέσεις, αν και κατά βάσιν προσιτός και φιλόφρων στον λόγο του.

Τις «μάχες» αυτές τις έδωσε τόσο ως απλός μέτοχος και ιδιοκτήτης λεωφορείων όσο και ως κατά διαστήματα πρόεδρος του ΚΤΕΛ, συμβάλοντας:

-Στην κατά καιρούς ανανέωση και αναβάθμιση του στόλου των λεωφορείων.

-Στην επίλυση χρονίων οικονομικών και λειτουργικών προβλημάτων και ζητημάτων του κλάδου.

-Στην σε συγκεκριμένες χρονικές συγκυρίες καθιέρωση δρομολογίων πέραν των ορίων του νομού.

-Στην με συνεχείς παρεμβάσεις του προς αρμόδια όργανα της Πολιτείας και της αυτοδιοίκησης προώθηση και επίλυση θεμάτων ασφαλείας στο οδικό δίκτυο του νομού. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ανάπλασης της στροφής στην βόρεια είσοδο των Μανδρών, με κατεδάφιση οικήματος, που περιόριζε εύρος οδού και οπτικό πεδίο οδηγών, καθιστώντας την ένα από τα πλέον επικίνδυνα σημεία σε όλο τον νομό.

Πέραν αυτών, ήταν ο Χριστόφορος Ονουφριάδης, που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια ανάπτυξης του λεωφορειακού τουρισμού, τόσο εντός του πλαισίου των ΚΤΕΛ όσο και εκτός αυτού, κάτι που επιβραβεύθηκε από τα στελέχη του κλάδου, που τον εξέλεξαν γιά κάποιο διάστημα πρόεδρο του πανελλήνιου φορέα του. Με αυτήν την ιδιότητα δεν ήταν λίγες οι φορές, κατά τις οποίες συναντήθηκε με εκάστοτε υψηλόβαθμους κυβερνητικούς αξιωματούχους, αποκτώντας έτσι φήμη που υπερέβαινε το στενό τοπικό πλαίσιο, και την οποία ο ίδιος «επένδυσε» στην υπόθεση της προώθησης όλων των θεμάτων του κλάδου των λεωφορειούχων.

Εκτός από την υπεραστική συγκοινωνία, δεν ήταν λιγότερο έντονα το ενδιαφέρον και η μέριμνά του για την αστική, έτσι που να φτάσει αυτή στο να καλύπτει ακόμη και πλήρως τις σχετικές ανάγκες κατά τις περιόδους πριν την εμφάνιση των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων.

Ήταν υπέρμαχος της προτεραιότητας της ασφάλειας στα δρομολόγια των λεωφορείων, έναντι της ταχυτέρας μεταβάσεως στον προορισμό, παρ’ όλο που ο ίδιος συγκαταλεγόταν… στους «γρήγορους» οδηγούς.
Και δεν ήταν μόνο «γρήγορος», αλλά ικανός, άριστα καταρτισμένος τόσο στα θεωρητικά όσο και στα τεχνικά θέματα και, πρωτίστως, σοβαρός οδηγός.

Στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου προτύπου οδηγού συνέβαλε και η επί αρκετά χρόνια ανάμιξή του στον χώρο του αγωνιστικού αυτοκινήτου. Έτσι, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του συντοπίτη καπνεμπόρου Παύλου Μοσκώφ και της επιτροπής καθιέρωσης και διοργάνωσή του ιστορικού ράλλυ «Σκρα – Κιλκίς – Λαχανά» και έγινε ο πρώτος Κιλκισιώτης, που έλαβε μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα. Έναν αγώνα, που κάποια στιγμή αργότερα έφτασε στο σημείο να αξιολογείται ως ο δεύτερος της τάξει πανελλαδικώς, μετά το αξεπέραστο διεθνές ράλλυ «Ακρόπολις», με την κατ’ έτος συμμετοχή όλων των κορυφαίων οδηγών αγώνων. Αυτόν ακριβώς τον αγώνα στήριξε ο Χριστόφορος Ονουφριάδης με συμμετοχές του έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70.

«Γεμάτη», λοιπόν, η πορεία του στην ζωή με «περγαμηνές» και διακρίσεις στον επαγγελματικό κλάδο του και ενεργό συμμετοχή στα του χώρου του αυτοκινήτου. Όμως, καμμία χαρά και ικανοποίηση δεν συγκρίνεται με αυτήν, την οποία ένιωσε πριν λίγα χρόνια, όταν η Πολιτεία, αναγνωρίζοντας και τιμώντας, έστω και μετά παρέλευση… μερικών δεκαετιών, τον ηρωισμό και την θυσία του πατέρα του, του απένειμε μεταθανατίως το προβλεπόμενο γι’ αυτές τις περιπτώσεις έπαθλο ηθικής αμοιβής, ενώ έδωσε το όνομά του στο σημείο το οποίο βρήκε τον μνημονευθέντα ένδοξο θάνατο.

«Η ύστερα από τόσες δεκαετίες δικαίωση της θυσίας του πατέρα μου, ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στην ζωή μου», δήλωνε συγκινημένος στο δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή», το οποίο έχει κατ’ επανάληψιν γίνει «μάρτυρας» της δραστηριότητας του Χριστόφορου ή Χρήστου, με όλες τις ιδιότητές του.

Και μπορεί μεν αυτός να «οδηγεί» τώρα το «λεωφορείο» του «άνευ επιστροφής ταξιδίου» με προορισμό την «ουράνια πολιτεία», όμως άφησε τόσο ανεξίτηλο «αποτύπωμα» στο κοινωνικό γίγνεσθαι του Κιλκίς και στον πανελλήνιας εμβέλειας κλάδο του, που είναι ως να… μην «αναχώρησε» καθόλου γι’ αυτό το «ταξίδι».
Το σώμα του το «σκέπασε» η ιερή γη του Κιλκίς.

Η μορφή του και η «εικόνα» του είναι εδώ, …αμετακίνητες και αξεθώριαστες.

Γι’ αυτό και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Καλό Παράδεισο αείμνηστε συντοπίτα και συμπολίτη Χριστόφορε Ονουφριάδη.

Και καλή Ανάσταση.