Πρώτη φορά… ειλικρινώς

Θέμα καθημερινής συζήτησης οι εκλογές. Στα καφενεία, στα σπίτια, στα μαγαζιά, στις υπηρεσίες. Στη ζωή μας η απαξίωση της πολιτικής και των εκπροσώπων της. Ο πολίτης στέκεται αμέτοχος και καταλογίζει ευθύνες σε αυτούς που διαχειρίστηκαν την τύχη του. Μετά από όσα έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθεί να πιστεύει, ότι η ευθύνη δεν του ανήκει και ότι δεν βαρύνει τον ίδιο.

Το σλόγκαν «πρώτη φορά Αριστερά» γίνεται …ανέκδοτο στα λόγια του κόσμου. Χλευάζει την ελπίδα του ο Έλληνας. Τόσα χρόνια ήξερε, ότι η Αριστερά δεν θα κυβερνήσει ποτέ, θα βρίσκεται στο 3% αλλά τουλάχιστον θα πραγματεύεται το διαφορετικό, το αξιοκρατικό, το γνήσιο. Την έφερε στη εξουσία ο πολίτης την Αριστερά. Δεν άλλαξε όμως ποτέ τα μυαλά του. Ήθελε την σύγκρουση, βροντοφώναζε το ΟΧΙ πατριωτικώς, δίχως να γνωρίζει τι πραγματικά δηλώνει αυτή η λέξη του. Θέλησε σύγκρουση, χωρίς καβγάδες, χωρίς αιμορραγία, χωρίς δυσαρέσκειες.

Κάλεσε την Αριστερά να εγκαταλείψει τις ιδέες του 3% και να του πει δημαγωγικά όσα ήθελε να ακούσει. Να εκπροσωπήσει τον Σοσιαλισμό, τον Συντηρητισμό, να μπει σε καλούπια. Κι έπειτα την έκανε ανέκδοτο, διότι δεν αντιπροσώπευε πια τις ιδέες της. Δεν αναλογίζεται, ότι αν ακολουθούσε την παλιά της ιδεολογία, θα την πετούσε έξω από τη Βουλή, ως κόμμα αναχρονιστικό, αντιευρωπαϊκό και θα της χρέωνε την αποτυχία.

Ποιός φταίει; Αυτός που διακηρύττει θρασύτατα όσα θέλω να ακούσω ή εγώ, που ακόμη εμπιστεύομαι μικροπολιτικές τακτικές και αντιλήψεις; Όλοι τους μας θεωρούν έναν εύκολο στόχο. Ένα στόχο, που εύκολα εξαπατάται και εξαγοράζεται. Εξακολουθούν να εφαρμόζουν τους ίδιους τακτικισμούς, να εκλέγουν έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που μέχρι πριν λιθοβολούσαν, να επισκέπτονται τις Βρυξέλλες βάζοντας τρικλοποδιές στους υπουργούς μας, να μας μιλούν για διαφάνεια διορίζοντας «τα δικά τους παιδιά».

Ποιος φταίει; Ποιος είναι «το κράτος, «η Πατρίδα», το Σύνταγμα, το δίκιο; Ποιός είπε ότι ο κάθε Τσίπρας ή ο κάθε Λαφαζάνης μπορεί να πλάσει την Αριστερά όπως αυτόν τον βολεύει; Τις ιδεολογίες τις φτιάχνει ο λαός, και κανείς δε δικαιούται να τις καπηλεύεται. Και αν αυτό δεν κατανοήσει ο Έλληνας, θα ματαιώνεται κάθε μέρα, όσες εκλογές κι αν κάνει μέσα σε μια χρονιά, όση πλασματική δύναμη κι αν του προσδώσουν.

Δεν αποτελούμε το άλλοθι της εκάστοτε διακυβέρνησης. Είμαστε οι αριθμοί που κρύβονται πίσω από τις σφυγμομετρήσεις και τις δημοσκοπήσεις, είμαστε η μείωση των συντάξεων, είμαστε η φτώχεια, οι μαζικές αυτοκτονίες, είμαστε το 100 % που κάποτε πρέπει να αποφασίσει, να δηλώσει τι πραγματικά επιθυμεί. Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από εμάς.

Προβλέπεται η σύσταση μιας Βουλής αποτελούμενης από πλείστους κομματικούς σχηματισμούς. Ένα «δίκοπο μαχαίρι» σε ό,τι αφορά στην διαχείριση θεμάτων υψίστης σημασίας και σοβαρότητας. Διότι καλή η πολυφωνία και η δημοκρατική διακυβέρνηση αλλά όταν βρεθούν πολλοί καπετάνιοι σε ένα πλοίο, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει ακυβέρνητο, μιας και δεν θα ασχοληθούμε με το να το βγάλουμε στη στεριά αλλά με το ποιός κάνει κουμάντο εκεί μέσα.

Λέμε, συχνά, ότι η κρίση αποτελεί μιάν ευκαιρία. Κάπως ειρωνική αυτή η θεώρηση για τον άνεργο που μας διαβάζει. Ωστόσο, αν ο εκάστοτε άνεργος παραμερίσει με σύνεση και ψυχραιμία το θυμό του, θα διαπιστώσει, ότι, πράγματι, η κρίση αποτελεί, αν όχι ευκαιρία, μια πολύ καλή δυνατότητα για αλλαγή. Για αλλαγή αντιλήψεων, αποφάσεων και επιλογών. Διότι η εξουσία ήταν ανέκαθεν «γλυκιά», από όποια θέση κι αν την υπηρετείς. Κι αν είναι κάποιος να αποφασίσει με σύνεση, θα πρέπει να είναι ο λαός που στέλνει κάποιους στην εξουσία. Και, πιστέψτε με, κανείς δεν αναμένει τον τέλειο και τον αλάνθαστο. Ωστόσο, πάντα θα προσμένει τον ηθικό, τον τίμιο και τον αδελέαστο.