Εκτός από τα πρόσωπα «μετρούν» οι πολιτικές στην σύγχρονη πολιτική και οικονομική ζωή
Ρεπορτάζ Βαγγέλλης Αποστολίδης
Παρατηρώ με ενδιαφέρον το «παιχνίδι» που διαδραματίζεται εσχάτως στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο, με «φόντο» την εκλογή του νέου προέδρου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατανοώ ακόμη περισσότερο και καλύτερα γιατί η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία στον ανεπτυγμένο κόσμο του ριζοσπαστικού κοινωνικού φιλελευθερισμού υστερεί δραματικά στην χώρα μας έναντι των πάσης φύσεως αντίστοιχων «αριστερών».
Και τούτο διότι, όπως δυστυχώς συμβαίνει κατά κόρον στην ελληνική κοινωνία, καταγράφεται μία «σπατάλη» ενέργειας στην εκλογή πολιτικών προσώπων και ξοδεύεται αντιστοίχως πολύ λιγότερη γιά ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής προσέγγισης.
Βεβαίως, τα πρόσωπα είχαν, έχουν και θα έχουν διαχρονικά την δική τους σημασία και αξία όμως γιά μία φιλελεύθερη κεντροδεξιά πολιτική παράταξη είναι βέβαιον, ότι πάντοτε θα υπάρχουν περισσότερα ικανά πρόσωπα από ό,τι οι θέσεις, ακόμη και αν πρόκειται γιά την ύψιστη θέση αυτή του προέδρου της.
Πέραν τούτου, όμως, αυτό που πραγματικά εχει μεγαλύτερη σημασία, είναι το πολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μία οικονομία και κοινωνία καλείται να λειτουργήσει προς όφελος των πολιτών.
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο στην Πατρίδα μας να συζητούμε ακόμη και μάλιστα διά στόματος πρωθυπουργού, περί «αποτυχίας» του νεοφιλελεύθερου προτύπου διακυβέρνησης (αλήθεια τι ακριβώς ορίζουν ως ένα τέτοιο πρότυπο;), όταν όλα τα ανεπτυγμένα οικονομικά και κοινωνικά κράτη, στην συντριπτική πλειοψηφία τους εφαρμόζουν φιλελεύθερα οικονομικά πρότυπα, ενώ ακόμη και σοσιαλδημοκρατικά με «άξονα» βεβαίως την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Σε αντίθεση, βεβαίως, με τα πλήρως αποτυχημένα πρότυπα κρατισμού και γιγάντιου δημοσίου τομέα των «συντρόφων» που λειτούργησαν σε όλες σχεδόν τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα εφαρμογής «μνημονιακών» πολιτικών.
Αλλωστε το πρόβλημα στις εν λόγω οικονομίες δεν προέρχεται από την εφαρμογή των «μνημονίων», αλλά από τις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν πριν την εφαρμογή τους και ουσιαστικώς οδήγησαν προς την κατεύθυνση αυτή.
Δυστυχώς, στην χώρα μας η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πλήρως συγχυσμένη από τις δραματικές συνέπειες της εξαετούς ύφεσης και του ρόλου των κυβερνητικών πολιτικών παρατάξεων που συνδέονται με αυτήν, αντί να προσανατολισθεί προς την κατεύθυνση της αποδεδειγμένα αποτελεσματικής πολιτικής των πολιτικών δυνάμεων που συγκροτούν την λαϊκή ομάδα του ευρωκοινοβουλίου, στράφηκε προς αυτό που προσδιόριζε ως «νέο» και μη «κυβερνητικό» πολλά υποσχόμενο και άρα ενάρετο!
Κάτι το οποίο, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές θα είναι δύσκολο να μεταστραφεί καθώς εκτός των άλλων η εναλλακτική λύση, που κατά τεκμήριο εκπροσωπεί η ΝΔ αναλώνεται σε πρακτικές, όπου τα πρόσωπα θα διαδραματίσουν τον κυρίαρχο ρόλο στην πορεία αυτή.
Πρόκειται περί μεγάλη στρατηγικού λάθους, που εάν κυριαρχήσει και εμπεδωθεί στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης, θα την οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην θέση του θεατή αριστερών και ολιγότερο αριστερών κυβερνήσεων, εθισμένων στην εσφαλμένη νοοτροπία «περί αναδιανομής του υπάρχοντος ατελείωτου πλούτου» και όχι στην παραγωγή του όπως επιτάσσουν οι καιροί.
Όσο ικανός, νέος, σύγχρονος, επικοινωνιακός είναι ο οικοδεσπότης, εάν το σπίτι δεν είναι νεότευκτο, πολύ δύσκολα θα καταστεί ελκυστικός προορισμός γιά όσους αναζητούν νέα «στέγη».
Αρα, αυτό που χρειάζεται κυρίαρχα ο τόπος είναι μία συντηρητική παράταξη προσανατολισμένη επί της ουσίας, και όχι στα λόγια, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, απηλλαγμένη από τα «βαρίδια» και τα λάθη του παρελθόντος με πολιτικά πρόσωπα που να μην σηματοδοτούν το «δυσκίνητο» παρελθόν της, ώστε όταν κληθεί να κυβερνήσει να πράξει το αυτονόητο, να εφαρμόσει πολιτικές φιλικές στην επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη όπως σχεδόν σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη της ΕΕ.
Και αυτό εκτός από νέο αρχηγό ισως να χρειάζεται …κάτι μεγαλύτερο!
