Προέχει να είναι κανείς εν τάξει με τον εαυτό του
Δεν είμαι από αυτούς, που πιστεύουν στην ατάκα «καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα». Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η νοοτροπία. Ίσως λόγω του ότι είμαι ενοχικός, είτε λόγω του ότι δεν είμαι τόσο παρορμητικός.
Η αλήθεια είναι, ότι για να αποφασίσω τι μου αρέσει, το «παίδεψα» στο μυαλό μου. Λόγω ηλικίας δεν μπορείς να μην κάνεις πράγματα, γιά τα οποία αργότερα θα μετανιώσεις. Ούτε έχεις την ικανότητα να αποφασίζεις λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλες τις παραμέτρους που επηρεάζουν μιάν απόφαση και τις συνέπειες που αυτή θα έχει. Στην φάση της εφηβείας και έπειτα των 20 έχουμε όλοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, την λεγόμενη άγνοια κινδύνου. Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό. Αντιθέτως, μάλιστα, είναι ένα θετικό κατάλοιπο της παιδικής ειλικρίνειας. Αυτής της ειλικρίνειας, που θα ευχόμουν όλος ο κόσμος να είχε σε όλη του τη ζωή. Να λες τα πράγματα έτσι όπως είναι, χωρίς να σκέφτεσαι συμφέροντα, χωρίς να υποκρίνεσαι. Ένα υπέροχο χαρακτηριστικό της παιδικότητας, που θα ήταν υπέροχο να κρατάμε.
Κυρίως, λοιπόν, στις μικρές ηλικίες και στην δεκαετία των πρώτων –άντα δεν μας ενδιαφέρουν οι τύψεις αλλά να ικανοποιήσουμε τα θέλω και τις επιθυμίες μας, ούτως ώστε όταν μεγαλώσουμε να έχουμε να διηγούμαστε ιστορίες στο καφενείο για να το «παίζουμε καμπόσοι». Και γράφω επίτηδες για ιστορίες καφενείου. Για τις άλλες ιστορίες, αυτές που θα λέμε στα παιδιά μας δεν νομίζω ότι τίθεται ποτέ το δίλημμα του «απωθημένο ή τύψεις» όταν κληθούμε να τις πραγματοποιήσουμε. Συνήθως εκεί που τίθεται αυτό το δίλημμα είναι σε ιστορίες που περιέχουν μια μικρή ή μεγάλη αμαρτία.
Προσωπικώς, λοιπόν, προτιμώ να έχω απωθημένα παρά τύψεις. Διότι ο μοναδικός «άνθρωπος», με τον οποίο σίγουρα θα είσαι από την στιγμή που γεννιέσαι έως την στιγμή που αποχαιρετάς τα εγκόσμια είναι ….ο ίδιος σου ο εαυτός. Και είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις και να μην είσαι γαλήνιος στην ψυχή. Για αυτό και πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να τα έχουμε καλά πρώτα με τον εαυτό μας. Διότι όσοι άνθρωποι και αν μπουν στη ζωή μας, από την αρχή έως και το τέλος της θα είμαστε παρέα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και είναι ωραίο να είσαι εν τάξει με αυτόν.
