«Πόνος» και ανείπωτη θλίψη στο Κιλκίς για τον Αντώνη Παπαδόπουλο

Σαν «κεραμίδα στο κεφάλι»… «έπεσε» στην κιλκισιώτικη κοινωνία, και ιδίως στους γεννήματα – θρέμματα Κιλκισιώτες, το θλιβερό άγγελμα της «αναχώρησης» του ιατρού Αντώνη Παπαδόπουλου για το «δίχως γυρισμό ταξίδι».

Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι, που στο άκουσμα του «μαύρου μαντάτου», αναφέρθηκαν στην έκφραση του ειρμού: «Φαίηκ νιούζ» («ψευδείς ειδήσεις»)! Τόσο ξαφνικό, τόσο απρόσμενο!

Και μάλιστα… την πρώτη ημέρα του 2021, του έτους στις 15 Σεπτεμβρίου του οποίου θα «έκλεινε» τα 68, σε μία πραγματικά «μαύρη Πρωτοχρονιά» για όλου όσους ευτύχησαν να τον βιώσουν, να τον γνωρίσουν, να τον συναναστραφούν, να συνεργασθούν μαζί του.
Και δεν ήταν και λίγοι.

Διότι, ο Αντώνης Παπαδόπουλος ανήκε σε έναν κύκλο αρκετών «φουρνιών» Κιλκισιωτών, γεννημένων τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, που διαμόρφωσαν έναν ισχυρό κοινωνικό και πολιτιστικό «πυρήνα», συμβάλοντας στην ποιοτική αναβάθμιση της ζωής του Κιλκίς σ’ αυτούς τους τομείς, απαλλάσσοντάς το από τα «δεσμά» ενός ταραγμένου παρελθόντος και «χαράσσοντας» τον «δρόμο» για την περαιτέρω ανάπτυξη και πρόοδό του.

Γόνος μιάς εξαίρετης οικογένειας, με «ρίζες» στην Μεγάλη Βρύση, ο Αντώνης Παπαδόπουλος «τροφοδοτήθηκε» από αυτήν με πολλά «εφόδια» για την ζωή, τόσο για χειρωνακτικές εργασίες όσο και πνευματικά, διαμορφώνοντας έναν ωραίο και ακέραιο χαρακτήρα, με τον οποίο πορεύθηκε σε όλη του τη ζωή, και αποκτώντας γνώσεις που τον ώθησαν σε επιτυχείς σπουδές στο λειτούργημα του Ιπποκράτους, στα πανεπιστήμια των πόλεων Σιέννα και Φερράρα της Ιταλίας. Ακολούθησε η επιτυχής σταδιοδρομία του στο γενικό νοσοκομείο Πολυγύρου, από το οποίο αναμενόταν να συνταξιοδοτηθεί… εντός του 2021! Μάλιστα, δεν πέρασαν πολλές ημέρες από αυτήν, κατά την οποία υπέβαλε το σχετικό αίτημα, με τα συνακόλουθα έγγραφα!

Όπου και αν βρισκόταν, τόσο κατά την διάρκεια των σπουδών του στην αλλοδαπή όσο και κατά την εκτός νομού Κιλκίς διαμονή του, δεν έπαυε να αναφέρεται για οποιαδήποτε αιτία στο Κιλκίς. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού το Κιλκίς και οι άνθρωποί του, ο τόπος του δηλαδή, ήταν η πρώτη από τις «μεγάλες αγάπες» του. Οι άλλες ήταν η επιστήμη του, ο… Κιλκισιακός, ο …ΠΑΟΚ και το.. ΚΚΕ.

Πράγματι, ως ιατρός «έστιβε» τις γνώσεις του και υπεραίβενε όλα τα εσκαμμένα, προκειμένου να βρίσκεται «ένα βήμα» πριν κάθε εξέλιξη, και έδινε και την ψυχή του για να βοηθήσει και να θεραπεύσει τον κάθε ασθενή του, επιδεικνύοντας όχι απλή προσήλωση στο καθήκον αλλά και υπερβάλλοντα ζήλο στην άσκησή του για όλους.

Ο Κιλκισιακός δεν ήταν γι’ αυτόν απλώς η ομάδα της γενέτειράς του, ήταν… ιδέα και σύμβολο. Πάντα χαιρόταν σαν παιδί για τις επιτυχίες του, πάντα… «φαρμακωνόταν» διπλά για τις αποτυχίες ή ατυχίες του!

Τον ΠΑΟΚ τον είχε ως… ποδοσφαιρική σημαία του, και ο Δικέφαλος του Βορρά αποτελούσε συχνά για τον Αντώνη ακόμη και αιτία παραμερισμού… των πολιτικών πιστεύω του, προκειμένου να υπερασπισθεί τα δίκαιά του!

Τέλος, το ΚΚΕ συμβόλιζε την ιδεολογική σταθερότητα του Αντώνη, η οποία, όμως ουδέποτε ταυτίσθηκε με απαξίωση και άρνηση των πιστεύω των άλλων. Έτσι, ο Αντώνης είχε μόνιμη θέση σε… όλες τις πολιτικές παρέες, προτάσσοντας τον άνθρωπο ως κοινωνικό όν και τον φίλο, πάντα χωρίς να απαρνείται την δική του πολιτική ιδιότητα, γι αυτό και όλες οι σχέσεις του χαρακτηρίζονταν από την δύναμη της ειλικρίνειας και του αμοιβαίου σεβασμού.

Πέρα από αυτό, ήταν γενικός… άνθρωπος της καλής πορείας και δοτικός στους φίλους και γνωστούς, όποτε κάποιος από αυτούς ζητούσε την βοήθεια ή την στήριξή του, ενώ πρωτοστατούσε στην διαμόρφωση ευχάριστου κλίματος σε κάθε συνάθροιση για οποιαδήποτε αιτία. Ήταν άνθρωπος από εκείνους για τους οποίους ισχύει το «έχει παντού μόνο φίλους» (για τους οποίους ήταν ο… «Μπιπίνος», με αυτό το προσωνύμιο συχνά να υπερτερεί του… κανονικού ονόματός του).

Όλη αυτή η «εικόνα» του παρέμεινε αναλλοίωτη σε όλη την ζωή του, τόσο στο Κιλκίς όπου γεννήθηκε, ανδρώθηκε και καταξιώθηκε κοινωνικώς, όσο και στον Πολύγυρο όπου καταξιώθηκε ως εξαίρετος ιατρός παθολογοανατόμος αλλά και ως οικογενειάρχης με την σύντροφο της ζωής του Φωτεινή.

Για όλα αυτά ο απρόσμενος και εν πολλοίς πρόωρος θάνατός του προκάλεσε αβάσταχτο ψυχικό «πόνο» και ανείπωτη θλίψη στους ουκ ολίγους φίλους και γνωστούς, το φάσμα των οποίων δεν περιορίζεται στους συνομηλίκους και σ’ αυτούς των ηλικιών λίγο επάνω και λίγο κάτω από την δική του. Ήταν μία «χτυπητή» απώλεια για το Κιλκίς, από εκείνες που αφήνουν δυσαναπλήρωτο κενό στην κοινωνία του.

Και αν ο θάνατος του Αντώνη Παπαδόπουλου «άνοιξε» συναισθηματική «πληγή» σε όλους τους Κιλκισιώτες, που τον βίωσαν, τον ένιωσαν, τον συναναστράφηκαν ή απλώς τον γνώρισαν, υπάρχει το «βάλσαμο», που τουλάχιστον θα «μετριάσει» τον «πόνο».

Είναι αυτή ακριβώς η αναλλοίωτη συνολική «εικόνα» του Αντώνη, που, μαζί με την φωτεινή και γελαστή μορφή του, άφησαν ανεξίτηλο «αποτύπωμα» στην συλλογική συνείδηση.

Και είναι ακριβώς όλα αυτά, για τα οποία ο Αντώνης μας θα ζη για πάντα ανάμεσά μας.

Βεβαίως απευθυνόμενοι νοερώς στον ίδιο έχουμε κάθε δικαίωμα να του το καταλογίσουμε: «Καλά εσύ έφυγες νωρίς».
Από εκεί και πέρα, όμως, είτε ως φίλος είτε ως «δικός» μας είτε ως «κολλητός» είτε ως σύντροφος θα είναι για όλους μας σαν… να μην «έφυγε» ποτέ.

Διότι τον αγαπήσαμε και θα τον αγαπάμε παντοτινά, διατηρώντας αιωνία την μνήμη του.

Δέξου, λοιπόν, και από εμάς, φίλε και σύντροφε, μιάν ευχή, που ως άνθρωπος ο οποίος κρατούσε τις παραδόσεις, συνήθιζες να την δίνεις και εσύ.

Καλή Ανάσταση.