Εδώ καπηλεύονται τόσα και τόσα, στο Πολυτεχνείο θα «κολλούσαν»;
Επέτειος του Πολυτεχνείου. Πέρασαν από 41 χρόνια, και τα γεγονότα που συνέβησαν το 1973 στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο της Αθήνας, συνεχίζουν να είναι επίκαιρα. Γιατί, όμως, είναι επίκαιρα; Για τα μηνύματα που περνούν; Διότι ακόμη και τώρα υπάρχουν τα ίδια αιτήματα; Διότι έχουν μείνει υπολείμματα της χούντας και σήμερα; Μάλλον λίγο ή πολύ για όλα τα παραπάνω. Το ερώτημα, όμως, που σε εμένα τίθεται πιο έντονο είναι αυτό: Πώς μπορεί να αισθάνεται σήμερα η γενιά του Πολυτεχνείου;
Πολλοί, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, κατοχύρωσαν έπειτα μία θέση στη πολιτική ζωή του τόπου μας. Μπορεί να είχαν και παραπάνω από μία. Ίσως και δύο και τρεις. Και από πολλές πλευρές και κόμματα. Και τι κατάφεραν εν τέλει; Μη θέλοντας να γίνω απόλυτος, δεν θα απαντήσω «τίποτε», αλλά «σχεδόν τίποτε». Ή, τουλάχιστον, δεν κατάφεραν να κάνουν πράξη αυτά, για τα οποία τότε αγωνίζονταν (;). Πώς να αισθάνονται άραγε σήμερα για τα αποτελέσματα της μεταπολίτευσης;
Το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» για κάποιους ισχύει ακόμη και σήμερα. Για κάποιους άλλους όχι. Αν όντως ισχύει, τότε φταίει αυτή η γενιά, που δεν κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα στην δημόσια παιδεία, και όχι μόνο. Αν δεν ισχύει, τότε μιλάμε για ένα ακόμη κατάλοιπο του Πολυτεχνείου με την λογική εκείνης της εποχής. Όπως και το άσυλο, που ακόμη και σήμερα για κάποιους θεωρείται άβατο. Ένα κακό στερεότυπο, που χρησιμοποιείται για να καλύπτονται διάφορες ανομίες. Ένα κατάλοιπο που στην εποχή μας έχει γίνει επικίνδυνο.
Βλέποντας χθες, όπως και κάθε χρόνο, τον τρόπο με τον οποίο τιμάται η επέτειος, αναρωτιέμαι και κάτι ακόμη. Οι άνθρωποι, που καπηλεύονται την επέτειο, θεωρώντας ότι μόνον αυτοί έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σε αυτήν, πόσα κοινά έχουν με εκείνους τους ανθρώπους, που το 1973 εξεγέρθηκαν κατά τις χούντας των συνταγματαρχών; Μήπως έχουν περισσότερα κοινά με τους ανθρώπους του Παπαδόπουλου; Διότι το να μην αφήνεις ανθρώπους να καταθέσουν στεφάνι ή ακόμη ακόμη να παραστούν στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, θυμίζει λίγο απολυταρχικά καθεστώτα.
Όπως συνέβη για παράδειγμα, με τον πρύτανι του Α.Π.Θ. κ. Μήτκα και ομάδα φοιτητών που εκπροσωπούσαν (ακρο)αριστερές παρατάξεις οι οποίες πρόσκεινται σε κόμματα εντός και εκτός Βουλής. Ο κ. Μήτκας εμποδίστηκε να καταθέσει στεφάνι, και έτσι αποχώρησε από την εκδήλωση. Αυτό πόσο δημοκρατικό μπορεί να θεωρηθεί; Και πόσο μπορεί να σχετίζονται τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, με την εξέγερση εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος;
Ας αναρωτηθούν οι καπηλευτές των ιδεών πόσο κοντά είναι οι πράξεις τους με τις ιδέες που υποτίθεται ότι για αυτές αγωνίζονται. Ας ψάξουμε όλοι τα βαθύτερα νοήματα του Πολυτεχνείου και ας πάψουμε να μαλώνουμε και να χωριζόμαστε στις δύο ομάδες, αυτή των αναρχικών και αυτή των φασιστών.
