Την Πολιτεία την σώζουν όχι οι πολιτικοί, αλλά οι πολίτες

Γράφει ο Πόλυς Βασιλειάδης*

Η χώρα μας δυστυχώς διέρχεται την δέκατη συνεχή χρονιά οικονομικής ασφυξία, αποδεικνύοντας ότι κανένας οικονομικός νόμος δεν έχει ισχύ έναντι των μεθόδων που χρησιμοποιούνται αρμοδίως. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας μας δεν είναι ούτε η επικείμενη μείωση των συντάξεων, ούτε το ύψος του κατώτατου μισθού, ούτε το ύψος των εισφορών, ούτε η κατρακύλα των τραπεζών.

Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι το κόστος του μη εξυπηρετούμενου ιδιωτικού χρέους.

Το μη εξυπηρετούμενο χρέος των πολιτών προς τις τράπεζες και προς το δημόσιο αθροίζει σήμερα πάνω από 230 δισ. ευρώ το οποίο φαντάζει σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο της κρίσης συμπαρασύροντας και τις τράπεζες, καθιστώντας τες απαξιωμένες χρηματιστηριακά και ανενεργές στη χρηματοδότηση της οικονομίας.

Είναι σχεδόν αδιάφορο για εμάς τους κοινούς θνητούς το αν η υπερφορολόγηση έφερε την αύξηση των οφειλών προς το δημόσιο και την αδυναμία της εισφοροδοτικής ικανότητας των πολιτών για να μαζευτούν όλα όσα απαιτούντα σήμερα προς είσπραξη από την κρατική και τραπεζική μηχανή.

Η ουσία παραμένει ότι το σύνολο της οικονομίας είναι δέσμιο των 230 δισ. ευρώ μη-εξυπηρετούμενων οφειλών- κόκκινων δανείων και φόρων, που όπως φαίνεται οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε χιλιάδες πλειστηριασμούς ακόμα και πρώτων κατοικιών. Οδηγούν σε μετανάστευση των πολιτών ειδικά των νέων, οδηγούν σε υπογεννητικότητα (σε εποχές επικίνδυνες), αλλά και σε υποτίμηση των αξιών, των τραπεζών και γενικότερα σε υποαξίες την οικονομία.

Όλα αυτά κυρίως οδηγούν σε ανυποληψία το πολιτικό σύστημα, γιατί μετά από 10 χρόνια κρίσης και ενώ όλοι υπόσχονταν ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους προηγούμενους, ωστόσο οι οφειλές συνεχώς αυξάνουν αφού τελικά και οι επόμενοι δεν κατάφεραν, ή δεν ήξεραν, ή δεν θέλησαν να διαχειριστούν σωστά τα προβλήματα, προτιμώντας να εμπαίζουν τους πολίτες και να απομυζούν τον παραγωγικό ιστό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το χρέος στο Δημόσιο το 2014 ανερχόταν σε 65 δις και σήμερα 4 χρόνια μετά ανέρχεται σε 108 δις !!!

Έχουμε όμως και την ευθύνη μας ως πολίτες αφού συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε νομίζοντας ότι η κρίση είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα περάσει, ή θα σωθούμε αν μείνουν αμείωτες οι συντάξεις ή αν αυξηθεί 20 ευρώ ο μισθός μας. Εθελοτυφλούμε αν νομίζουμε ότι εφόσον δεν μειωθούν οι συντάξεις των 1.800.000 συνταξιούχων θα γλιτώσουμε την ένδεια επειδή ο παππούς και η γιαγιά θα είναι πάντα εκεί για να μας στηρίζει. Η επόμενη γενιά των συνταξιούχων δεν θα μπορεί να αυτοσυντηρηθεί ούτε για 10 μέρες βάση του ποσού σύνταξης που θα λαμβάνει.

Εθελοτυφλούμε όταν νομίζουμε πως θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα όπως την είχαμε συνηθίσει προ ετών και δεν αποδεχόμαστε ότι η κανονικότητα όπως την ζούμε σήμερα ήρθε για να μείνει μαζί μας και μάλιστα με χρέος 230 δις.

Με 230 δις ευρώ ιδιωτικό μη εξυπηρετούμενο χρέος όλοι μας γινόμαστε ουσιαστικά σκλάβοι για όσο ζούμε.
Από την άλλη οι πολιτικοί μας (και δεν είναι αστείο γιατί πραγματικά ειπώθηκε) ευελπιστούν στον φυσικό θάνατο των άνω των 70 ετών συνταξιούχων για να μειωθούν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες. Είναι οι πολιτικοί που έχουν τελειώσει τις σχολές με ”το κουτάλι” και τα μεταπτυχιακά είναι τόμοι ολάκεροι.

Είναι οι ίδιοι που εκλέγονται με εξαγγελίες επίλυσης των κόκκινων δανείων ή εξαγγελίες παύσεις πλειστηριασμών… Είναι οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από εταιρίες διαχείρισης κόκκινων δανείων τις οποίες αν ψάξετε θα δείτε ξαδέρφους, γιούς, θυγατέρες ή συζύγους καταξιωμένων πρώην και νυν υπουργών. Σε οποιαδήποτε άλλη πολιτεία αυτό θα αποτελούσε αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας.

Το χειρότερο είναι το μεσαιωνικό ελληνικό νομικό πλαίσιο όπου ο τραπεζικός δανεισμός βασίζεται στο σύνολο των περιουσιακών στοιχείων και των δανειζόμενων και των εγγυητών του δανείου, τους οποίους ποτέ κανείς δεν ενημέρωσε ότι με την εγγύησή τους παραιτούνται του δικαιώματος της ένστασης διζήσεως που σημαίνει χρέος του οποίου ο κάτοχος έχει τη δυνατότητα από το νόμο να εκποιήσει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη και στην συνέχεια του εγγυητή ακόμη και για μικρής αξίας οφειλή.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η πλειοψηφία των δανειοληπτών που δολίως δεν πληρώνουν τα δάνειά τους (στρατηγικοί κακοπληρωτές όπως τους λέμε) υπολογίζονται μόλις στο 4%. Στα χρόνια που περνάμε τόσο το κράτος όσο και οι τράπεζες εξακολουθούν να παίρνουν σχεδόν δωρεάν το χρήμα του φορολογούμενου (καταθέσεις 0,30% – ΕΓΕΔ 0,50%) και το τοκίζουν ως και 40 φορές υψηλότερα (έως και 21%) επιτόκια που εγκλωβίζουν ακόμη περισσότερο στους ήδη εγκλωβισμένους δανειολήπτες μετατρέποντας σταδιακά το κρατικού χρέους της Ελλάδας σε ιδιωτικό χρέος των πολιτών.

Η ρήση που μαθαίνουν από τα πρώτα χρόνια οι δικηγόροι: το “pacta sunt servanda” (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), έχει και συνέχεια που λέει: “rebus sic stantibus” (εφόσον οι συνθήκες παραμένουν ικανές και σταθερές). Μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, μετά από 4 μνημόνια και 10 χρόνια εκτός αγορών, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι οι συνθήκες παρέμειναν ικανές και σταθερές στη χώρα μας.

Και όμως τόσο οι τράπεζες όσο και το κράτος αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως ”υπαλλήλους” που πρέπει να χρηματοδοτούν συνεχόμενα τα λάθη του κράτους και των τραπεζών σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, τους αντιμετωπίζουν σαν να έχουν χρήματα και δεν πληρώνουν, λησμονώντας ότι έχουμε χάσει το 30% του ΑΕΠ και μετράμε ανεργία στο 28% με μέσο μισθό 600 ευρώ….

Ο πολίτης κουράστηκε να τον εμπαίζουν, κουράστηκε να ακούει λόγια, ψέματα και ελπίδες που δεν χορταίνουν την πείνα…. όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι την πολιτεία την σώζουν οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί.

• Οικονομολόγος, υπεύθυνος υποστήριξης επιχειρήσεων επιμελητηρίου Κιλκίς