Ποιός φοβάται την αξιολόγηση;
Πηγή εικόνας : http://www.fimes.gr/
Από τότε που μπήκαν η λέξη και η έννοια της αξιολόγησης στην ζωή μας, οι αντιδράσεις όσων ήταν στο πρόγραμμα να την υποστούν στην πράξη υπήρξαν πολλές. Και πολύ άδικες. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην απόλυτη πλειοψηφία, αλλά σε όλους αυτούς από οποιονδήποτε χώρο, που αντέδρασαν στην αξιολόγηση τους.
Όλοι μας γνωρίζουμε, ότι στα «καλά χρόνια» της χώρας και κυρίως το ’90 και αρχές του ’00 οι διορισμοί στο, δημόσιο τομέα γίνονταν όχι και με τόσο αξιοκρατικά κριτήρια. Κάποιοι έχοντας «μπάρμπα στην Κορώνη», κάποιοι έχοντας «τριάντα κεφάλια» (ψήφους) για τις εκλογές και κάποιοι γιατί είχαν τον θείο του αδερφού, του μπατζανάκη της συμπεθέρας τους. Αυτό δείχνει να μένει στο παρελθόν, καθώς ένα από τα καλά, που αυτή η κρίση έφερε, είναι η περισσότερη αξιοκρατία, καθώς οι θέσεις λιγοστεύουν και, άρα, οι «μη έχοντες εργασίαν» δεν μπορούν να έχουν θέση στον δημόσιο τομέα της χώρας.
Έτσι, λοιπόν, ήρθαν και οι αντιδράσεις. Αναρωτιέμαι έντονα το γιατί. Τι έχουν να φοβηθούν οι άνθρωποι, που «τρύπωσαν» στο Δημόσιο; Όταν τους «φύτεψαν» σε θέσεις, μήπως δεν τους έδωσαν κάποια βεβαίωση, ότι εκεί θα μείνουν «ο κόσμος να χαλάσει»; Αυτοί, που έχουν τα προσόντα, τι φοβούνται; Μήπως ότι με τη συμπεριφορά τους προς το κοινό θα χαρακτηρισθούν επιεικώς «γαϊδούρια»; Και όσοι είναι καλοί στην δουλειά τους και μπήκαν αξιοκρατικά, τι έχουν να φοβηθούν από την αξιολόγηση; Μήπως… τίποτε;
Η αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν είναι υποχρεωτική, για να γνωρίζουν οι γονείς την απόδοση αυτών των ανθρώπων; Γιατί έχουμε συνηθίσει οι κηδεμόνες να παίρνουν τους βαθμούς των παιδιών τους, αλλά γιατί να μη γνωρίζουν και τις αποδόσεις των καθηγητών τους ; Γιατί οι άνθρωποι του Δημοσίου πρέπει να ζουν μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο όπου καθημερινώς υπάρχει αξιολόγηση; Από τον καταστηματάρχη που πρέπει να πουλά ποιοτικά προϊόντα για να έχει πελατεία μέχρι τον καθηγητή στα ιδιωτικά σχολεία ο οποίος για να είναι αποδοτικός βρίσκεται συνέχεια σε μια αναζήτηση της πιο αποδοτικής διδασκαλίας.
Δεν βρίσκω κανέναν λόγο, λοιπόν, για όλες αυτές τις αντιδράσεις στον δημόσιο τομέα. Ειδικά εκεί όπου οι ψήφοι θεωρούνται κριτήριο ή προσόν για πρόσληψη, είναι τουλάχιστον άτιμο να υπάρχουν άνθρωποι, που δεν θέλουν αξιολογήσεις. Όποιος δεν φοβάται για τα προσόντα και τις ικανότητες του, και εφ’ όσον η αξιολόγηση γίνεται με ορθό τρόπο για την καλύτερη απόδοση και γνώση των ικανοτήτων των εργαζομένων, τότε θα πρέπει να εφαρμόζεται καθολικώς.
