Η πιό «ζεστή» κουβέντα!
Καμμιά φορά ξεχνάμε ή μιλάμε άσχημα στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Έζησαν δύσκολα χρόνια και όμως μεγάλωσαν εμάς και τους γονείς μας. Φταίνε για πολλές ευθύνες που ποτέ δεν ανέλαβαν και τώρα προσπαθούν οι δικές μας γενιές να τα καλύψουν, όμως στα τελευταία χρόνια της ζωής τους με τα εύκολα και τα δύσκολα της, θέλουν λίγη παραπάνω αγάπη και φροντίδα. Όπως αυτή που θέλαμε εμείς τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και εκείνοι ήταν πάντοτε εκεί.
Ένας κύριος λοιπόν, ο οποίος έχει μπει στην ένατη δεκαετία της ζωής του ήρθε παραμονή Πρωτοχρονιάς στο τραπεζάκι όπου μαζεύαμε πράγματα για να ενισχύσουμε συλλόγους και φορείς της πόλης μας. Παράλληλα στολίζαμε δέντρο με τα «Αστέρια της Ευχής» βοηθώντας έτσι το «Κάνε Μια Ευχή» Ελλάδος, οργάνωση που πραγματοποιεί ευχές παιδιών με σοβαρές και απειλητικές για τη ζωή τους ασθένειες. Σε κάθε αστέρι ο κάθε συμπολίτης μας μπορούσε να γράψει τις ευχές του και έτσι εμείς δίναμε δυο ευρώ στο «Κάνε Μια Ευχή» Ελλάδος.
Ο 90χρονος παππούς πλησίασε το τραπεζάκι μας και ρώτησε πώς μπορεί να βοηθήσει. Του εξήγησα τι θα έπρεπε να κάνει και αφού μου ανέφερε ότι τα είπα γρήγορα του εξήγησα ξανά πιο αργά και δυνατά καθώς ήταν και λίγο «υπερήφανος στα αυτιά». Μετά έκανε μερικά βήματα πίσω και εγώ πήγα να πιω μια γουλιά από τον ζεστό καφέ ο οποίος αποτελούσε το φάρμακο για τον οργανισμό που παραπονιόταν η αλήθεια είναι, στους -3 βαθμούς.
Ο παππούς επέστρεψε και αφού έβγαλε από την τσέπη του μερικά ψιλά μου φώναξε: «Ελα εδώ παιδί μου, πες μου τι να κάνω τώρα, τι να σας δώσω;». Αφού του εξήγησα ότι δεν χρειάζεται να μας δώσει τίποτα, του έδωσα ένα αστέρι και του είπα να το βάλει πάνω στο δέντρο μας αφού γράψει μια ευχή πάνω σε αυτό. «Τι να γράψω παιδί μου», είπε με βροντερή φωνή. «Εγώ αυτό που εύχομαι είναι εσείς…», απευθυνόμενος σε όσους ήμασταν εκεί εκείνη την ώρα, «…εσείς να γίνετε 90 χρονών, όσο είμαι και εγώ τώρα. Τόσο να ζήσετε και παραπάνω».
Αυτή ήταν η πιό ζεστή κουβέντα που δε συγκρινόταν με κανέναν καφέ και δεν χαμπάριαζε κανένα κρύο! Ήταν σαν την αγκαλιά που σε κάνουν οι δικοί σου άνθρωποι και σε σφίγγουν μέχρι να «σκάσεις». Ήταν γεμάτος τρυφερότητα και αλήθεια που την έβλεπες στα γερασμένα μάτια του. Τα λόγια αυτά μου κόλλησαν στο μυαλό και κάθε φορά που τα σκεφτόμουν ένα χαμόγελο ερχόταν στα χείλη μου. Να είσαι καλά παππού και είμαι σίγουρος ότι με τέτοια θετική ενέργεια θα τα χιλιάσεις.
