Το Προσφυγικό Ζήτημα λύνεται μόνο με… «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά»

Τρία χρόνια λειτουργίας συμπλήρωσε το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων – μεταναστών Νέας Καβάλας.

Καθ’ όλο αυτό το διάστημα ουδείς από τους λεγόμενους «αρμοδίους» και «παράγοντες» ενδιαφέρθηκε για το πώς λειτουργεί και την κατάσταση σ’ αυτό, ούτε το επισκέφθηκε.

Και αίφνης μία πλειάδα από αυτούς… «παρελαύνει» σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, πλειοδοτώντας σε… «ευαισθησία» για το κέντρο Ν.Καβάλας!

Και ενώ κανείς τους δεν έχει γνώση και ιδέα για τις συνθήκες σ’ αυτό, όλοι «διαγκωνίζονται» για μία θέση στον χώρο των… «επαϊόντων» (τρομάρα τους!). Εννοείται… για επικοινωνιακούς λόγους.

Ακούω συχνά από αυτούς αναφορές σε «ανταλλάγματα», ως να πρόκειται για ευκαιρία να κερδίσουμε «το κατιτίς» από αυτά, που αυτονοήτως πρέπει να γίνουν, είτε πρόκειται για πρόσφυγες είτε όχι.

Για τις συνθήκες, υπό τις οποίες διαβιούν αυτοί οι άνθρωποι… ούτε λέξη! Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές δημιουργούν πρόβλημα, που στο μέλλον δεν θα το βρουν μπροστά τους μόνον αυτοί, αλλά… όλοι μας; Και τότε οι συγκεκριμένοι θα τρέχουν και δεν θα προλαβαίνουν.

Αλλά τι τα θέλετε, εμείς, που τα επισημαίνουμε αυτά, είμαστε «άσχετοι», ενώ αυτοί όχι μόνον «σχετικοί» αλλά και… «ξερόλες»! Τόσο που να απαξιώνουν ακόμη και μιάν «ακαδημαϊκή» ερωτησούλα να υποβάλουν στον επί διετία διοικητή του κέντρου Νέας Καβάλας, που έτυχε να είμαι εγώ.

Του ανθρώπου, που θα τους ήταν πραγματικά χρήσιμος ως προς την ενημέρωση για την κατάσταση στον χώρο και για το πώς θα μπορούσαν, εν γνώσει αυτής, να χειρισθούν κάθε σχετικό θέμα.

Είπαμε, όμως: Όλα αυτά… «ψιλά γράμματα» για τους εν λόγω «αρμοδίους» και «παράγοντες».

Η ουσία
Ας τους «παρακάμψουμε», όμως, και ας έλθουμε στην ουσία του ζητήματος.

Υπάρχουν δύο κατά τόπους παραμονής κατηγορίες φιλοξενουμένων. Είναι οι διαβιούντες σε «κονταίηνερ» και οι διαβιούντες σε σκηνές.

Αυτό ήδη από μόνο του προκαλεί σοβαρά προβλήματα, έτσι που να καθίσταται επιτακτικώς αναγκαίο να μην έχει συνέχεια, καθώς λύσεις υπάρχουν.

Σήμερα λειτουργεί στην Ν.Καβάλα ένα κέντρο φιλοξενίας χωρίς διοικητή, όπου καθένας κάνει σχεδόν ό,τι του «κατέβει».
Κανένας έλεγχος, κανένας συντονισμός, καμμία επαφή και «γέφυρα» συνεννόησης με τους διαβιούντες.
Και όταν τα πράγματα «ζορίζουν», ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη της διαχείρισης των καταστάσεων, κάτι που προσφέρει «έδαφος» σε παραβατικές συμπεριφορές αλλά και παράνομες δραστηριότητες μέσα στο κέντρο, όχι φυσικά χωρίς συνέπειες. Αλλά, είπαμε, ποιός από τους «αρμοδίους» και «παράγοντες νοιάζεται για τις συνέπειες;

Κοντά σ’ αυτά ο χώρος του κέντρου είναι εντελώς ανοικτός στον καθένα, καθώς η αστυνομική παρουσία εκεί είναι από τυπική μέχρι «συμβολική», και έτσι ουδείς ασχολείται με το ποιος ή ποιοι μπαινοβγαίνει.

Εξ αιτίας όλων των αναφερθέντων, και δεδομένου ότι το κέντρο βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα, είναι πολύ εύκολο να μας προκύψει ανά πάσαν στιγμήν μία νέα Ειδομένη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την «σκοτεινή» δραστηριότητα κάποιων… «περιέργων» «μη κυβερνητικών οργανώσεων» (ΜΚΟ).

Και είναι αυτοί ακριβώς και πολλοί άλλοι λόγοι, για τους οποίους επιβάλλεται να ασχοληθούμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ με την ουσία του σοβαρότατου αυτού προβλήματος του τόπου μας, από την στιγμή μάλιστα που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το κέντρο φιλοξενίας Νέας Καβάλας θα παραμείνει σε λειτουργία για αρκετό ακόμη διάστημα.

Συγχρόνως οφείλουμε να διεκδικήσουμε και ό,τι άλλο σχετίζεται με τις υποδομές του, καθώς μέχρι στιγμής δεν βρέθηκαν λύσεις ούτε για την υγιεινή ούτε για την υδροδότηση, όπως και, για τα άλλα δύσκολα θέματα διαβίωσης, διότι «δεν σηκώνει» να τα αφήσουμε όλα στην τύχη τους.

Να αλλάξει, λοιπόν, η «ημερήσια διάταξη» προτεραιοτήτων για τις δομές φιλοξενίας προσφύγων, λειτουργώντας αποτρεπτικώς στην «έκρηξη πυρκαϊάς» και όχι «πυροσβεστικώς», που δεν θα είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου.

Να είμαστε Προμηθείς, και όχι Επιμηθείς, διότι στην δεύτερη περίπτωση το δίκιο θα το έχουν οι πρόσφυγες, εκείνοι που απλώς ζητούν πιο ανθρώπινη μεταχείριση, κάτι το οποίο δικαιούνται, και όχι οι «αρμόδιοι» και «παράγοντες», που παντού, όπου υπάρχουν τέτοια κέντρα, επιδεικνύουν την ίδια ασχετοσύνη, στην οποία οφείλονται τα τόσα σημερινά προβλήματα.

Ελπίζω και εύχομαι να αντιληφθούν, επί τέλους, ότι η «συνταγή» για την «θεραπεία» του Προσφυγικού, τουλάχιστον στον τόπο μας, είναι, παραπέμποντας και στον στίχο του τραγουδιού «λιγότερα συνθήματα», δηλαδή… φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο, «και πιο πολλή δουλειά», χωρίς… άλλη προσθήκη.