Πέντε χρόνια χωρίς τον μακαριστό μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρού Απόστολου
Όλα μοιάζουν ως να ήταν χθες από την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρού Απόστολου, μία ηλιόλουστη ημέρα στα τέλη Σεπτεμβρίου πριν από πέντε χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς, ακόμη και οι ηλικιωμένοι, δεν είχαν ποτέ δει κάτι παρόμοιο. Δύο αρχιεπίσκοποι, των Αθηνών και της Αλβανίας, πληθώρα αρχιερέων, κληρικών και κόσμου από την περιοχή μας και από άλλα κοντινά και μακρινά μέρη διαφόρων ηλικιών. Η ακολουθία, οι λόγοι, η πομπή προς τον Αη-Γιώργη, το αναστάσιμο απολυτίκιο «ότε κατήλθες» στον ενταφιασμό, όλα θύμιζαν ακολουθία Επιταφίου. Από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε και εμείς να κατανοούμε καλύτερα τον μητροπολίτη μας, που ποίμανε την μητρόπολή μας επί 18 χρόνια.
Ηταν απλός, λιτός, ανάργυρος, προσιτός. Σταματούσε να μας χαιρετήσει, να μιλήσει μαζί μας, ερχόταν να μας συναντήσει στον χώρο της εργασίας, μας ρωτούσε για τις ανάγκες μας. Και στην συνέχεια με τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, που είχε δημιουργήσει και από τον μισθό του ανακούφιζε τον «ελάχιστο αδελφό». Ιδιαίτερα νοιαζόταν για τη νεολαία, την παιδεία και τη μόρφωσή της, με τις κατασκηνώσεις, το Πολυάνειο ωδείο, τα εντευκτήρια και το ανεπανάληπτο διορθόδοξο εκκλησιαστικό λύκειο. Για την συμμετοχή της στην θεία λειτουργία με την ανάγνωση των ευχών στη νεοελληνική και για το αίμα των ασθενών στις κρίσιμες στιγμές τους με την τράπεζα αίματος.
Ο δεσπότης μας δεν κρατούσε κακό μέσα του για κανέναν. Συχνά έλεγε, ότι η έχθρα και η μνησικακία μοιάζουν με τον καρκίνο, που κάνει μεταστάσεις σε όλον τον εσωτερικό μας κόσμο. Ο ίδιος προσπαθούσε να κατανοήσει τα κίνητρα των ανθρώπων, αλλά πάντα κατέληγε στην συγχώρηση. Το ίδιο προέτρεπε να κάνουμε και εμείς: Να συγ-χωρούμε, δηλαδή να χωρούμε μέσα στον χώρο της καρδιάς μας όλους, όπως κάνει και ο Χριστός.
Όταν μας εξηγούσε το Ευαγγέλιο, συχνά δυσανασχετούσαμε, διότι μας καλούσε να πάρουμε υπεύθυνη στάση απέναντι στον Ιησού. Χωρίς φόβο και δεισιδαιμονίες. Μας έλεγε να τον αγαπήσουμε, διότι πρώτα εκείνος μας αγάπησε και σταυρώθηκε για μας. Χρειάστηκε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια, για να καταλάβουμε ότι αυτό πάνω από όλα, είναι το έργο του Επισκόπου: Σε κάθε ευκαιρία, σε όλες τις ακολουθίες και προ πάντων, στην θεία λειτουργία να ερμηνεύει στον λαό του τις Γραφές και το νόημα, που έχουν για την δική τους ζωή.
Ήταν άνθρωπος με ήθος. Προσευχόταν πολύ, είχε πάθος με τη θεία λειτουργία και μελετούσε πολύ. Μας φαινόταν δύσκολο να τον καταλάβουμε, όταν και στις πιο ασήμαντες ευκαιρίες εξηγούσε το μυστήριο της Πίστεως και μας προκαλούσε να μην επιπολάζουμε, όπως συνήθως έλεγε, αλλά να εμβαθύνουμε στα πράγματα.
Ο μακαριστός Απόστολος είχε βαθειά πίστη στο Ευαγγέλιο. Μία ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Ιησού, που διαπότιζε όλη του ζωή και όλα του τα έργα. Όλη του η πολιτεία εδώ στο Κιλκίς, αλλά, όπως μας πληροφορούν, νωρίτερα στην Κοζάνη και την Ζάκυνθο, ήταν μία σταυροαναστάσιμη μαρτυρία του Ιησού.
Από αυτήν την θυσιαστική του αγάπη πήγασαν και τα έργα του στη μητροπολιτική μας περιφέρεια: Η ανέγερση νέων ναών, τα φιλανθρωπικά και τα μορφωτικά ιδρύματα. Ήταν όλα ουσιαστικά, ωφέλιμα και πρωτοποριακά. Τα είχε κάνει με ανιδιοτέλεια, όραμα, έμπνευση και πολύ κόπο. Όλα για τη δόξα του Χριστού και την πνευματική πρόοδο του αγαπημένου του ποιμνίου.
Γι’ αυτό θα ζη γιά πάντα ανάμεσά μας.
Αιωνία σου η μνήμη, Δέσποτα!
