Kύριε Φίλη, από τις συνειδήσεις όλων των Ποντίων είστε ΕΚΠΤΩΤΟΣ

Του π. Γεωργίου Παντελίδη

Με αφορμή τις δηλώσεις του υπουργού παιδείας και θρησκευμάτων κ. Φίλη περί της γενοκτονίας των Ποντίων ασφαλώς θα γραφούν πολλά, θα συζητηθούν σε «πάνελ σοφών», σε συζητήσεις σε καφενεία. Αλλά θα τρέξουν δάκρυα από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας που έγραψαν ιστορία γιά να μπορέσουμε εμείς να μιλούμε …ανιστόρητα!

Δεν θα του μάθω του κ. Φίλη ιστορία. Αυτό εναπόκειται στην δική του την ελευθερία να την ανακαλύψει, εάν θέλει να λέγεται Ελληνας και να εκπροσωπεί την ελληνική Βουλή. Πτέ δεν διάβασε Μακρυγιάννη γιά να του θυμίσουν εκείνες τις λίγες αράδες ότι «κι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να πεθάνουν γι’ αυτήν την Πατρίδα, ολίγες φορές χάνουν και πολλές κερδίζουν»;

Όταν, λοιπόν, σε στιγμές κρισίμες κ. Φίλη, οι ολίγοι αποφασίσουν να πεθάνουν γι’ αυτήν την Πατρίδα τότε πιά ξεφεύγυν από τα συνηθισμένα ανθρώπινα μέτρα. Προσλαμβάνουν μία αισχυλική διάσταση, αναπνέουν τον αέρα των Θερμοπυλών και μεταβάλλονται σε ημίθεους. Επειδή η γιαγιά μου υπήρξε μία από τις πολλές γιαγιάδες που έφερε την «ποχτσιά» στον ώμο της μαζί και την ιστορία, αγαπητέ κ. υπουργέ, το λιγότερο πώς έχω να σας πω είναι, ότι εκτός από την προσβολή στην ιστορία μας και στις μνήμες αυτών των ανθρώπων, προσβάλλετε και εμάς που φέρουμε ως κληροδότημα αυτό που το έλεγε τόσο ποιητικά ο λόρδος Μπάυρον «Εζησα και δεν έζησα μάταια».

Δεν ξέρω η δική η ζωή εάν υπήρξε σπουδαία, εξ άλλου ο κάθε άνθρωπος στην επί γης πορεία του διαγράφει μία καμπύλη που το ύψος της δημιουργίας της και της προόδου εξαρτάται και προσμετράται από ηθικές δυνάμεις, που μάλλον το δικό σας ήθος τείνει προς την κατιούσα.

Στην σχολική σας πορεία κ. Φίλη ποτέ δεν διαβάσατε τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου που έγιναν και τραγούδι «Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει…» ή δεν διαβάσατε ποτέ τον Κωστή Παλαμά να λέει το γνωστό του τετράστιχο:

«Η μεγαλοσύνη των εθνών
δεν μετριέται με το στρέμμα
με της καρδιάς το πύρρωμα
μετριέται και το αίμα»

Τι διαβάσατε και γίνατε υπουργός παιδείας ώστε να δώσετε σ’ αυτήν την έρημη παιδεία τα φώτα που υποτίθεται είναι το μέλλον της χώρας;

Δεν διαβάσατε ποτέ Πλούταρχο, που έλεγε «Δεν είμαι από την Σπάρτη δε είμαι Αθηναίος, πατρίδα μου έχω όλη την Ελλάδα»;

Δεν ακούσατε ποτέ τις απόψεις των παιδιών της Βουλής των εφήβων όταν μία κοπέλλα από την Κομοτηνή είχε πει «Λέτε, πώς είμαστε το μέλλον της χώρας, μας σπείρατε και μας αφήσατε απότιστους»;
Σιγή ιχθύος από την άλλη πλευρά.

Γιά πιό μέλλον μιλάτε όταν τους αφαιρείτε τα όνειρα, όταν τους αφαιρείτα την ιστορία, όταν τους αποκλείετε να υπάρχουν ως Ελληνες;

Δεν είμαι σωβινιστής, ούτε εθνικιστής. Είμαι ένας Πόντιος ιερέας και τιμή και δόξα σ’ αυτούς που κείτονται στα ματωμένα χώματα του Πόντου και σήμερα μπορώ να αναπνέω τον όμορφο αιθέρα που αγκαλιάζει την Πατρίδα μου και να τους μνημονεύω.

«Οσοι δεν ενθυμούνται το παρελθόν είναι υποχρεωμένοι να το ξαναζήσουν» έγραψε Αμερικανός φιλόσοφος.
Ανθρωποι, κ. Φίλη, που είδαν γνώρισαν και έπαθαν πολλά στην ζωή, δύσκολα πλανώνται στην εκτίμηση των καταστάσεων, ενώ αντιθέτως οι στερούμενοι εμπειρίας υποχρεώνονται σε πλάνες και ολισθήματα.

Οι όψιμοι υποστηρικτές της προόδου, που θεωρούν το παρελθόν ως τροχοπέδη και επιζητούν την αποκόλληση από την Ιστορία στο όνομα ενός αόριστου και αβέβαιου μέλλοντος, μάλλον εκεί πρέπει να κατατάσσεται.

Ο άνθρωπος πλάστηκε γιά να θυμάται κ. Φίλη, και μόνον οι μηχανές δεν θυμούνται.

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν σβήνει κανείς και ένα κομμάτι από το μέλλον και είναι θλιβερή η ζωή που μοιάζει σαν ακατοίκητο σπίτι», γράφει ο Σεφέρης.

Σας προτείνω να διαβάσετε την Ιστορία του Πόντου μέσα από τα βιβλία του Βλάση Αγτζίδη που υπήρξε υποψήφιος με το κόμμα σας.

Δεν γνωρίζω ποιές θα είναι οι ενέργειες του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αλλά να ξέρετε ότι από τις συνειδήσεις όλων των Ποντίων είστε «έκπτωτος».

Σωστά πολιτευόμενος κ. Φίλη δεν είναι αυτός που αγωνίζεται να επιβάλλει όχι μόνο την δική του γραμμή αλλά και που μάχεται γιά να μπορεί η αντίπαλη πλευρά να εκφέρει την δική του αντίθετη γνώμη.
Κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις δημιουργείται το δημοκρατικό ήθος που αποτελεί την καλύτερη εγγύηση γιά εδραίωση της δημοκρατίας.

Η πολιτική δεν είναι ευκαιρία γιά πλουτισμό, είναι προσφορά θυσιών. Η δημοκρατία θέλει ανθρώπους που να προσφέρουν περισσότερα και να αρκούνται σε λιγότερα. Ετσι δημιουργούνται οι άνθρωποι της αξίας και ότι της επιτυχίας.

Σας αφιερώνω το τραγούδι «την πατρίδαμ έχασα…» μήπως έχετε ακόμη δάκρυα μετανοίας γιά να ακούσετε τον λυγμό.

Εαν ακόμη παραμένεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Με τιμή προς τους Πόντιους.