Όχι σε ρητορική του ‘44
Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους, ότι, είναι τουλάχιστον θλιβερό, να προσεγγίζονται κοινωνικά θέματα, σήμερα στο «κατώφλι» της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, με την «λογική» και την «φιλοσοφία» των δεδομένων των μέσων του εικοστού.
Κατά μείζονα λόγο, όταν πρόκειται γιά θέματα ιδιαιτέρως ευαίσθητα, σαν την εμφύλια σύγκρουση στο Κιλκίς τον Νοέμβριο του 1944, τα οποία χρήζουν μιάς προσεγγίσεως τελείως διαφορετικής από αυτήν, στην οποία τα «εγκλωρίζουν» κάποιες πλευρές, η καθεμία γιά τους δικούς της λόγους.
Είναι εξωφρενικό να προβάλλεται ένα θέμα κατά τρόπο, που να δημιουργεί την αίσθηση, ότι αποτελεί το …μόνο προς συζήτησιν και διερεύνηση, ως όλα τα άλλα να έχουν προ πολλού επιλυθεί ή ως να λείπουν από το σήμερα θέματα ή προβλήματα, που «καίνε» και ζητούν λύσεις.
Και υπερβαίνει κάθε όριο παραλογισμού η κατά εμμονικό τρόπο προσκόλληση σε θέματα του παρελθόντος, που απετέλεσαν αιτίες διχασμού και συντήρησαν την μισαλλοδοξία εκεί που οι συνθήκες και τα δεδομένα του σήμερα επιτάσσουν εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Αν μη τι άλλο, συνιστά περιφρόνηση των επερχομένων γενεών η εκ μέρους κάποιων συντήρηση μιάς ρητορικής, που μετά τα τραγικά γεγονότα των μέσων και των τελών του ’40 έβλαψε τον τόπο περισσότερο από τις συνέπειες της αδελφοκτόνου συγκρούσεως, καταστρέφοντας και τότε το μέλλον αρκετών γενών.
Φτάνει πιά!
Και τούτο αφορά και στους μεν και στους δε.
