Όπου κι αν κοιτάξεις, δυστυχία…

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Μια γενιά χωρίς ελπίδα. Μια γενιά που τόσα έχει καταφέρει να δημιουργήσει κι άλλα τόσα να εξελίξει, αλλά σχεδόν τίποτα να χαρεί. Μια γενιά που όσο περνάνε τα χρόνια της και παλιώνει, τόσο περισσότερο της αρμόζει το «καταραμένη». Όχι δεν φταίει κάποια μοίρα ή κάποια κατάρα. Ούτε κάποιοι που μας ελέγχουν. Εμείς φταίμε. Το ξέρω.

Και δεν είμαι σίγουρος αν οι περισσότεροι ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να φεύγουν τα χρόνια της κρίσης από τη χώρα μας. «Ε και;» θα μου πεις; Μας ορίζουν σαν ανθρώπους τα σύνορα του τόπου που γεννηθήκαμε τυχαία; Ας πάει ο καθένας όπου αισθάνεται ασφαλής, όπου υπάρχει χώρος για να επιβιώσει, να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να ζήσει τη ζωή που επιθυμεί. Το ακούω. Με προβληματίζει ωστόσο. Γιατί να φεύγουμε όταν τα βρίσκουμε δύσκολα; Κι όταν τα δύσκολα είναι παγκόσμια όπως η κλιματική κρίση, που θα πάμε;

Πιστέψαμε ότι θα μας έρθουν τα πράγματα πιο εύκολα; Θέλουμε να ηρεμήσουν οι ψυχές μας από όλα όσα μας έτυχαν ή τα προξένησαν οι πρόγονοι μας; Τι είναι αυτό που μας κούρασε; Και γιατί δεν το φτιάχνουμε; Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε; Τι χαρακτηριστικό είναι αυτό που μας κάνει να ξεχνάμε όσα βιώνουμε ή να αποφεύγουμε τα προβλήματα και να μην τα πολεμάμε; Έχουμε το πλεονέκτημα να ζούμε σε δημοκρατίες. Γιατί δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και ακόμη αγωνιζόμαστε για αυτονόητα δικαιώματα;

Με τι οργιζόμαστε, αν όχι με τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν λέμε πως «ήταν η κακιά η χώρα» ή «το κράτος φταίει;» Μας λείπει παιδεία όταν παραδεχόμαστε πως μας ξεγέλασαν ή μας κοροϊδεύαν και τους ψηφίσαμε; Ξανά και ξανά; Ή μήπως ο φόβος είναι αυτός που μας κρατάει «άξιους της μοίρας μας»; Ο φόβος του ότι δεν έχουμε τα μέσα, υπάρχουν άλλοι ισχυροί που κινούν νήματα και κάνουν κουμάντο, ενώ εμείς δεν κινούμαστε τη νύχτα; Δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές; Κάπως σαν να μας αφήσουν ήσυχους θέλουμε; Ας υπάρχουν αλλά να μην μας ενοχλούν; Δεν θέλουμε να εξαλείψουμε οτιδήποτε παράνομο ή ανήθικο υπάρχει; Κι αν δεν το θέλουμε όλοι, που σίγουρα δεν είμαστε όλοι, δεν είμαστε οι περισσότεροι; Κι αν όντως είμαστε οι περισσότεροι και ζούμε σε δημοκρατίες γιατί δεν έχουμε τη ζωή που θέλουμε;

Φοβάμαι ότι δεν θα βρω τις απαντήσεις. Και δε φοβάμαι για μένα τόσο, λίγο πολύ εγώ, ένας 34χρονος κάπως έχω αποδεχθεί πως έτσι θα ζω, συνεχίζοντας παράλληλα να παλεύω. Στην επόμενη γενιά όμως τι να πω; Κάτι ακραίο του τύπου «γκρεμίστε τα και ξαναχτίστε από την αρχή»; Κάτι απαισιόδοξο του τύπου «δυστυχώς ζούμε σε σκληρή κοινωνία», κάνοντας τους να αποδεχθούν πράγματα που δεν πρέπει; Ή να πω κάτι αισιόδοξο που όλο και κάποιο ψέμα θα έχει μέσα; Να τους μάθω να εθελοτυφλούν, να μη νοιάζονται, να φεύγουν, να προσαρμοστούν, να βολευτούν, να κινηθούν στα άκρα; Τι; Ίσως τους ρωτήσω πως βλέπουν εκείνοι το μέλλον και μάθω και σταματήσω να φοβάμαι. Θα επανέλθω.

*Η εικόνα είναι δημιουργία του Jiyoung Park ( @from_may )

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ