Αρθρογραφία

Όποιος έχει τη μύγα, διχάζεται.

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Βαρέθηκα να ακούω για ταμπέλες. Βαρέθηκα να βάζω και να μου βάζουν ταμπέλες. Τι μέσο κοινωνικοποίησης είναι αυτό που μας θέλει να μπαίνουμε σε ομάδες ή να διαλέγουμε ντε και καλά πλευρά όταν κάτι συμβαίνει; Και γιατί αν δεν είμαστε το ένα πρέπει απαραίτητα να είμαστε το άλλο; Γιατί το «ναι μεν αλλά» και η μετριοπάθεια μεταφράζεται ως ισαποστάκιας; Και γιατί επιτίθενται αυτοί που βρίσκονται στα άκρα σε εμάς, για πράγματα που οι ίδιοι ευθύνονται;

Το να ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες συνεπάγεται ότι έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις. Ας ξεκινήσουμε με την αλφαβήτα της δημοκρατίας λοιπόν. Όταν μια δημοκρατική κοινωνία αποφασίζει, κατά πλειοψηφία, να κάνει το ένα τότε όλα της τα μέλη, ακόμη και αυτά που διαφωνούν οφείλουν να κάνουν το ένα. Μπορεί να πιστεύουν πως είναι καλύτερο το άλλο, να διαδηλώνουν και να διεκδικούν το άλλο, αλλά στη πράξη οφείλουν να εφαρμόζουν το ένα. Άρα λοιπόν όταν μια κοινωνία αποφασίζει πως για να συνεχίσει να ζει ομαλά θα κάνει ένα εμβόλιο ΔΕΝ ΔΙΧΑΖΕΙ κανένα μέλος της. Ίσα ίσα, όταν κάποιο μέλος αυτής της κοινωνίας μιλάει για διχασμό είναι και εκείνο που το κάνει.

Άνθρωποι που βλέπουν όρια σαν φυλακή δεν είμαι σίγουρος ότι έχουν αντιληφθεί πλήρως το πολίτευμα μας. Ελευθερία δεν συνεπάγεται ασυδοσία και ατομική ευθύνη δεν συνεπάγεται φυλάκιση. Προσωπική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συλλογική ελευθερία ή με πιο απλά λόγια δεν έχεις δικαίωμα να μου κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Επίσης πρέπει να αντιληφθούμε και τη διαφορά ανάμεσα στο υποχρεωτικό και το καταναγκαστικό. Ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός, αν δεν θες να εμβολιαστείς μπορείς να επιβιώσεις (αν δεν σε βρει κανένα κακό) πληρώνοντας απλά πρόστιμο. Είναι οι συνέπειες των επιλογών σου. Καταναγκαστικό θα ήταν να έρχονται κάποιοι άνθρωποι να σε πάρουν και να σου κάνουν το εμβόλιο με τη βία.

Και επίσης δεν δέχομαι να μου κάνουν μαθήματα δημοκρατίας άνθρωποι που ζουν στα όρια της. Όσοι κινούνται στη λεπτή γραμμή μεταξύ νόμιμου και παράνομου, ηθικού και ανήθικου. Όσοι βρίσκονται στο ένα άκρο και αντιμάχονται το άλλο άκρο χωρίς να βλέπουν ότι είναι ακριβώς το ίδιο, σε απόλυτη τιμή. Και δεν μπορούν με τίποτα αυτά τα άκρα να αντέξουν εκείνους που ακούν και τις δύο απόψεις. Που μπορεί να διαμορφώνουν άποψη και να αλλάζουν τα πιστεύω τους γιατί δεν είναι απόλυτοι σε αυτά. Επέτρεψε μου λοιπόν να έχω τη γνώμη μου και για να είναι χρήσιμη να περιλαμβάνει όλες τις πλευρές. Κι αν εσύ έχεις επιλέξει στρατόπεδο, εγώ επιλέγω την αλήθεια. Κι αν όταν εκφράζω την αλήθεια ενοχλείσαι, το πρόβλημα είναι δικό σου.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.


Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ

Buy Me a Coffee at ko-fi.com

Περισσότερα
Δείτε ακόμα

Δεν είναι ασυνήθιστα πολλά;

Ο δήμος Παιονίας αποφάσισε την ανάθεση συγγραφής του ιστορικού λευκώματός του στον καταλληλότερο γι’ αυτόν τον σκοπό ερευνητή και συγγραφέα, […]