Οικονομική κρίση ή κρίση αξιών;
Κάθε ημέρα που περνά, συλλογίζομαι, όπως, άλλωστε, ο κάθε Έλληνας πολίτης, την πορεία την χώρας μου και μέσα σε αυτήν, και την δική μου προσωπική πορεία. Ανοίγω για λίγα λεπτά της ώρας την τηλεόραση και η μόνη έκφραση που καταφέρνω να συγκρατήσω είναι: «τα νέα μέτρα…». Ταυτόχρονα, δεν παύουν να κουδουνίζουν βασανιστικά μέσα στο κεφάλι μου οι λέξεις «χρεωκοπία», «Σώυμπλερ», «περικοπές», «ψαλίδι σε μισθούς και συντάξεις» και άλλα παρόμοια ισοπεδωτικά και καταστροφολογικά σχόλια…
Και αναρωτιέμαι, τι μπορεί να ελπίζει κανείς για αυτήν την χώρα; Τι μπορεί να περιμένει για εμάς τους «κουρασμένους» και αγανακτισμένους πολίτες της; Κάθε ημέρα, η Ελλάδα γερνά. Οι νέοι της την εγκαταλείπουν διότι αυτή πρώτα τους έχει διώξει κλοτσηδόν, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο: Ρουσφετολογικές προσλήψεις, ανισότητα ευκαιριών, πτυχία χωρίς απορροφητικότητα στην αγορά εργασίας, απαξίωση των επιστημόνων, άδικο σύστημα φορολόγησης… Κάθε ημέρα, που περνά ο νέος μας δέχεται κι από ένα πισώπλατο χτύπημα από την ίδια του την χώρα.
Δεν είναι, ότι ο νέος μας δεν αγαπά την Πατρίδα του (παρά τα όσα δεινά έχει υποφέρει για χάρη της). Δεν είναι ότι λιποτακτεί, με την πρώτη δυσκολία. Μα, στ’ αλήθεια έχει ανάγκη να ελπίσει σε κάτι καλύτερο, να ονειρευτεί, να κάνει μια οικογένεια που να μπορεί να αναθρέψει, να εργαστεί με αξιοπρέπεια και όχι μέσα σε ένα εργασιακό σκλαβοπάζαρο.
Θλίβομαι βαθιά και ειλικρινά, κάθε φορά, που πληροφορούμαι ότι κάποιος νέος έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα μας για να αναζητήσει την τύχη του στην Γερμανία, την Σουηδία ή ακόμα και στην μακρινή Αυστραλία. Που οδηγεί, λοιπόν, αυτή η οικονομική πολιτική του ΔΝΤ και του «μνημονίου»; Ή μήπως μονάχα εγώ συνειδητοποιώ πως οι πολιτικοί μας με αυτήν την τακτική θα καταφέρουν να «διασώσουν» μια ισοπεδωμένη και ερημωμένη από πολίτες χώρα;
Και πραγματικά, έχοντας ποιό σχεδιασμό και ποιό όραμα, να καλέσουμε τους νέους μας να αγωνιστούν για την Ελλάδα; Αποσκοπώντας που ακριβώς, άραγε, να τους ζητήσουμε να στηρίξουν και να ακολουθήσουν πιστά τα νέα οικονομικά μέτρα;
Πράγματι, θα συμφωνήσω με όσους πιστεύουν ότι η διαβόητη οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία για ριζική αλλαγή, επανίδρυση και διαφοροποίηση από τα λάθη του παρελθόντος. Μα, για να επιτευχθεί όλο αυτό, οι πολίτες μας έχουν ανάγκη να βρουν μια διέξοδο, να δουν επί τέλους ένα φως στην άκρη του τούννελ. Να γνωρίζουν που χρειάζεται να φτάσουν, το σημείο τερματισμού, να πιστέψουν πως οι θυσίες τους αξίζουν τον κόπο και ότι μπορούν να ελπίζουν σε ένα μέλλον ανθρώπινο.
Δυστυχώς, ο Έλληνας δεν βλέπει πουθενά το «καλύτερο αύριο», μα μόνο την «έξοδο κινδύνου» σε μέρη που μπορούν να του προσφέρουν όσα εδώ μοιάζουν απλώς ουτοπικά. Κι είναι πραγματικά κρίμα, που οι πολιτικοί μας δεν έχουν καταλάβει ότι πρώτα χρειάζεται να «κερδίσουν» τον πολίτη, την σύμφωνή γνώμη του, την πίστη του σε κάτι καινούργιο, ελπιδοφόρο, απελευθερωτικό. Χρειάζεται να του μιλήσουν για υλοποιήσιμο πρόγραμμα, στοχευμένο σχεδιασμό, κι όχι με αοριστολογικές προβλέψεις για το πότε θα βγούμε από την κρίση…
Η Πολιτεία δε συνειδητοποιεί πως το μόνο που καταφέρνει σήμερα, είναι να γίνει εχθρός του πολίτη, ανενδοίαστος τιμωρός, με μόνο στόχο να τον εκδικηθεί για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.
Με τέτοιου είδους πολιτικές επιλογές, πώς να μην καταλήξει ο Έλληνας να γίνει «φυγάς», «αγανακτισμένος», «χρυσαυγίτης»; Πώς να μην χειροκροτεί την καταστροφή πάγκων σε πλατείες, πώς να μη «διψά» ακόμα και για ξύλο στη Βουλή;
Πώς να μην συσσωρεύεται μίσος, επιθετικότητα, βιαιότητα, στη νεολαία μας, όταν τόσο αναίτια αδικείται; Και δυστυχώς, τα χειρότερα έπονται, αν δεν αλλάξουν τακτική οι πολιτικοί μας άρχοντες. Αν δεν αφουγκραστούν την κούραση και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Αν δεν προβούν οι ίδιοι πρώτα σε μια αυθεντική και έμπρακτη αυτοκριτική. Αν δεν ξεκινήσουν έναν διάλογο, βασισμένο στην ισοτιμία και την αμοιβαιότητα, με τον κάθε Έλληνα πολίτη.
