Ο Μπάρμπα-Δήμος έφυγε…
Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης
Με πόνο ψυχής την Τετάρτη 13 Ιουλίου αποχαιρετήσαμε για πάντα τον αγαπητό Μπάρμπα-Δήμο Μηνοβγίδη που στα 89 του χρόνια, έφυγε στη “γειτονιά των αγγέλων”.
Ο μπάρμπα-Δήμος γεννημένος το 1933, ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά, όλα αγόρια, τουΣιδέρη και της Αρχοντίας Μηνοβγίδη,(+Παναγιώτης, +Δήμος, +Γεώργιος, +Βασίλης και ο Νικόλαος). Πριν από τρεις μήνες στις 23 Απριλίου ανήμερα της γιορτής του είχε φύγει από τη ζωή ο μικρότερος αδελφός και γείτονας του Γιώργος, πράγμα που τον λύπησε και τον επηρέασε πολύ.
Οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες από το Σιναπλή της Ανατολικής Ρωμυλίας και εγκαταστάθηκαν στο Πολύκαστρο, τότε Καρασούλι, το 1924, όπως και πάρα πολλοί συμπολίτες μας.
Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, από μικρός στα χωράφια μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του, χειρωνακτική εργασία με ελάχιστα μέσα στη διάθεση τους και ολοήμερος αγώνας για την επιβίωση. Ακόμη πιο δύσκολα τα επόμενα χρόνια, πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος, μία ολόκληρη δεκαετία 1940 – 1950, ταλάνισαν τη χώρα και δυσκόλεψαν τη ζωή των ανθρώπων.
Μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων το 1958 ”ευλογία Θεού”, έρχεται εις γάμου κοινωνία με την δούλη Του Θεού, Παρασκευή Κατούδη, γειτόνισσα του, με την οποία πορεύθηκε στη ζωή με απόλυτη αρμονία για 64 χρόνια, μέχρι το τέλος της ζωή του.
Ο Μπάρμπα-Δήμος με την κυρα Παρασκευή και τα δύο απ τα εγγόνια του, τον Δημοσθένη και την Ερμιόνη, παιδιά του Πέτρου.
Δώρο Θεού τα δύο παιδιά που απέκτησαν, τον Ισίδωρο και τον Πέτρο τα οποία μεγάλωσαν με αρχές και αξίες, με Ελληνοχριστιανικές παραδόσεις, με εντιμότητα και ήθος και για τα οποία αισθάνονταν πολύ περήφανοι.
Ο Μπάρμπα-Δήμος σε όλη του ζωή πορεύθηκε με πραότητα και ηρεμία, άνθρωπος χαμηλών τόνων, με υπομονή και ελπίδα, με βαθιά πίστη Στο Θεό γιατι “Αυτός ξέρει τί κάνει” όπως έλεγε.
Ήξερε τη λέξη “συγνώμη” όταν έσφαλε(σπανίως) και την έννοια της συγχώρεσης, όταν έπρεπε, ταπεινός δούλος Του Θεού ο ίδιος, έλεγε “μόνο Ο Κύριος δεν σφάλλει”.
Με τα λίγα γράμματα που γνώριζε και την μεγάλη αγάπη προς Το Θεό και τους Αγίους, διάβαζε τα Ιερά Βιβλία και έγινε ψάλτης και υμνούσε με ανιδιοτέλεια τα έργα Του Θεού σε πάρα πολλούς Ναούς όπου, υπήρχε έλλειψη ιεροψαλτών, στη Σιταριά, στο Λιμνότοπο, στοΠευκόδασος, στη Πλατανιά, στη Γοργόπη, στη Κάρπη, στο Ειρηνικό και ιδιαίτερα στη Νέα Καβάλα (Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής).
Εργάστηκε για πάνω από δέκα χρόνια ώς αγροφύλακας, μετακινούμενος με το ποδήλατό του (το οποίο χρησιμοποιούσε μέχρι και τα 88 του χρόνια),στη συνέχεια εργάστηκε σε οικοδομικές εργασίες και συνταξιοδοτήθηκε από το Ι.Κ.Α. .
Απέκτησε τέσσερα εγγόνια, για τα οποία αισθανόταν πολύ περήφανος και τα υπεραγαπούσε.
Χαρακτηριστική η εικόνα του Μπάρμπα-Δήμου με το ποδήλατό του, παρά την ηλικία του να μετακινείται προς τη σιδηροδρομική γέφυρα του Αξιού, όπου είχε τον κήπο/μπαξέ του.
Κάθε Σάββατο στη λαϊκή, στη ψαραγορά μάζευε ψάρια για να δώσει τροφή στις γάτες της γειτονιάς του, αγαπούσε πάρα πολύ τα ζώα και τα φρόντιζε.
Αξίζει να αναφέρουμε άλλο ένα περιστατικό ενδεικτικό της φιλοζωίας του, χειμώνας καιρός κρύο φοβερό και ο Μπάρμπα-Δήμος παίρνει ένα κομμάτι ψωμί και λίγα κόκκαλα και με το ποδήλατό του πηγαίνει στη γέφυρα του Αξιού για να ταϊσει ένα γέρικο σκυλί, παρατημένο από κάποιον, “πλάσμα Του Θεού είναι, ψυχούλα είναι θα πεθάνει μόνο του”.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μπάρμπα-Δήμο κάθε καλοκαίρι, μόλις έβγαζε τις πρώτες πατάτες, να έρχεται με το ποδήλατό του και να μου φέρνει με πολύ αγάπη λίγες από τις πατάτες του.
Ο Μπάρμπα-Δήμος έφυγε… ο Μπάρμπα-Δήμος πάει, εκεί που χρόνια ετοίμαζε σε όλο του το βίο τη θέση που του ανήκει, στο παράδεισο, “στη γειτονιά των Αγγέλων”, όπου τον περιμένανε οι γονείς του τα αδέρφια του και οι φίλοι του φύγαν πριν από αυτόν.
Καλό παράδεισο, καλή ανάσταση Μπάρμπα-Δήμο.
