Ήταν κάποτε… ο αριθμός 1
Αυτό το χαμόσπιτο ήταν κάποτε… ο αριθμός 1 της κεντρικής οδού 21ης Ιουνίου του Κιλκίς.
Πολύ πριν, δηλαδή, προκύψουν άλλα κτίσματα (με εξαίρεση τις εκτός αριθμήσεως διοικητικές εγκαταστάσεις της πάλαι ποτέ έκτης μεραρχίας πεζικού ή VI MΠ) από το δημοτικό στάδιο μέχρι την είσοδο-έξοδο του Κιλκίς από και προς Θεσσαλονίκη.
Και δεν ήταν μόνον η «σημαδιακή» αρίθμησή του. Ήταν σημείο αναφοράς ουκ ολίγων «φουρνιών» αθλητών και αθλουμένων του Κιλκίς, ιδιαιτέρως δε ποδοσφαιριστών, καθώς σ΄αυτό ο αείμνηστος φροντιστής του τότε εθνικού και μετέπειτα δημοτικού σταδίου Κιλκίς, ο κυρ-Θόδωρος όλων, χειμώνα-καλοκαίρι είτε παρασκεύαζε τα ζεστά ροφήματα είτε φρόντιζε να υπάρχουν πάντα σε επαρκείς ποσότητες αναψυκτικά, που, αναλόγως προς την εποχή, «ανακούφιζαν» και τόνωναν τους αθλητές, αλλά και τους παράγοντες και τους φίλους των ομάδων.
Ήταν, ακόμη, για φίλους και γνωστούς μεταξύ των στελεχών του αθλητισμού το προσωρινό «υπόστεγο» σε περίπτωση εντόνων καιρικών φαινομένων, ενώ τα πρώτα χρόνια μετά την κατασκευή του γηπέδου, και πριν την ανέγερση… κανονικών αποδυτηρίων, ήταν κάτι σαν «σύνδεσμος» μεταξύ γηπέδου και «αποδυτηρίων», όπου ο κυρ-Θόδωρος παρείχε υπηρεσίες φροντιστή με περίσσειο μεράκι και αγάπη για την αθλούμενη νεολαία, πέραν των όποιων υποχρεώσεών του από την όποια σχέση συνεργασίας με αθλητικούς φορείς, κυρίως δε επι μακρόν με τον Κιλκισιακό.
Επομένως και αυτό το «ταπεινό τσαρδάκι» είχε… την δική του ιστορία στην πόλη του Κιλκίς.
Τα στιγμιότυπα «τραβήχτηκαν» φέτος, ελάχιστο χρονικό διάστημα πριν την κατεδάφισή του.
Και είναι απολύτως συνυφασμένα με την θέση και «φιλοσοφία» του δημοσιογραφικού συγκροτήματος του «Μαχητή» να παραδίδεται στην αιώνια συλλογική μνήμη κατοίκων και επισκεπτών κάθε σημείου του Κιλκίς πόλης και νομού, που για τον άλφα ή βήτα λόγο, έχει συνδεθεί με ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου, αναμνήσεις της κοινωνίας του, ανεξαρτήτως μεγέθους ή «λάμψεως».
Όπως, δηλαδή, το σπιτάκι του κυρ-Θόδωρου.
